Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla kogo przeznaczone jest dodatkowe nakrycie przy wigilijnym stole? Dlaczego sylwestrowa noc to czas szampańskiej zabawy? Skąd wziął się zwyczaj okłamywania się w prima aprilis? Czemu śmigus-dyngus zawdzięcza swą osobliwą nazwę? Nad tymi i innymi problematycznymi kwestiami łamią swe dziecięce głowy przygotowujący się do celebrowania rodzinnych świąt bohaterowie publikacji Renaty Piątkowskiej.

W niewielkim objętościowo tomiku autorka umieściła dziewięć nie tylko pouczających, ale i zabawnych opowiastek. I tak dzięki sympatycznej gromadce uczniów i ich rezolutnej wychowawczyni poznajemy niezawodny sposób na przepędzenie zbyt długo panoszącej się zimy i przywołanie upragnionej wiosny. Towarzysząc pogodnemu wnuczkowi i jego niezastąpionemu podczas tradycyjnego ozdabiania pisanek dziadkowi, dowiadujemy się jak wielkiej magicznej siły dopatrywano się niegdyś w pozornie zwyczajnym i kruchym jajku. Wczytując się w wykład pewnego pana od historii o wdzięcznym pseudonimie Płonący Wieżowiec, zdobywamy cenne informacje na temat idei walentynek, a z pomocą dociekliwego Maćka uzyskujemy satysfakcjonującą odpowiedź na fundamentalne pytanie: czy święty Mikołaj rzeczywiście istnieje?

"Gdyby jajko mogło mówić i inne opowieści" to z całą pewnością książka rodzinna. Na kartach poszczególnych rozdziałów pisarka oddaje głos nie tylko ciekawym świata maluchom, lecz przede wszystkim przedstawicielom starszego pokolenia: dziadkom, rodzicom czy nauczycielom. To oni dysponując stosownym do wieku doświadczeniem, przechowują (tajemną niekiedy) wiedzę o dawnych tradycjach, którą chętnie dzielą się z młodszymi potomkami. Zaś dzieci skwapliwie zeń korzystają:

„Nie ma nic piękniejszego, niż w lany poniedziałek o świcie stanąć z dwiema sikawkami nad śpiącymi rodzicami i jeden strumień skierować na mamę, a drugi na tatę. No i nic się nie przejmować, że piszczą i krzyczą, tylko lać, dopóki w sikawkach jest choć kropla wody. Potem trzeba szybko uciekać. Najlepiej prosto do łazienki, żeby znowu napełnić te piękne plastikowe pojemniczki. A jeśli ktoś ma jeszcze na dodatek siostrę, to musi czym prędzej pędzić do jej pokoju, by ją dopaść, zanim się zbudzi. Ja właśnie tak zrobiłem. Zdążyłem w ostatniej chwili, bo już zaczęła się przeciągać i przecierać oczy. Ścisnąłem sikawkę i skierowałem strumień wody prosto na jej czoło. Lałem bez litości, a Agata wrzeszczała tak, że tapeta zaczęła odklejać się od ściany.”

Renata Piątkowska mądrze i z wyczuciem wyjaśnia zarówno najmłodszym, jak i dorosłym czytelnikom znaczenie pewnych szczególnych dni oraz lekko i z humorem przypomina o odwiecznych zwyczajach, stanowiących część naszego kulturowego dziedzictwa. To ważne w budowaniu tożsamości narodowej młodego człowieka.

Dla kogo przeznaczone jest dodatkowe nakrycie przy wigilijnym stole? Dlaczego sylwestrowa noc to czas szampańskiej zabawy? Skąd wziął się zwyczaj okłamywania się w prima aprilis? Czemu śmigus-dyngus zawdzięcza swą osobliwą nazwę? Nad tymi i innymi problematycznymi kwestiami łamią swe dziecięce głowy przygotowujący się do celebrowania rodzinnych świąt bohaterowie publikacji...

Czy ujrzawszy kominiarza instynktownie chwytamy się za guzik, a na widok czarnego kota uciekamy w popłochu? A może wierzymy, że czterolistna koniczyna przynosi szczęście, zaś rozbite lustro stanowi zły omen? Owo bezzasadne przekonanie o istnieniu nadprzyrodzonych związków między określonymi zjawiskami oraz fatalnej mocy pewnych słów, rzeczy czy znaków, które zwykliśmy uważać za pozostałość po dawnych wierzeniach, jest głęboko zakorzenione w naszej kulturze. W domu, przedszkolu czy na placu zabaw – dzieci prędzej czy później poznają treść tych wciąż żywych w świadomości ludzi przesądów, warto więc zawczasu zadbać, by umiały je właściwie zinterpretować.

Renata Piątkowska w książce "Szczęście śpi na lewym boku" wzięła pod lupę najbardziej popularne zabobony. By podkreślić ich irracjonalny charakter, zmyślnie wplotła je w treść dziewięciu zabawnych i mądrych bajek. Mali czytelnicy przekonają się dzięki nim, że gwarantem pomyślności nie jest niepozorna roślinka o czterech listkach czy mieniący się w słońcu pieniążek, lecz uparte i wytrwałe dążenie do celu, jednolicie czarne umaszczenie niektórych kotów to nie wynik konszachtów z nadprzyrodzonymi siłami, zaś pukanie w niemalowane powierzchnie nie zapewni naszym planom powodzenia. Fikcyjności opowiadań dopełnia również plejada fantastycznych postaci: zamieszkujący ogrodową fontannę wodnik, skrywające się w drewnianych meblach zazdrosne licho bądź sprytny wysłannik piekieł – diabeł Asmodeusz.

„Jeśli teraz się zastanawiacie, czy w waszych sypialniach kłębią się gdzieś w kątach elfy, duszki, wiły lub liszki, to spieszę was uspokoić, że wszystkie te istoty mieszkają tylko w baśniowej krainie i w książkach z bajkami. Gdy zamykacie karty książki, one podwijają ogony, składają skrzydełka i zasypiają tam, zaklęte w słowa. Dlatego jeśli ktoś twierdzi, że może tupać, kłócić się i wrzeszczeć, bo wstał lewą nogą, to mu nie wierzcie. Nogi nie mają z tym nic wspólnego.

Oprócz oczywistego waloru dydaktycznego książka "Szczęście śpi na lewym boku" oferuje również odbiorcom znakomitą rozrywkę, bowiem poszczególne bajkowe opowieści napisane są przystępnie i dowcipnie, a duże, klasyczne ilustracje Edwarda Lutczyna znakomicie je uzupełniają. Pisarka nie pozostawia swym czytelnikom żadnych złudzeń: wiara w przesądy pozbawiona jest racjonalnych podstaw, a dobrobyt i świetlana przyszłość są wyłącznie efektem ciężkiej pracy oraz dobrego serca.

Czy ujrzawszy kominiarza instynktownie chwytamy się za guzik, a na widok czarnego kota uciekamy w popłochu? A może wierzymy, że czterolistna koniczyna przynosi szczęście, zaś rozbite lustro stanowi zły omen? Owo bezzasadne przekonanie o istnieniu nadprzyrodzonych związków między określonymi zjawiskami oraz fatalnej mocy pewnych słów, rzeczy czy znaków, które zwykliśmy...

Nadeszły upragnione wakacje, a wraz z nimi okres niczym nieskrępowanej swobody, relaksu i… niezwykłych przygód! Wraz ze swym ludzkim stadem Winter przemierza Polskę w bagażniku kombi, który dzieli ze swym nieodłącznym towarzyszem – Rudym.

Jak łatwo się domyślić, podróżowanie z psem, zwłaszcza ze sporych rozmiarów przedstawicielem rasy Alaskan Malamute, nie należy do najbardziej komfortowych. Zawczasu należy opracować drobiazgowy plan wyprawy: sprawdzić przyjazne dla zwierząt pensjonaty, zadbać o ich komfort i bezpieczeństwo zarówno podczas przejazdu, jak i samego pobytu, a także zaopatrzyć się w odpowiedni zapas pożywienia. Jednak nawet najbardziej przemyślana strategia nie znajduje zastosowania wobec wulkanu energii, jakim jest bohater "Wakacji grzecznego psa".

Podczas spokojnego relaksu nad mazurskimi jeziorami wdaje się on w głośną awanturę ze stadem miejscowych kur i wyjątkowo bezczelnym kogutem, wizyta w starym zamczysku niespodziewanie zmienia się w polowanie na ducha Białej Damy, zaś odwiedziny u przebywającego na obozie harcerskim Alka kończą się zdemolowanym polem namiotowym. Konsekwencje beztroskich wybryków malamuta spadają rzecz jasna na członków jego ludzkiego stada, wszak Winter uważa się za doskonale ułożonego i dobrze wychowanego psa.

„Ja na przykład zawsze jestem zadowolony (oczywiście pod warunkiem, że moja miska jest pełna i trafi mi się jakiś długi, porządny spacerek). Uwierzcie mi, że też mam swoje powody do narzekania, bo z ludźmi bywa naprawdę ciężko. Ale jakoś daję radę… Zwykle mam dobry humor i nie kręcę nosem na drobne niedogodności.”

Ze zbioru opowiadań pisarskiego duetu wyłania się nie tylko postać doskonałego wakacyjnego kompana, w towarzystwie którego nie sposób się nudzić, lecz także gotowego do heroicznych czynów bohatera. Czworonożny śmiałek bowiem staje w obronie swej właścicielki, która wdaje się w dyskusję z jegomościem, próbującym w lesie zutylizować swe odpady, godzi dwie opozycyjne frakcje podczas demonstracji, w wyniku czego zostaje mianowany Obrońcą Zwierząt, a nawet ratuje dziewczynkę przed dwoma groźnymi napastnikami!

Winter to urodzony gawędziarz – posługując się prostym, zrozumiałym nawet dla najmłodszych odbiorców językiem, żywo, barwnie i bez cienia fałszywej skromności przedstawia swe niecodzienne perypetie. Brak przydługich opisów czy zbędnych dygresji wpływa na wartkość akcji, a swobodny styl wypowiedzi sprawia, że nie sposób oderwać się od tej lektury. Błyskotliwa i niezwykle zabawna opowieść stanowi nie tylko znakomitą rozrywkę dla całej rodziny, ale i w przystępny (oraz humorystyczny) sposób pokazuje świat widziany oczyma psa. Dodatkowym atutem wszystkich tomów jest niewątpliwie jednolita szata graficzna: zachwycające żywą kolorystyką ilustracje Joanny Rusinek oraz graficzne, czarno-białe szkice znakomicie oddają klimat poszczególnych historyjek, a wydrukowane przypominającą odręczne pismo czcionką tytuły poszczególnych rozdziałów podkreślają ich żartobliwy charakter. Serdecznie polecam!

Nadeszły upragnione wakacje, a wraz z nimi okres niczym nieskrępowanej swobody, relaksu i… niezwykłych przygód! Wraz ze swym ludzkim stadem Winter przemierza Polskę w bagażniku kombi, który dzieli ze swym nieodłącznym towarzyszem – Rudym.

Jak łatwo się domyślić, podróżowanie z psem, zwłaszcza ze sporych rozmiarów przedstawicielem rasy Alaskan Malamute, nie należy do...