„Przeznaczenie nie puka do drzwi naszego domu. Trzeba za nim ruszyć, wyjść mu na spotkanie”

Rok 1957. Interesy rodzinnej księgarni Sempere i Synowie idą tak marnie jak nigdy dotąd. Daniel Sempere, bohater Cienia wiatru, wiedzie stateczny żywot jako mąż pięknej Bei i ojciec małego Juliana. Następny w kolejce do porzucenia stanu kawalerskiego jest przyjaciel Daniela, Fermín Romero de Torres, osobnik tyleż barwny, co zagadkowy: jego dawne losy wciąż pozostają owiane mgłą tajemnicy. Ni stąd, ni zowąd przeszłość Fermina puka do drzwi księgarni pod postacią pewnego odrażającego starucha. Daniel od dawna podejrzewał, że skoro przyjaciel nie chce mu opowiedzieć swej historii, to musi mieć ważny powód. Ale gdy Fermín wreszcie zdecyduje się wyjawić mroczne fakty, Daniel dowie się "rzeczy, o których Barcelona wolałaby zapomnieć". Jednak niepogrzebane upiory przeszłości nie dadzą się tak łatwo wymazać z pamięci. Daniel coraz lepiej rozumie, że będzie musiał się z nimi zmierzyć… *

Czytając „Więźnia nieba” znów znajdujemy się w Barcelonie, miejscu równie pięknym i urokliwym, jak zapamiętaliśmy je z poprzednich tomów serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Znów odczuwamy klimat tego miejsca, jak i spotykamy się z tak dobrze znanymi nam już bohaterami. Znów stajemy się gośćmi księgarni Sempere i Synowie, które to miejsce staje się punktem wyjścia całej historii. Wraz z Danielem staramy się zrozumieć historię, która mimo iż zdarzyła się przed laty to tak dotkliwe skutki ma w chwili obecnej. Wraz z młodzieńcem staramy się pogodzić z faktami, których już nie sposób zmienić. Staramy się złożyć wszystkie części układanki w jedną, logiczną całość…

Że sięgnę po ‘Więźnia nieba’ wiedziałam od momentu, w którym usłyszałam o polskim wydaniu. Dlaczego? A no dlatego, że kocham styl Zafona, pokochałam poprzednie tomy, jak i dlatego, że znów chciałam wrócić do tej urokliwego miejsca, jakim niewątpliwie jest Barcelona. Po lekturze muszę przyznać, że książka mnie w żadnym stopniu nie zawiodła. Widzimy tu najwyższy popis możliwości autora, a książkę mimo iż jest dość dużej objętości czyta się nad wyraz szybko i sprawnie, za szybko jak na mój gust. W trakcie lektury odnajdujemy swoich dawnych przyjaciół i ponownie odwiedzamy wspaniałe miejsce- Cmentarz Zapomnianych Książek. Po raz kolejny nasunęła mi się refleksja jak bardzo chciałabym odwiedzić to miejsce. To musiałoby być naprawdę niesamowite doświadczenie. Poza tym, wraz z rozwojem akcji powieści coraz bliżej zapoznajemy się z barwną i ciekawą postacią jaką jest Fermin. Dowiadujemy się wielu ciekawych faktów z jego życia, oraz przekonujemy się jak wielką rolę odgrywa w całej historii.

‘Więzień nieba’ jest lekturą niebanalną, którą pochłania się z wypiekami na twarzy. Czytelnik nieustannie zastanawia się, co może się jeszcze wydarzyć, oraz jakie to, niejednokrotnie zapomniane już, tajemnice skrywa Barcelona. Pozycja ta jest według mnie pozycją obowiązkową dla każdego miłośnika twórczości Carlosa Ruiza Zafona. Odkładając książkę miałam mieszane uczucia. Z jednej strony cieszyłam się, że sięgnęłam po tą pozycję, z drugiej jednak odczuwałam smutek, że jest to zapewne ostatnie moje spotkanie z Danielem i jego bliskimi. C.R. Zafon pisząc tą książkę odwalił kawał dobrej roboty, a ja nie mogę postąpić inaczej niż dać jej maksymalnej oceny, gdyż książka poruszyła każdą strunę mojego serca ;)

„Jego historia jeszcze się nie skończyła.Dopiero się zaczęła.”

* opis wydawcy

„Przeznaczenie nie puka do drzwi naszego domu. Trzeba za nim ruszyć, wyjść mu na spotkanie”

Rok 1957. Interesy rodzinnej księgarni Sempere i Synowie idą tak marnie jak nigdy dotąd. Daniel Sempere, bohater Cienia wiatru, wiedzie stateczny żywot jako mąż pięknej Bei i ojciec małego Juliana. Następny w kolejce do porzucenia stanu kawalerskiego jest przyjaciel Daniela, Fermín...