„Nikt, kto się zetknął z Katarzyną Morland w dzieciństwie, nie sądziłby, że ma przed sobą przyszłą heroinę”- takimi słowami autorka rozpoczyna swoją powieść. Rzeczywiście przez znaczącą cześć „Opactwa Northanger” Katarzyna prezentuje się jako naiwnie wierzący w interesowne komplementy i nieprzejawiający chęci do nauki 17-letni podlotek, którego konfabulacje doprowadzają do wielu zabawnych zdarzeń. Nie wyróżnia się na tle społeczeństwa - tak samo jak wiele ówczesnych młodych kobiet wyczekuje zaproszenia do tańca na balu w Bath, lubi udać się na spacery po okolicy lub pijalni wód bądź, w celu poczucia dreszczu emocji, ciekawsko zajrzeć do wnętrza starego sekretarzyka lub do środka zamkniętych od lat pokoi. W bardzo krótkim czasie jej postać przechodzi ewolucję i staje się heroiną na miarę powieści epoki wiktoriańskiej. Nadal zachowuje część swej romantyczności, ale staje się bardziej obytą w świecie kobietą, która, pewna swych racji i uczuć, potrafi zbudować trwałą przyjaźń, podejmować właściwe decyzje i wybaczyć zniewagi w imię szczerej miłości, która nie wie co to interesowność oraz zakłamanie.

Podobnie jak w innych swoich powieściach Austen podejmuje tu temat relacji damsko-męskich – warunków zawierania małżeństw i wypłacalności posagów. Autorka ukazuje pełne konwenansów i podszyte wszechobecnym materializmem społeczeństwo, w opinii którego porządna panna powinna być tylko posłuszna i ładna, posiadać możliwie największy posag, znać się na prowadzeniu domu, rysunku, kulturze i sztuce oraz skrzętnie ukrywać swoje inne pozytywne przymioty. Najlepiej rolę kobiety w relacjach z mężczyzną oddają słowa Tilneya, który poszukuje różnic pomiędzy małżeństwem, a tańcem:
„W małżeństwie oczekuje się od mężczyzny, że będzie utrzymywał kobietę, kobieta zaś winna umilać dom mężczyźnie, on ma ją żywić, ona ma się do niego uśmiechać. W tańcu zaś ich obowiązki są akurat odwrotne – od niego oczekuje się grzeczności i zabawiania damy, podczas gdy jej wkładem jest wachlarz i woda lawendowa”.

Krótka i przyjemna lektura idealna na długi jesienny wieczór. Głównie statyczna, czasem wręcz monotonna, akcja może niektórych nużyć, ale uważam, że właśnie dzięki zastosowaniu tego zabiegu tak łatwo możemy niespiesznie smakować obyczajowość i życie codzienne prowincji oraz mniejszych ośrodków uzdrowiskowych XIX-wiecznej Anglii. Może nie jest to najlepsza z powieści Austen, ale z pewnością zaostrza apetyt na kolejne spotkania z jej twórczością. Polecam :)

„Nikt, kto się zetknął z Katarzyną Morland w dzieciństwie, nie sądziłby, że ma przed sobą przyszłą heroinę”- takimi słowami autorka rozpoczyna swoją powieść. Rzeczywiście przez znaczącą cześć „Opactwa Northanger” Katarzyna prezentuje się jako naiwnie wierzący w interesowne komplementy i nieprzejawiający chęci do nauki 17-letni podlotek, którego konfabulacje doprowadzają do...