Książka skusiła mnie obietnicą historii z dwoma elementami, które mnie interesują i które w połączeniu zwiastowały ciekawą fabułę tzn. wykopaliska + zbrodnie.

Nie wiem wprost od czego zacząć opisywanie słabych stron tej książki. Najpierw ogólnie: bohaterowie wkurzający (najchętniej sama bym ich powybijała i to wszystkich), dialogi leżą totalnie, równie dobrze mogłoby ich nie być bo nie wnoszą kompletnie nic do treści.

Ten cały niby to światowej sławy antropolog - Mario, to pijaczyna i cham (taki obraz jego osoby przynajmniej stworzyła celowo bądź nie autorka.)
o pracy na wykopaliskach nie dowiedziałam się zgoła nic, kim była w ogóle ta osławiona Poliksena zostało to ledwie napomknięte chociaż tytuł sugerowałby, że odgrywa istotną rolę w całej opowieści(a przecież nie sądzę żeby każdy czytelnik znał Homera czy mitologię.)Praktycznie zero akcji.

Mario albo jest zachlany albo szuka akurat piwa. W międzyczasie odgania się jeszcze od much,które są chyba głównymi postaciami tej opowieści, ponadto walczy z lękiem przed ciemnością i powtarza czytelnikowi jaka to nudna praca jest na wykopaliskach. Tak na marginesie to nie wiedziałam,że pracując na wykopaliskach można non stop chodzić zalanym, ale mniejsza już o to. Studentki które należą do ekipy wykopalisk zamiast być pełne entuzjazmu, że zamiast wkuwać teorię biorą w tym udział(u nich poziom zerowy jeśli o to chodzi) tylko się obijają, bzykają po kątach (szczególnie jedna z ofiar o imieniu Nadia)i nie robią konkretnie nic.

Dialogi miały być w założeniu chyba zabawne, ale doprowadzały mnie do szewskiej pasji! Czy tak rozmawiają ze sobą ludzie?! Litości!!! ktoś chce coś powiedzieć, a rozmówca przez stronę czy dwie gada że nie ma teraz czasu, odpieprz się ode mnie itp. i nie daje dokończyć jednego zdania. to plus jakieś głupie teksty w tych rozmowach, sprawiały, że miałam ochotę rzucać tą książką i ją rwać, choć jak żyję nie zrobiłam krzywdy żadnej książce.

Zrozumiałabym to jeszcze i inaczej to oceniła gdyby książkę napisała osoba, która nie ma nic wspólnego z wykopaliskami. Ok naczytała się, chciała o tym pisać, nie wyszło jej, no trudno. Ale coś takiego wyszło spod ręki Pani archeolog o ile dobrze przeczytałam notkę biograficzną. To jest dla mnie zgroza.

zdaję sobie sprawę, że będąc archeologiem nie dokonuje się co tydzień wielkiego odkrycia, które przynosi sławę i pieniądze, ale opis autorki przedstawia tą pracę jako bezsensowne grzebanie w ziemi za kilkoma kawałkami jakiegoś starego naczynia czy urny, które skończą w jakimś muzeum albo skatalogowane będą zapełniały pudła. Archeologów przedstawiła jako ludzi żądnych sławy i pieniędzy, których interesują tylko wielkie odkrycia a codzienna praca jest pozbawiona pasji i znaczenia.
Nie wiem czy autorka przeżywa jakieś wypalenie zawodowe czy chciała aż tak przedstawić realia swojej pracy. być może tak jest naprawdę, a wykopaliska jako wspaniała i ciekawa praca to jedno wielkie przekłamanie i fikcja.

z drugiej strony skoro ta praca to takie męczarnie, na dodatek bezowocne najczęściej - to zamiast wylewać swoje żale w książce może lepiej dać sobie z tym spokój i zająć czym innym.

całość ratuje jeszcze w jakimś stopniu zakończenie. też nie jest jakieś rewelacyjne,ale w sumie nie gorsze od większości kryminałów. i o dziwo nawet dialogi są znośne. zupełnie nie rozumiem dlaczego autorka od początku w taki sposób nie pisała.szkoda.

Trzeba z dystansem podchodzić do tego co jest napisane z tyłu książki. Ja dałam się tym razem nabrać.

Książka skusiła mnie obietnicą historii z dwoma elementami, które mnie interesują i które w połączeniu zwiastowały ciekawą fabułę tzn. wykopaliska + zbrodnie.

Nie wiem wprost od czego zacząć opisywanie słabych stron tej książki. Najpierw ogólnie: bohaterowie wkurzający (najchętniej sama bym ich powybijała i to wszystkich), dialogi leżą totalnie, równie dobrze mogłoby ich...