Jakub Szamałek to dziś znacząca postać polskiej literatury z całkiem sporym dorobkiem. Niemniej dla mnie, chyba już na zawsze, będzie kojarzył się z kryminałami osadzonymi w realiach starożytności.

Wyobraźcie sobie zatem moje zaskoczenie, gdy odkryłem, że pan Jakub już kilka ładnych lat temu domknął cykl o Leocharesie!

"Czytanie z kości" powtarza główne zalety cyklu, jak i całego pisarstwa autora - znakomity research, wciągająca akcja, dobrze nakreśleni bohaterowie. Kontrowersyjnym zabiegiem było niewątpliwie uzupełnienie fabuły o wątek współcześnie podążających śladami Leocharesa archeologów - niemniej wg mnie wyszło to całkiem zgrabnie.

Trochę szkoda, że to już koniec, niemniej Jakub Szamałek udowodnił, że jest na tyle wszechstronnym pisarzem, że w świecie nowych technologii i kosmosie czuje się równie swobodnie co w antycznej Grecji. Czekam więc na kolejne powieści - na dowolny temat, bo nazwisko autora to już gwarancja wysokiego poziomu.

Jakub Szamałek to dziś znacząca postać polskiej literatury z całkiem sporym dorobkiem. Niemniej dla mnie, chyba już na zawsze, będzie kojarzył się z kryminałami osadzonymi w realiach starożytności.

Wyobraźcie sobie zatem moje zaskoczenie, gdy odkryłem, że pan Jakub już kilka ładnych lat temu domknął cykl o Leocharesie!

"Czytanie z kości" powtarza główne zalety cyklu, jak...

Dobra, prosto napisana książka.

Dobra, prosto napisana książka.

Nie sądziłem, że antyczny kryminał tak bardzo mi się spodoba. Dobra rzecz.

Nie sądziłem, że antyczny kryminał tak bardzo mi się spodoba. Dobra rzecz.

.

.

Cudowna seria i żałuje, że przeczytałam ją tak późno. pan Szamałek napisał kryminalno-przygodowe powieści osadzone w starożytnym świecie używając języka współczesnego z czego bardzo się cieszę. dobrze czyta się książkę gdy autor nie sili się na dialogi stylizowane na modłę starożytnej poezji. wsiąknęłam w świat wykreowany przez pana Jakuba tak daleki a zarazem tak bliski. dobre dialogi, sugestywne opisy i szczypta humoru stworzyły interesującą całość.

Cudowna seria i żałuje, że przeczytałam ją tak późno. pan Szamałek napisał kryminalno-przygodowe powieści osadzone w starożytnym świecie używając języka współczesnego z czego bardzo się cieszę. dobrze czyta się książkę gdy autor nie sili się na dialogi stylizowane na modłę starożytnej poezji. wsiąknęłam w świat wykreowany przez pana Jakuba tak daleki a zarazem tak bliski....

Dla mnie REWELACJA, Dziękuję

Dla mnie REWELACJA, Dziękuję

Mistrzowską ręką kreślone wątki Leocharesa Greka i Ingi Polki. Obie historie splecione jak warkocz i tworzą misterną, zgrabną i cieszącą oko konstrukcję. Życie Leocharesa nie toczy się w żadnym razie, tak jakby chciał i znad otchłani ratuje go nieoczekiwana propozycja - zlecenie na śledztwo w sprawie śmierci etruskiego króla miasta. Z pełną światomością detektyw poświęca się w imię odkrycia prawdy. A towarzysz jego jest nie mniej intrygujący. Gdy tak śledzimy kroki detektywa w hitonie, Inga - Polka mieszkająca w Londynie - wygląda odmiany losu i dzięki tajemniczemu pochówkowi ma szansę także wziąć udział w śledztwie.
Książka pełna inteligentnego humoru. I w odróżnieniu od pewnego grafomańskiego pisarza, Pan Szamałek wie kiedy zamnąć serię. Robi to w bardzo elegancki i efektowny sposób. Szacunek. Gorąco polecam. I chyba sobię odświerzę tę serię za jakiś czas.
Na deser opowieść autora: https://www.polskieradio.pl/8/404/Artykul/1631314,Szamalek-czytelnik-tego-kryminalu-ma-wazna-role

Mistrzowską ręką kreślone wątki Leocharesa Greka i Ingi Polki. Obie historie splecione jak warkocz i tworzą misterną, zgrabną i cieszącą oko konstrukcję. Życie Leocharesa nie toczy się w żadnym razie, tak jakby chciał i znad otchłani ratuje go nieoczekiwana propozycja - zlecenie na śledztwo w sprawie śmierci etruskiego króla miasta. Z pełną światomością detektyw poświęca...

Lubię książki dziejące się w starożytności, lub innych, historycznych czasach. Od kiedy poznałam i polubiłam ksiązki Saylora, szukam podobnych. "Czytanie z kości " jest dobrą książką, wciąga w swój świat, zwłaszcza w starożytnym wątku.

Lubię książki dziejące się w starożytności, lub innych, historycznych czasach. Od kiedy poznałam i polubiłam ksiązki Saylora, szukam podobnych. "Czytanie z kości " jest dobrą książką, wciąga w swój świat, zwłaszcza w starożytnym wątku.

Przeczytałam i nadal nie wiem kto zabił i dlaczego.

Przeczytałam i nadal nie wiem kto zabił i dlaczego.

Od razu na początku zaznaczam że w tej recenzji będę oceniała całą serię o Leocharesie, nie tylko jej ostatni tom. Jeśli boicie się spoilerów (obiecuję być ostrożna ale nigdy nic nie wiadomo),lepiej przestańcie czytać już teraz.

Ogólnie mi się podobało - formuła lekkiego kryminału zanurzonego po uszy w antycznym sosie, niczym sardele w oliwie lub oliwki w occie, jest w sam raz na upalne lato. Ponadto autor wykazał się sporą wiedzą dotyczącą starożytnych Aten (tom pierwszy),zawadzając także o Scytów, Rzymian i moich ukochanych Etrusków (etruskie kobiety były ponoć równe mężczyznom, wyobraźcie to sobie, drodzy Czytelnicy... a potem przyszli paskudni Rzymianie i wszystko popsuli, jak to oni mieli w zwyczaju...). Czemu więc nie buduję ołtarzyka dla świętego Szamałka, nie stawiam świeczek, kadzidełek, wotów ofiarnych, i nie ślubuję dozgonnej miłości? Jednym słowem czemu tylko pięć gwiazdek a nie dziesięć? Jak to zwykle ze mną bywa, diabeł tkwi w szczegółach. Takich niepozornych kamyczkach, które nie wiadomo jak dostają się do butów, nawet sandałków, niby nie przeszkadzają za bardzo a potem ani się obejrzysz a masz otarcia i bąble pierwsza klasa, czasami nawet otwarte rany.

Wszystko zaczyna się niewinnie. Jakieś współczesne przekleństwo na k w ustach głównego bohatera, jakiś monolog wewnętrzny, zbyt współczesny aby pasował do człowieka wychowanego w starożytnej Attyce, jakieś preferencje, zbyt dobrze rozpoznawalne żeby pasowały do tamtego miejsca i czasów, i na nic te wszystkie smakowite lekyty, procesje panatenajskie i wina z Chios, marszczę mordkę paskudnie i zaczynam się czepiać.

Ale chyba najwięcej gwiazdek odliczyłam za wątki seksualne i nie, nie ze względu na pustą pruderię, raczej ze względu na brak konsekwencji. W tomie pierwszym Leochares, chociaż żonaty, jest zakochany w swoim nieletnim niewolniku (nieletnim oczywiście z naszego punktu widzenia, nie w oczach starożytnych Greków). Aby nie obrażać wrażliwości współczesnego odbiorcy nasz bohater nigdy nie konsumuje związku bo chce żeby jego ukochany doszedł do czegoś 'lepszego' i nie był traktowany jak zwykła 'dupodajka'. No szlag mnie trafił czytając te tłumaczenia. Status niewolnika czy nawet wyzwoleńca w starożytnych Atenach był i tak nie do pozazdroszczenia, więc Demokles nic nie tracił a mógł tylko zyskać n.p. możnego protektora. Z resztą miłość do chłopców z reguły nie była równoważna z miłością do kupienia. Była często stosowana jako środek wychowawczy i rzadko kiedy opierała się na wzajemnościach, które nie były wypłacane w formie pieniężnej, lecz podświadomie w postaci prezentów.

A potem było jeszcze gorzej bo Leochares raptem o swoim biseksualizmie praktycznie zapomniał a zagadki kryminalne, które próbował rozwiązać były coraz łatwiejsze. Skończyłam serię nie żałując czasu spędzonego na lekturze ale pozostał niedosyt i zawód. Bo mogło być tak fajnie. Naprawdę fajnie.

Od razu na początku zaznaczam że w tej recenzji będę oceniała całą serię o Leocharesie, nie tylko jej ostatni tom. Jeśli boicie się spoilerów (obiecuję być ostrożna ale nigdy nic nie wiadomo),lepiej przestańcie czytać już teraz.

Ogólnie mi się podobało - formuła lekkiego kryminału zanurzonego po uszy w antycznym sosie, niczym sardele w oliwie lub oliwki w occie, jest w...