Często z przymrużeniem oka podchodzę do kreowania nowych bohaterów masowego uwielbienia przy skazywaniu na niepamięć bohaterów epok poprzednich. Nie inaczej jest w naszym kraju, gdzie bardzo rzadko albo w ogóle nie szanuje się osób o życiorysie innym od oczekiwań mających patent na rację.

Nie jest tajemnicą, że przecież ten kto nie pamięta o tym, że „Polska jest najważniejsza” i nie daje tego świadectwa w każdym swoim czynie, a najlepiej jeśli nie rozleje w imię tej idei własnej krwi w śmiertelnym boju z odwiecznym wrogiem jest już postacią kontrowersyjną, której losy można dowolnie interpretować, co często wiąże się z osądem, że jest niegodny wszelkiej pamięci.

A co zrobić z człowiekiem, który Polskę umiłował nad życie, złożył dla niej należną daninę krwi i był przy tym doskonałym poetą? Czyżby wreszcie udało się odnaleźć postać bez skazy? Pomnikowego herosa? Nie, nic z tego, gdyż Władysław Broniewski – bo o nim mowa - oprócz bycia patriotą, który dla umiłowanej ojczyzny przelał krew, oprócz bycia wspaniałym poetą, był też ideowym komunistą. A to przecież w obecnych czasach grzech śmiertelny oznaczający skazanie na infamię.

Broniewski to postać niezwykła w polskiej literaturze. Szlachcic, legionista Piłsudskiego, bohater wojny polsko- bolszewickiej, a jednocześnie przez reżim tegoż Piłsudskiego strącony za swoje poglądy do więzienia. Komunista, ale w czasie wojny więzień NKWD, by po zakończeniu zmagań wojennych zostać pieszczochem władz komunistycznych. O Piłsudskim, którego dyktatura zapędziła go do więzienia nigdy nie powiedział złego słowa. O Stalinie, którego polityka czystek skazała go na więzienie na Łubiance, a następnie tułaczy los z Armią Andersa napisał pełen uwielbienia poemat. Czy to źle? Czy jest to powód aby wykreślić z pamięci Polaków być może najzdolniejszego poetę XX wieku w naszym kraju?

Czy znalazłby się w 1949 roku ktokolwiek w tym kraju, kto odmówiłby napisania wiersza o Stalinie? Tego nie uczynił też Broniewski. Ale poważył się na gest dalece ważniejszy. Odmawiając Bierutowi napisania nowych słów do hymnu państwowego wykazał się ułańską odwagą, ale też i poczuciem patriotyzmu. Owszem, pisarz miał komunistyczne poglądy, pozostawał im wierny, ale chciał kłaniać się rewolucji październikowej po polsku, czapką do ziemi. Tymczasem stalinizm wcielany w życie przez polskich namiestników Moskwy pod płaszczykiem uwielbienia tłumów uczynił Broniewskiego człowiekiem jeszcze bardziej samotnym we własnym kraju. Nie tak wyobrażał sobie Władysław Broniewski państwo robotników oraz chłopów.

Biografia poety barwnie opisana przez Mariusza Urbanka to wspaniały życiorys gdzie polityka, kobiety i wódka przenikały się wzajemnie odciskając piętno także i na jego twórczości.

Dramat tego człowieka polegał na tym, że tworzył najpiękniejsze wiersze w epoce, w której żyć mu było trudno czyli w Polsce dwudziestolecia, a kiedy przyszło mu żyć w kraju komunistycznym, o którym marzył i pisał, gdzie zewsząd spotykało go i uwielbienie i spore jak na ówczesna warunki zarobki, to tworzyć musiał „Słowo o Stalinie” i im podobne rzeczy powstałe na zamówienie władz.

Skupiając się jednak na warsztacie poety odnajdziemy w jego wierszach oryginalny rytm, tempo wybijane żołnierskim butem. A kiedy przeczytamy wiersze powstałe po tragicznej śmierci jego córki odnajdziemy człowieka niezwykle wrażliwego, przeżywającego swój dramat w sposób liryczny, piękny.

Wielką szkodą byłoby gdyby twórczość Broniewskiego w imię rewanżyzmu politycznego miała zostać skazana na zapomnienie. Wielką szkodą byłoby gdyby ta lekcja historii jaką stanowi życiorys poety nie mogła odbywać się przy udziale kolejnych pokoleń Polaków. Dlatego należą się ukłony Mariuszowi Urbankowi, że podjął się dzieła spisania jego biografii, bowiem życiorys Broniewskiego to gotowy scenariusz na doskonały film. Nie wiem czy kiedyś się go doczekamy. Na razie niech wystarczy nam literacka opowieść o życiu poety, którą naprawdę warto przeczytać.

Często z przymrużeniem oka podchodzę do kreowania nowych bohaterów masowego uwielbienia przy skazywaniu na niepamięć bohaterów epok poprzednich. Nie inaczej jest w naszym kraju, gdzie bardzo rzadko albo w ogóle nie szanuje się osób o życiorysie innym od oczekiwań mających patent na rację.

Nie jest tajemnicą, że przecież ten kto nie pamięta o tym, że „Polska jest...