Książka prezentuje postać jednego z najwybitniejszych polskich aktorów i skupia się przede wszystkim na kunszcie tego artysty. Wiele tu miejsca na analizy ról, w które wcielił się Janusz Gajos, jest też miejsce na wypowiedzi samego bohatera książki. Zamiast biografii wolałabym przeczytać autobiografię lub wywiad-rzekę, myślę, że wówczas portret tego wszechstronnego artysty byłby pełniejszy.

Książka prezentuje postać jednego z najwybitniejszych polskich aktorów i skupia się przede wszystkim na kunszcie tego artysty. Wiele tu miejsca na analizy ról, w które wcielił się Janusz Gajos, jest też miejsce na wypowiedzi samego bohatera książki. Zamiast biografii wolałabym przeczytać autobiografię lub wywiad-rzekę, myślę, że wówczas portret tego wszechstronnego artysty...

Niestety słaba książka. Pan Janusz Gajos jest aktorem wybitnym, koniec kropka. Sięgając po książką o nim liczyłem na jeszcze lepsze poznanie tego wybitnego aktora. Na przeczytanie za kulisowych ciekawostek z Pancernych, Psach itd. Niestety autorka, w 80% poświęca karty książki na opis sztuki teatralnej, jaki Pan Gajos był rewelacyjny i kilka cytatów z gazet potwierdzających tą tezę. Sztuka po sztuce, Pan Gajos rewelacyjny i cytat....Rozumiem, że autorka jest krytykiem teatralnym, jednakże biografię piszę się nie tylko o kimś, ale też dla kogoś. Tym kimś powinni być czytelnicy, spragnieni informacji i ciekawostek o aktorze. Gdyby nie fakt, że książki czytam do końca, rzucił bym ją w kąt w połowie. Opis sztuki, Pan Gajos rewelacyjny, cytat, i następna sztuka......to się już ulewało. Ta słaba książka nie zmienia jednakże faktu, że Pan Gajos był, jest i będzie aktorem wybitnym.

Niestety słaba książka. Pan Janusz Gajos jest aktorem wybitnym, koniec kropka. Sięgając po książką o nim liczyłem na jeszcze lepsze poznanie tego wybitnego aktora. Na przeczytanie za kulisowych ciekawostek z Pancernych, Psach itd. Niestety autorka, w 80% poświęca karty książki na opis sztuki teatralnej, jaki Pan Gajos był rewelacyjny i kilka cytatów z gazet potwierdzających...

Janusz Gajos wybitnym aktorem jest i co do tego stwierdzenia nie mam cienia wątpliwości. To jeden z tego gatunku aktorów, który nie musi grać postaci – on nią po prostu jest. Co więcej, potrafił skutecznie wyzwolić się z okowów popularności, zwalczyć próby zaszufladkowania jako aktora, który jest stworzony wyłącznie do odgrywania roli Janka Kosa czy woźnego Tureckiego. Tymczasem jest to aktor obdarzony fenomenalnym wyczuciem komediowym. Wiele jest prawdy w aktorskim powiedzonku: „Umiesz zagrać komedię, to umiesz zagrać wszystko”. Tym bardziej podziwiam te filmy, w których Pan Janusz potrafi pokazać oblicze człowieka nieprzyjaznego, odrażającego, kierującego się niskimi czy egoistycznymi pobudkami.
Mając w ręku tę niezwykle solidnie wydaną „cegłę” (ponad 400 stron druku) miałem nadzieję, że trafiłem na prawdziwe opus magnum, solidną biografię zasłużonego artysty. I wrażenia mam z lekka mieszane. Jakby tu powiedzieć…. Parafrazując pewne powiedzonko z filmu „Poszukiwany poszukiwana”: „za mało Gajosa w Gajosie”. Nie jest to pierwsza publikacja Autorki na temat tego sympatycznego aktora; prawie 20 lat temu opublikowano bowiem „Janusz Gajos. Nie grać siebie” i sądziłem, że wyeliminowano wcześniejsze mankamenty. Tymczasem w obecnej edycji (2013 rok) zadziwiająco mało jest o samym aktorze, niewiele zawarto jego wypowiedzi. Za mało miejsca poświęcono Jego osobowości i prywatności. Po niezbyt zrozumiałym wstępie, następuje płynny przegląd kolejnych filmów i spektakli z udziałem aktora. Dominują fragmenty publikowanych przed laty recenzji teatralnych i filmowych, co może samo w sobie nie jest złym zabiegiem. Z przyjemnością czytałem wypowiedzi krytyków i publicystów na temat repertuaru Teatru Kwadrat, Teatru Dramatycznego czy Teatru Powszechnego, ale jest to wiedza która ubogaca czytelnika w zakresie teatrologii jako takiej. A gdzie w tym wszystkim człowiek, jego osobowość ?
Miło, że pomyślano o końcowym wykazie ról w układzie chronologicznym, bo uzmysławia nam systematyczny rozwój aktora oraz ogrom jego dorobku. Ale przyznam szczerze, że oczekiwałem czegoś więcej, może innego konceptu na książkę. Być może w przyszłym roku (2023) doczekamy się naprawdę dobrej i pasjonującej biografii Pana Janusza? Bardzo na to liczę.

Janusz Gajos wybitnym aktorem jest i co do tego stwierdzenia nie mam cienia wątpliwości. To jeden z tego gatunku aktorów, który nie musi grać postaci – on nią po prostu jest. Co więcej, potrafił skutecznie wyzwolić się z okowów popularności, zwalczyć próby zaszufladkowania jako aktora, który jest stworzony wyłącznie do odgrywania roli Janka Kosa czy woźnego Tureckiego....

Jak łapię się za biografię to mam stały spis oczekiwań. Uwielbiam, gdy historie o aktorach, autorach czy innych znakomitych osobach w sposób inteligentny łączą życie prywatne i zawodowe. Niestety pani Baniewicz bardzo mocno nie trafiła w moje oczekiwania.
Początek jest dość dziwaczny, bo autorka opowiada o dwóch rolach Gajosa, niejako wprowadzając czytelnika w forme jaką przyjmie. Formę mdłą, męczącą i tworzącą mieszankę suchych faktów (szczegółowe omówienie fabuły sztuki) z emocjonalnym opisem jak sobie radzi pan Janusz. Potem zaś mamy już bardziej standardową budowę od dzieciństwa poprzez pierwsze kroki w aktorstwie, wojsko, aż do Pancernych i kariery teatralnej. I póki mamy to skupienie się na jego życiu, które pokazuje nie tylko Gajosa-artyste, ale Gajosa-człowieka to jest fajnie. Jego szukanie miejsca w Polsce, relacje z Kazimierzem Kutzem, Olgą Lipińską, wszystko to podszyte omówieniem ról, to jest okej. Ale autorka poszła w kierunku bardzo szybko przechodzącym w schemat, który odbiera smak poznawania artysty:
Jest sobie rola, jest omówienie całej fabuły wraz ze szczegółowym opisaniem kogo gra Gajos, "gra zachwycająco" powiedziane kwieciście i dwie recenzje krytyków teatralnych.
I to w sumie wszystko. Oczywiście bardzo chętnie poznam szczegóły tego jak wyglądała rzeczywistość teatralna lat 70., 80., 90. ale nie kosztem pozostawienia Gajosa jako pomnika, który można podziwiać ale nie można niczego dowiedzieć się o nim samym. Zamiast tego mamy wypełnioną suchymi faktami laurkę, bo widać od razu że autorka aktora uwielbia. Jeśli ktoś studiuje filmoznawstwo, jakąś historie sztuki to będzie zadowolony ogromem informacji i historyczną wartością książki. Jeśli jednak ktoś liczył na więcej prywaty to srogo się rozczaruje, tylko końcowy wywiad nieco ratuje sprawe i pokazuje tę zwyczajną stronę aktora. Dużym plusem są jednak zdjęcia z teatrów, plakaty i inne fotografie z Gajosem i jego otoczeniem

Pozycję doceniam, ale chyba nie wpisuję się w grono odbiorców

Jak łapię się za biografię to mam stały spis oczekiwań. Uwielbiam, gdy historie o aktorach, autorach czy innych znakomitych osobach w sposób inteligentny łączą życie prywatne i zawodowe. Niestety pani Baniewicz bardzo mocno nie trafiła w moje oczekiwania.
Początek jest dość dziwaczny, bo autorka opowiada o dwóch rolach Gajosa, niejako wprowadzając czytelnika w forme jaką...

Jeszcze nie czytałam, ale okładka mnie zachwyciła. Ależ on jest tam piękny, taki jaki był w młodości.

Jeszcze nie czytałam, ale okładka mnie zachwyciła. Ależ on jest tam piękny, taki jaki był w młodości.

Uwielbiam Janusza Gajosa. Za całokształt.

Lubię czytać o aktorach, o kulisach teatru, o rzemiośle artystycznym. O zawodzie. Życie prywatne ulubionych aktorów interesuje mnie w stopniu umiarkowanym.

Ta książka wydawała się spełnieniem marzeń. Przeczytać o drodze zawodowej ulubionego (wybitnego) aktora, poznać opisy spektakli, których nie miało się szansy zobaczyć...czego chcieć więcej. No może tego, żeby książka była napisana trochę bardziej porywającym, plastycznym językiem. Od połowy mniej więcej moje znudzenie systematycznie rosło. Dobrnęłam do końca mocno rozczarowana.

Marzyłby mi się wywiad-rzeka z Januszem Gajosem. Ale jego rozmówca musiałby być naprawdę i znawcą teatru i wirtuozem rozmowy...

Uwielbiam Janusza Gajosa. Za całokształt.

Lubię czytać o aktorach, o kulisach teatru, o rzemiośle artystycznym. O zawodzie. Życie prywatne ulubionych aktorów interesuje mnie w stopniu umiarkowanym.

Ta książka wydawała się spełnieniem marzeń. Przeczytać o drodze zawodowej ulubionego (wybitnego) aktora, poznać opisy spektakli, których nie miało się szansy zobaczyć...czego...

Jeden z moich ulubionych aktorów, Janusz Gajos. Jako jego fan sięgnąłem po tę książkę z ogromnym zainteresowaniem. Niestety, rozczarowanie było równie wielkie. Zbyt dużo jak dla mnie dat, faktów itp. Za mało ciekawostek zarówno prywatnych jak i tych z planu. Może jednak tak miało być, może to bardziej książka dla faktografow, może taki był zamysł, może... Czegoś mi tu jednak zabrakło i tym czymś jest chyba bardziej ludzka i zwyczajna twarz Janusza Gajosa. Takiego chciałbym poznać i o takim poczytać.

Jeden z moich ulubionych aktorów, Janusz Gajos. Jako jego fan sięgnąłem po tę książkę z ogromnym zainteresowaniem. Niestety, rozczarowanie było równie wielkie. Zbyt dużo jak dla mnie dat, faktów itp. Za mało ciekawostek zarówno prywatnych jak i tych z planu. Może jednak tak miało być, może to bardziej książka dla faktografow, może taki był zamysł, może... Czegoś mi tu...

Elżbieta Baniewicz zapragnęła stworzyć portret jednego z najwybitniejszych współczesnych aktorów polskich. Chwała jej za to. Szkoda tylko, że tak dużo jest tu opisów (często szczegółowych) ról, w jakie Gajos wcielił się do 2013 roku. Przebrnąłem przez całość, choć nie ukrywam, że czasem sprawdzałem "ile jeszcze". Chociaż do następnego rozdziału. Rozumiem zamysł - portret aktora nie może obejść się bez opisów jego spektakli, filmów itp. Ale opowiadanie fabuły pierwszego, siódmego, sześćdziesiątego filmu nie było chyba najlepszym z możliwych pomysłów. Brakowało anegdot, wstawek towarzyskich, całej otoczki, która sprawia, że na aktora można spojrzeć inaczej, niż tylko przez pryzmat dostojnych teatrów i kostiumów. Sprawę nieco ratuje wywiad z J.G. zamieszczony na końcu książki.
No i jeszcze jedna sprawa. Książki traktujące o znanych ludziach, wydane za ich życia mają to do siebie, że bardzo szybko stają się hmm... niekompletne. Taka ich natura i trudno tu winić Autorkę. Tak czy siak brakuje kilku lat i kilku dobrych ról, które powstały po 2013 r. Ale akurat temu nie można było zaradzić.
Czy odradzam? Na pewno nie. Książka jest rzetelna (momentami aż za bardzo) i bogato ilustrowana.

Elżbieta Baniewicz zapragnęła stworzyć portret jednego z najwybitniejszych współczesnych aktorów polskich. Chwała jej za to. Szkoda tylko, że tak dużo jest tu opisów (często szczegółowych) ról, w jakie Gajos wcielił się do 2013 roku. Przebrnąłem przez całość, choć nie ukrywam, że czasem sprawdzałem "ile jeszcze". Chociaż do następnego rozdziału. Rozumiem zamysł - portret...

Lubię gościa.Nic nie poradzę. Mogła być trochę ciekawsza konstrukcja samej opowieści.

Lubię gościa.Nic nie poradzę. Mogła być trochę ciekawsza konstrukcja samej opowieści.

Nie mogę się zdecydować czy książka ta jest biografią, czy albumem wyklejonym wycinkami, recenzjami z gazet. Tak samo mieszane są moje odczucia po jej przeczytaniu. Autorka sporo pracy włożyła w opisanie (odszukanie recenzji) poszczególnych nie tylko pierwszoplanowych ról aktora, ale ja nigdy nie kierowałam się nimi. Nie lubię, gdy ktoś pokazuje mi jak mam odebrać i przeżyć film, sztukę, wydarzenie! Bezcenne są fragmenty rozmów z p. Gajosem oraz duża ilość fotografii.
Przypadek, w osobie mojej przyjaciółki, sprawił, iż w trakcie lektury zobaczyłam "Udrękę życia". No cóż MOJA recenzja byłaby inna niż autorki. Dlatego powrócę, lub obejrzę po raz pierwszy kilka z przywołanych przedstawień, filmów.

Nie mogę się zdecydować czy książka ta jest biografią, czy albumem wyklejonym wycinkami, recenzjami z gazet. Tak samo mieszane są moje odczucia po jej przeczytaniu. Autorka sporo pracy włożyła w opisanie (odszukanie recenzji) poszczególnych nie tylko pierwszoplanowych ról aktora, ale ja nigdy nie kierowałam się nimi. Nie lubię, gdy ktoś pokazuje mi jak mam odebrać i przeżyć...