"Życie to zmiana..."


Los płata Vardenom kolejnego figla. Ich przywódczyni zostaje uprowadzona do Uru'baenu - siedziby wroga i niemiłosiernie torturowana przez okrutnego Galbatorixa. O dziwo jednak jej sprzymierzeńcem zostaje Murtagh. Tymczasem Eragon wraz z Saphirą ruszają w długą podróż do Vroengardu, gdzie mają nadzieję znaleźć coś, co pomoże im obalić tyrana. Czy ich plan się powiedzie? Czy w końcu wróg zostanie pokonany? Jeśli nie, to co dalej?

"...wojna to katalog szaleństw."


Jest to (niestety) ostatnia część przygód Eragona - chłopaka, który musiał w bardzo krótkim czasie dorosnąć i stać się nie tylko mężczyzną, ale i przywódcą rebeliantów oraz groźnej, i zarazem
uroczej smoczycy Saphiry, ostatniej "kobiety" ze swej rasy. Powieść opowiada głównie o poszukiwaniu swego "JA", poznawaniu i akceptacji swoich zalet jak i wad, ogromnej sile przyjaźni, odwadze, i śmierci
najbliższych - rzeczą, z którą wszystkim jest zawsze najtrudniej się pogodzić.

"Nie zawsze robimy to, co nam się podoba. Czasami musimy wybrać to, co właściwe, a nie to, czego chcemy..."


Bez wątpienia jest to najlepsza książka z całej serii Paoliniego. Mimo nie do końca dopracowanej fabuły, powieść czyta się wspaniale! Zdaniem większości czytelników : źle, że "Dziedzictwo..."zostało
podzielone na dwie części. Mnie osobiście pomysł się podobał (może dlatego, że i tak nie musiałam czekać na dalsze losy tak długo jak inni), ponieważ opisany jest tu głównie finał - cały czas coś się dzieje, ciężko się nudzić.

"Miłe towarzystwo i dużo zajęć to często najlepszy lek na chorobę duszy."


Sama bitwa z wrogiem wciągnęła mnie niemiłosiernie. Zaimponował mi Roran - kuzyn Eragona, który swoją charyzmą i stylem bycia potrafił zmotywować do walki tysiące żołnierzy. Angela - "cicha woda",
dzięki której i ta część nabrała smaczku. Paolini nie wyjaśnił wiele tajemnic z jej życia, ale może i dobrze, bo przynajmniej zielarka pozostaje dla nas słodką tajemnicą. Wspomnieć należy również o jednym z głównych bohaterów, o królu Galbatorixie. W końcu czytelnicy mieli możliwość poznać ...swojego wroga. Nie wiem czy tylko ja mam takie wrażenia, ale owa postać bardzo przypomina mi Sarumana (jednego z bohaterów Tolkiena). Jeden, jak i drugi byli bardzo podstępni, potrafili manipulować ludźmi, czarować słowami...no i byli źli. W tym, że Galbatorix wydaje mi się o wiele inteligentniejszą postacią.

W ostatniej części "Dziedzictwa" Christopher skupił się na opisie budynków, placów, miast...co uważam za wielki plus. Na chwilę mogłam poczuć się jak w średniowiecznej krainie w dodatku pełniej magii, tajemnic i...niebezpiecznych pułapek. Tak, to kolejna rzecz, która mi się bardzo spodobała.

Zakończenie powieści i zarazem całej serii jak dla mnie dość przyzwoite. Jeśli spodziewacie się widowiskowej walki Galbatorixa z Eragonem...to nic z tego. Autor postanowił być oryginalny
i jak dla mnie wyszło mu to na dobre.

Zastanawia was pewnie co z Aryą i zielonym jajem? Spokojnie, wszystkiego dowiecie się, gdy i wy sięgniecie po tę książkę...

Polecam bardzo gorąco!


"Sé onr sverdar sitja hvass!" (Oby wasze miecze pozostały ostre!)

"Życie to zmiana..."


Los płata Vardenom kolejnego figla. Ich przywódczyni zostaje uprowadzona do Uru'baenu - siedziby wroga i niemiłosiernie torturowana przez okrutnego Galbatorixa. O dziwo jednak jej sprzymierzeńcem zostaje Murtagh. Tymczasem Eragon wraz z Saphirą ruszają w długą podróż do Vroengardu, gdzie mają nadzieję znaleźć coś, co pomoże im obalić tyrana. Czy ich...