W poszukiwaniu sensacji

Każdy autor musiał napisać pierwsze słowo, pierwsze zdanie, pierwszy akapit, pierwszy rozdział aż wreszcie pierwszą książkę. Niektórzy swymi początkami nie zachwycili czytelników. Dopiero z czasem, gdy ich warsztat twórczy był dopracowany, wówczas poziom zainteresowania wzrastał, aż do momentu powstania powieści bestsellerowej. Inni autorzy od razu debiutowali wybitnymi książkami, jeszcze inni dorobili się tylko jednej wyjątkowej powieści w swej twórczości. Bez względu na drogę jaką obrał autor, zawsze jego warsztat twórczy dojrzewał, a czytelnicy mogli porównywać najnowsze powieści z tymi pierwszymi.

Cykl powieści kryminalnych o sprawach, w które wplątuje się Rune, Jeffery Deaver napisał jeszcze przed stworzeniem najsłynniejszej pary detektywów – Amelii Sachs i Lincolna Rhyme’a – i są one, ku zaskoczeniu wielu czytelników słabszą odsłoną swych późniejszych sensacyjnych odpowiedników. Cała trylogia przygód Rune w swym filuternie, tak jak sama bohaterka – niewinnie głupkowatym wymiarze – jest niewymagającą lekturą, dostarczającą łatwej rozrywki umysłowej. Jednakże mimo swej prostoty, może być dobrym początkiem dla czytelników stawiających pierwsze kroki w świecie kryminału, czy też tych o bardziej delikatniejszych umysłach, nieprzywykłych do brutalnych zbrodni, czy zawiłych intryg fabularnych.

Praca dla wielkiej stacji telewizyjnej to dla Rune prawdziwe wyzwanie. Nawet jeśli jest tutaj na razie dziewczyną od wszystkiego. I to na jej biurko trafia błagalny list od Randy’ego Boggsa – więźnia odsiadującego wyrok za morderstwo, którego nie popełnił, jak wyznaje. Zastrzelonym z zimną krwią okazał się szef stacji, dla której Rune teraz pracuje. A zaskoczona zapalczywością Rune w dążeniu do wykrycia prawdy obecna szefowa koncernu, Piper Sutton, daje życiową szansę młodej adeptce dziennikarstwa. Może ona nakręcić reportaż o całej sprawie. A po odwiedzeniu Boggsa w więzieniu nie ma już wątpliwości, że ktoś go w tę zbrodnię wrobił. Ktoś, kto teraz zrobi wszystko, by reportaż Rune nie został jednak nakręcony …

Debiut Jeffery’ego Deavera na polskiej ziemi rozpoczął się od trylogii, która bynajmniej nie zapowiadała, że w przyszłości z tak przeciętnego autora podrzędnych sensacyjek rozwinie się wybitny twórca thrillerów. Zanim autor napisał „Kolekcjonera kości”, który przyniósł mu światową sławę, w swym życiu popełnił dwie trylogie, które w najlepszej swej odsłonie oscylują wokół przeciętności. Choć dostarczają taniej i prostej rozrywki, to w pewien sposób są nadzieją dla współczesnych debiutujących autorów, którym nie powiodło się na rynku wydawniczym, pokazując im, że nie warto się zniechęcać, a światowa sława, może czaić się tuż zza rogiem.

„Gorący temat” jest trzecim tomem przygód Rune, młodej kobiety zmieniającej prace niczym rękawiczki, która w niewyjaśniony sposób wplątuje się w kryminalne sprawy. Pocieszeniem może, być fakt, że tomy tej trylogii nie są ściśle ze sobą powiązane, więc chronologia w ich czytaniu nie musi być zachowana. Początek trzeciego tomu mimo całej swej przeciętności zapowiada się nieźle. Tajemnicza sprawa, druga strona dziennikarstwa oraz misja w dotarciu do prawdy. Jednak po obiecującym początku następuje niemiłosierne rozwleczenie i spowolnienie akcji, miejscami wręcz stoi w miejscu, a wszelkie rewelacje, które zdobywa Rune wydają nieprawdopodobnym, szczęśliwym zbiegiem okoliczności niż rzetelną detektywistyczną pracą.

Można znaleźć sformułowania, że trylogia Rune jest najbardziej kobiecymi thrillerami w dorobku Jeffery’ego Deavera. Cóż, dziwne sformułowanie, biorąc pod uwagę fakt, że kobiety w powieściach Deavera odgrywają tak samo kluczowe role jak mężczyźni, czego przykładem jest jego najsłynniejszy cykl. Prawdopodobnie sformułowanie dotyczy delikatności w podejściu do zbrodni oraz w skupieniu się na życiu osobistym bohaterki. Mam nadzieję, że nie w charakterze i postawie, gdyż swą naiwnością, głupkowatością oraz ogólnym nierozgarnięciem, Rune przypomina trzpiotkę, której z łatwością przychodzi łut szczęścia, tak jak wiadomym osobom w powiedzeniu.

Zakończenie w oczach czytelników w porównaniu do nużącego środka powieści, przyniesie chwilę żywszej fabuły. Kilka ucięć w kulminacyjnych momentach, zwroty akcji, niespodziewane pojawienie się znanych postaci, a nawet lekkie zaskoczenie co do tożsamości „mózgu całej operacji”, przynoszą na myśl bardzo dobre zakończenia w późniejszych powieściach autora. W „Gorącym temacie” wyraźnie czuć ich niedopracowanie oraz przewidywalność, lecz pokazują jak już wtedy zaczął kiełkować styl autora, który znamy obecnie. Autorowi udaje się połączyć wszelkie wątki, w miarę logicznie podając motywację bohaterów. Jedynie pewien końcowy wątek, niczym wyjęty z brazylijskiej telenoweli nie przystoi do całego zakończenia. Można odnieść się do całej trylogii z pewnym sentymentem, zwłaszcza do codzienności ludzi tamtych czasów, ich zachowań, czy nawet sprzętów, które na co dzień używali, a które teraz są mglistym wspomnieniem dla wielu starszych czytelników. Ot, taka niewinna podróż w czasie.

Podsumowując, „Gorący temat” nie wychyla się ponad poziom, który prezentują poprzednie tomy. Przeciętna, prosta doza rozrywki, która w głównej mierze przeznaczona jest dla stałych czytelników Jeffery’ego Deavera, mogących docenić rozwój kunsztu literackiego od poziomu trylogii Rune po współczesne powieści autora.

W poszukiwaniu sensacji

Każdy autor musiał napisać pierwsze słowo, pierwsze zdanie, pierwszy akapit, pierwszy rozdział aż wreszcie pierwszą książkę. Niektórzy swymi początkami nie zachwycili czytelników. Dopiero z czasem, gdy ich warsztat twórczy był dopracowany, wówczas poziom zainteresowania wzrastał, aż do momentu powstania powieści bestsellerowej. Inni autorzy od...

Moje zachwyty nad Jefferrym Deaverem nie trwały długo. Ta książka sprowadziła mnie na ziemię. Niestety to kolejna powieść tego autora, którą strasznie ciężko mi się czytało. Nawet główna bohaterka nie potrafi obronić tego tytułu. Pozostaje mi tylko liczyć na to, że następna książka będzie lepszym wyborem i mnie tak nie rozczaruje.

Moje zachwyty nad Jefferrym Deaverem nie trwały długo. Ta książka sprowadziła mnie na ziemię. Niestety to kolejna powieść tego autora, którą strasznie ciężko mi się czytało. Nawet główna bohaterka nie potrafi obronić tego tytułu. Pozostaje mi tylko liczyć na to, że następna książka będzie lepszym wyborem i mnie tak nie rozczaruje.

Jedna z pierwszych książek autora. Dosyć dobra, chociaż akcja rozwija się powoli w porównaniu z innymi cyklami (Rhyme, Dance). To jeszcze nie ten Deaver.

Jedna z pierwszych książek autora. Dosyć dobra, chociaż akcja rozwija się powoli w porównaniu z innymi cyklami (Rhyme, Dance). To jeszcze nie ten Deaver.

Wczesna książka Deavera, wydana dopiero teraz, albo wznowienie.
Po dynamicznym początku akcja zwalnia, rozłazi się, nuży, później małe zaskoczenie (ale nie tak całkiem niespodziewane) i zakończenie godne latynoskiej telenoweli. Do przeczytania, jak nie ma nic lepszego pod ręką.

Wczesna książka Deavera, wydana dopiero teraz, albo wznowienie.
Po dynamicznym początku akcja zwalnia, rozłazi się, nuży, później małe zaskoczenie (ale nie tak całkiem niespodziewane) i zakończenie godne latynoskiej telenoweli. Do przeczytania, jak nie ma nic lepszego pod ręką.

"Gorący temat" to lekka, niewymagająca lektura, obfitująca w zaskakujące zwroty akcji, które dla osoby znającej już większość dorobku Jefferego Deavera nie są czymś niezwykłym. Jest to jedna z pierwszych jego powieści, krótka i objętością przypominająca te ze zbioru Agathy Christie. Fabuła nie jest zbyt wymyślna, ale delikatnie mówiąc: ciekawi.

"Gorący temat" to lekka, niewymagająca lektura, obfitująca w zaskakujące zwroty akcji, które dla osoby znającej już większość dorobku Jefferego Deavera nie są czymś niezwykłym. Jest to jedna z pierwszych jego powieści, krótka i objętością przypominająca te ze zbioru Agathy Christie. Fabuła nie jest zbyt wymyślna, ale delikatnie mówiąc: ciekawi.

Po lekturze książki pierwsze, co mi się nasuwa, to to, że wolę serię Lincoln Rhyme, czyli mój gust pozostał bez zmian. W powyższej powieści akcja rozwija się bardzo powoli, miałam kilkakrotnie ochotę odłożyć książkę, dopiero gdzieś w okolicach połowy wciągnęłam się trochę bardziej. Owszem, autor, jak zwykle, w pewnym momencie zaskakuje, ale nie jest to jakieś totalnie niespodziewany zwrot akcji, jak to bywało przy innych książkach. Jak na Deavera książka tylko średnia.

Po lekturze książki pierwsze, co mi się nasuwa, to to, że wolę serię Lincoln Rhyme, czyli mój gust pozostał bez zmian. W powyższej powieści akcja rozwija się bardzo powoli, miałam kilkakrotnie ochotę odłożyć książkę, dopiero gdzieś w okolicach połowy wciągnęłam się trochę bardziej. Owszem, autor, jak zwykle, w pewnym momencie zaskakuje, ale nie jest to jakieś totalnie...

Powieść nie trzyma w napięciu jak inne książki Deaver'a, podoba mi się jednak element zaskoczenia stosowany przez autora, którego nie zabrakło również w tej historii.

Powieść nie trzyma w napięciu jak inne książki Deaver'a, podoba mi się jednak element zaskoczenia stosowany przez autora, którego nie zabrakło również w tej historii.

Jedna z "lżejszych" pozycji Deavera. Nie za bardzo skomplikowana opowieść, może jakby napisana naprędce na kolanie,,,.Jestem bardziej przyzwyczajony do dość zawiłych, skomplikowanych i bardzo nieoczekiwanych historii, z nieoczekiwanymi zwrotami akcji do których przyzwyczaił mnie Deaver, ale jako jego fan należy przeczytać każdą jego pozycję

Jedna z "lżejszych" pozycji Deavera. Nie za bardzo skomplikowana opowieść, może jakby napisana naprędce na kolanie,,,.Jestem bardziej przyzwyczajony do dość zawiłych, skomplikowanych i bardzo nieoczekiwanych historii, z nieoczekiwanymi zwrotami akcji do których przyzwyczaił mnie Deaver, ale jako jego fan należy przeczytać każdą jego pozycję

Zdecydowanie najlepszy tom z Trylogii "Rune".

Zdecydowanie najlepszy tom z Trylogii "Rune".