Ludzie ludziom zgotowali ten los. Lata 50., na małe amerykańskie przedmieście wprowadza się czternastoletnia Meg razem ze swoją młodszą niepełnosprawną siostrą. Jeszcze nie wiedzą, że zamieszkanie u przyrodniej rodziny stanie się dla nich prawdziwym piekłem.

Początek książki może być bardzo mylący. Mamy tutaj sielankowy wręcz obraz beztroskiego dzieciństwa w epoce niewinności. Wydawać by się mogło, że dostaniemy tu nostalgiczną opowieść w stylu noweli „Ciało” Stephena Kinga. Jednakże już nawet w pierwszej fazie powieści pojawią się niepokojące rysy na idealnym obrazie – wspomnienie niepokojącej gry, szalone zachowanie jednego z bohaterów czy problem alkoholowy przyrodniej matki Meg. Można to potraktować pewnym sensie jako metaforę tego, iż dzieciństwo wcale nie jest tak idyllicznym okresem życiem jak mogłoby się wydawać. Można to też odnieść do amerykańskich lat 50., kiedy to pod obrazem idealnego świata kryły się demony.

Kiedy już rozpoczyna się właściwa akcja książki, to robi się bardzo emocjonująco i aż drastycznie. Zaprezentowane tu okrucieństwo przekracza niemal wszystkie możliwe granice. Podczas lektury miałem ochotę po prostu dorwać w swoje ręce większość bohaterów i powstrzymać. Książka wywołała we mnie gniew, strach i smutek. Obraz ten jest o tyle bardziej przerażający, że za część czynów odpowiadają tu dzieci – „Władca much” Williama Goldinga zdaje się w porównaniu z tym grzeczną opowiastką.

Dużą rolę w kształtowaniu klimatu odgrywa tu styl. Całą opowieść obserwujemy tu z perspektywy młodego wówczas bohatera. Początkowo podchodzi on do całej sytuacji jak do zabawy i jest na przemian rozbawiony i obojętny, ale pod koniec zaczyna zdawać sobie sprawę z powagi sytuacji i część zdarzeń jest dla niego tak straszna, że nie jest w stanie ich opisać. Jest to o tyle znamienne, że w pierwszej fazie książki dostajemy tu bardzo naturalistyczny opis masakry larw pewnego szkodnika. Bohater ten może być odczytywany jako symbol czytelnika, który równie beznamiętnie chłonie w siebie kolejne akty okrucieństwa zaprezentowane na stronach powieści.

Warto wspomnieć też, że powieść otwiera wstęp Stephena King, który jednak należy traktować jako posłowie, bo autor ten zdradza strasznie dużo elementów fabuły.

Podsumowując, powieść tylko dla ludzi o mocnych nerwach. Fabuła pozornie wydaje się znana z wielu filmów, ale tu jest zaprezentowana w taki sposób, że budzi naprawdę spore emocje.

Ludzie ludziom zgotowali ten los. Lata 50., na małe amerykańskie przedmieście wprowadza się czternastoletnia Meg razem ze swoją młodszą niepełnosprawną siostrą. Jeszcze nie wiedzą, że zamieszkanie u przyrodniej rodziny stanie się dla nich prawdziwym piekłem.

Początek książki może być bardzo mylący. Mamy tutaj sielankowy wręcz obraz beztroskiego dzieciństwa w epoce...