Ciepła charakterystyka człowieka snutą okiem żony.

Ciepła charakterystyka człowieka snutą okiem żony.

Autorka jest kobietą z klasą, więc próżno szukać tu plotek, sensacji czy tak zwanego "mięsa". Napisana ładnym językiem opowieść o miłości. Pięknie wydana.

Autorka jest kobietą z klasą, więc próżno szukać tu plotek, sensacji czy tak zwanego "mięsa". Napisana ładnym językiem opowieść o miłości. Pięknie wydana.

To nie jest biografia po której mam ochotę obejrzeć wszystkie, albo jakiekolwiek spektakle i filmy Gustawa Holoubka. Za dużo może dobrych biografii przeczytałam, po biografii Vincenta van Gogha poleciałam do Amsterdamu do jego muzeum, po Woddyego Allena obejrzałam mnóstwo jego filmów, dokumentów itd. Tu nic nie poczułam. Książka ta jest przede wszystkim opowieścią o ukochanym mężu. Chylę czoła przed tą miłością. Jeśli ktoś chce przeczytać książkę o wielkim aktorze, to powinien zapewne sięgnąć po autorstwo zawodowego biografa, naukowca, filmoznawcy....

To nie jest biografia po której mam ochotę obejrzeć wszystkie, albo jakiekolwiek spektakle i filmy Gustawa Holoubka. Za dużo może dobrych biografii przeczytałam, po biografii Vincenta van Gogha poleciałam do Amsterdamu do jego muzeum, po Woddyego Allena obejrzałam mnóstwo jego filmów, dokumentów itd. Tu nic nie poczułam. Książka ta jest przede wszystkim opowieścią o...

Uwielbiam oboje

Uwielbiam oboje

We wspominaniach Magdaleny Zawadzkiej o Gustawie Holoubku i jej małżeństwie z nim – “Gustaw i Ja” – nie umiem poczuć ani bólu egzystencji, ani zatrzymania się czasu podczas upojnych chwil nad Wisłą. Dopiero pod koniec auto(biografii) Zawadzka dotknęła życia, ale wcześniej cegiełka po cegiełce stawiała dobrze już znane lukrowane pomniki.

Aktorka niemal encyklopedycznie ułożyła drogę artystyczną swoją i męża, przeplatając encyklopedię ciekawostkami z życia osobistego. Zerknięcie za kurtynę aż tak pasjonujące nie jest. Magdalena Zawadzka i Gustaw Holoubek za PRL-u nie stoją w kolejkach, nie polują na zwierzynę w “Społem”, pomarańcze i papier toaletowy. Natomiast jeżdżą po całym świecie z kolejnymi teatrami, w których grają, reżyserują (Holoubek). Nie wiem, czy im zazdroszczę, czy współczuję. Żywię się wyższymi uczuciami, więc to drugie na pewno nie. Ale to pierwsze – też nie. Biografia Holoubka i autobiografia Zawadzkiej trąci dwuwymiarowością. Poza ostatnim rozdziałem, w którym aktorka opisuje walkę Holoubka z chrobrą nerki i własne wiosłowanie przeciwko prądom życia, zalatuje banałem. Wieje i spadają liście jak w Święto Zmarłych.

We wspominaniach Magdaleny Zawadzkiej o Gustawie Holoubku i jej małżeństwie z nim – “Gustaw i Ja” – nie umiem poczuć ani bólu egzystencji, ani zatrzymania się czasu podczas upojnych chwil nad Wisłą. Dopiero pod koniec auto(biografii) Zawadzka dotknęła życia, ale wcześniej cegiełka po cegiełce stawiała dobrze już znane lukrowane pomniki.

Aktorka niemal encyklopedycznie...

Dwoje ludzi: on i ona. On, słynny, wybitny aktor i ona, stawiająca pierwsze kroki na deskach teatru. Spora różnica wieku, w związkach małżeńskich, co nie przeszkodziło w zbudowaniu wspólnego, szczęśliwego życia. Dwie różne, a jakże podobne do siebie osoby.
Magdalena Zawadzka wspomina Gustawa Holoubka ikonę polskiej sceny, swojego ukochanego męża. Opowieść wzbogacona została o fotografie z rodzinnego albumu. Nie brakuje w niej wspomnień o ludziach, którzy pojawili się na ich drodze życia, anegdot i opowieści z licznych podróży.

Dwoje ludzi: on i ona. On, słynny, wybitny aktor i ona, stawiająca pierwsze kroki na deskach teatru. Spora różnica wieku, w związkach małżeńskich, co nie przeszkodziło w zbudowaniu wspólnego, szczęśliwego życia. Dwie różne, a jakże podobne do siebie osoby.
Magdalena Zawadzka wspomina Gustawa Holoubka ikonę polskiej sceny, swojego ukochanego męża. Opowieść wzbogacona...

Miałam wielkie nadzieje na dobrą pozycję, wszystko zrobione, wszyscy najedzeni, piątkowy wieczór, wino w kieliszku i co? Dla mnie nuuuuda! Uwielbiam "Gucia", ale jego żona opisuje wszystko jak ... w szkole. Jakbym czytała rozprawkę a nie o życiu interesującej osoby. Owszem kilka anegdot było całkiem całkiem, ale wiecej Pani Zawadzka pisze " ja, o mnie dla mnie" itp. itd a czekałam na kawał życia Gucia. Więcej się dowiedziałam ze wspomnień nasisanych przez Piotra Fronczeskiego! Zawiodłam się bardzo, no ale może komuś sie spodoba i mnie naprostuje....

Miałam wielkie nadzieje na dobrą pozycję, wszystko zrobione, wszyscy najedzeni, piątkowy wieczór, wino w kieliszku i co? Dla mnie nuuuuda! Uwielbiam "Gucia", ale jego żona opisuje wszystko jak ... w szkole. Jakbym czytała rozprawkę a nie o życiu interesującej osoby. Owszem kilka anegdot było całkiem całkiem, ale wiecej Pani Zawadzka pisze " ja, o mnie dla mnie" itp. itd a...

Książkę czyta się bardzo dobrze, historia miłości opowiedziana z dowcipem, błyskotliwie.

Książkę czyta się bardzo dobrze, historia miłości opowiedziana z dowcipem, błyskotliwie.

Z jednej strony bardzo dobry obraz środowisk artystycznych PRLu, dokładny, ale absolutnie nie nudny! Pani Magda portretuje przyjaciół jak zwyczajnych ludzi, a nie jak gwiazdy. Z drugiej strony za bardzo słodzi: to aż niemożliwe, żeby wszyscy ci ludzie byli tacy ciepli, wspomagający, wyrozumiali. Przez całą książkę nie pada ani jedna krytyka! A już relacja z Gustawem to sam cud miód: jej ukochany jest nie tylko niesamowicie inteligentny, ale również skromny ponad miarę. Przez brak wad wydaje się kompletnie sztuczny.

Z jednej strony bardzo dobry obraz środowisk artystycznych PRLu, dokładny, ale absolutnie nie nudny! Pani Magda portretuje przyjaciół jak zwyczajnych ludzi, a nie jak gwiazdy. Z drugiej strony za bardzo słodzi: to aż niemożliwe, żeby wszyscy ci ludzie byli tacy ciepli, wspomagający, wyrozumiali. Przez całą książkę nie pada ani jedna krytyka! A już relacja z Gustawem to sam...

Za mało Gustawa za dużo Magdy.

Za mało Gustawa za dużo Magdy.