Książkę skończyłam czytać wczoraj wieczorem, dość późno, a ponieważ byłam zmęczona postanowiłam położyć się spać z zamiarem jutrzejszego wstania i subiektywnego zrecenzowania „Scarlett”. Nie przewidziałam tylko tego, że po przebudzeniu będę jeszcze bardziej krytyczna, a ocena 4/10 spadnie do 2/10. Ogólnie rzecz biorąc to cały ten tydzień był pod znakiem złego humoru Kingi, a wkraść się w moje łaski było doprawdy trudno, więc kto się zbliżył, mógł co najwyżej dostać. Mam nadzieję, że te moje nastroje wreszcie przejdą...

Scarlett ma szesnaście lat i właśnie przeprowadziła się do Sieny. Zostawiła za sobą wakacje, swoją najlepszą przyjaciółkę i kiełkującą miłość do Matteo… W nowej szkole poznaje Umberto, który od razu okazuje jej zainteresowanie, jednak Scarlett odkrywa, że jej koleżanka z ławki Caterina jest w nim skrycie zakochana. Co wybrać: miłość czy przyjaźń? Odpowiedź przychodzi sama podczas szkolnego koncertu, kiedy na scenę wchodzi chłopak o oczach jasnych jak lód i ich wzrok spotyka się w tłumie. Mikael, basista zespołu Dead Stones, pojawia się przy niej w najbardziej niespodziewanych momentach, by za chwilę zniknąć, a Scarlett nie potrafi oprzeć się jego magnetycznemu spojrzeniu.
Jednak Mikael jest zbyt piękny i zbyt niezwykły, by mógł być prawdziwy: tylko Umberto zdaje się znać jego sekret, lecz nie udaje mu się ostrzec Scarlett…
Niedługo potem w szkole ma miejsce niewyjaśnione morderstwo, a Scarlett pada ofiarą przerażającego ducha o płonących oczach.
Kim naprawdę jest Mikael? Jej aniołem stróżem czy prześladującym ją demonem?

Książki z gatunku paranormal romance coraz bardziej doprowadzają mnie do szału. Tego nie da się czytać! Jedno i to samo, jedno i to samo w kółko. A „Scarlett” to kolejne nędzne połączenie „Zmierzchu”, „Darów anioła” i „Szeptem”, i jaki w tym sens? Nie widzę żadnego. A moja irytacja przechodzi wszelkie granice.

Głowna bohaterka dostaje numer 2 w mojej liście najbardziej irytujących postaci (pierwsze zajmuje „Zoey” z „Domu Nocy”). Z opisów wywnioskowałam, że Scarlett wygląda jak siedem worków nieszczęścia, chodzi w starych, spranych koszulkach, z przetłuszczonymi włosami i jeansach, które już do niczego się nie nadają, ale te stare ubrania mają dla niej przecież wartość sentymentalną.(!!!) A co ciekawe wszyscy chłopcy w szkole się za nią oglądają, miała nawet dwóch specjalnych ochroniarzy, i rzeszę zakochanych amatorów. Najpopularniejszy chłopak w szkole, Mikael też się w niej zakochuje. Ciekawi mnie co Barbara Baraldi myślała pisząc tę książkę. Że będzie się podobać? A może, że każda nastolatka, która ją przeczyta będzie zachwycona naiwnością i głupotą bohaterów? Czytając można by się popłakać ze śmiechu! Scarlett to, Scarlett tamto. Ona i jej `poważne` problemy. I Mikael na dostawkę oraz ich ciągłe amory. Ileż można?

„Scarlett” nie polecam nikomu. Nie warto tej książki nawet trzymać w rękach. Ja gdybym mogła pocięłabym ją na drobniutkie kawałki, ale jest z biblioteki, więc się powstrzymałam i na szczęście jest już oddana, bo nie zniosłabym gdyby miała teraz leżeć przede mną. Wiem, ciężka krytyka, ale niestety książka sobie na to w zupełności zasłużyła. Po kolejny tom nie mam zamiaru sięgać, choćby nawet mi zapłacili.

Książkę skończyłam czytać wczoraj wieczorem, dość późno, a ponieważ byłam zmęczona postanowiłam położyć się spać z zamiarem jutrzejszego wstania i subiektywnego zrecenzowania „Scarlett”. Nie przewidziałam tylko tego, że po przebudzeniu będę jeszcze bardziej krytyczna, a ocena 4/10 spadnie do 2/10. Ogólnie rzecz biorąc to cały ten tydzień był pod znakiem złego humoru Kingi,...