Cyril Massarotto, kierownik żłobka, piosenkarz, z zawodu nauczyciel a z zamiłowania powieściopisarz. Zrezygnował z pracy, aby oddać się swojej pasji. Nie wiem, jakim był kierownikiem, ale to, jakim jest pisarzem, pozwala mi sądzić, że dobrze zrobił. Mam ogromną nadzieję, że dzieci za nim nie płakały, a dzięki temu my czytelnicy możemy rozkoszować się słowem pisanym Cyrila.

Mówiąc o spadku, najczęściej mamy przed oczami wielką fortunę lub przynajmniej pokaźny dom. Tego też, mniej lub bardziej spodziewał się bohater powieści „100 czystych stron”. A otrzymał..., no cóż, dość nietypową niespodziankę po dziadku, w postaci zeszytu. Jakby tego było mało, zeszyt okazał się pustymi, niczym niezapisanymi białymi kartkami papieru. Chyba każdy jest w stanie wyobrazić sobie zdziwienie wnuka, zważając na fakt, że jego siostry otrzymały sporo więcej.

Po kilku dniach jednak tajemniczy zeszyt nabiera wartości. Dzięki kolejnym stronom można przenosić się do przeszłości i rozkoszować się wspaniałymi wspomnieniami. Niemniej jednak stron i tym samym wspomnień jest tylko albo aż sto...

Rewelacja. Nie sądzicie? Ja tak właśnie pomyślałam. Pojawia się jednak ale, które autor skrzętnie przemyca miedzy stronami. Nie można przecież żyć samą przeszłością. Trzeba umieć korzystać także z tego, co podaje nam teraźniejszość i budować dzięki temu swoją przyszłość. Owszem, wspomnienia bywają piękne, ale trzeba sobie na nie najpierw zapracować.

Urzekła mnie historia przedstawiona przez Cyrila Massarotto. Spędziłam dzięki niemu i z jego bohaterami wspaniałe kilka godzin, przepełnionych marzeniami i wspomnieniami. Gdybym tylko miała taką możliwość i znałabym język francuski, chętnie osobiście podziękowałabym autorowi za tak życiową i wspaniałą opowieść. Bywały momenty banalne, ale to wcale nie zmienia faktu, że na długo zapamiętam zeszyt o stu stronach.

Z całych sił chciałabym polecić tę książkę wszystkim czytelnikom. Nie wiem sama, jakich słów użyć, aby zachęcić, a nie zniechęcić. Takich książek jest bardzo mało na rynku wydawniczym. Takie książki powinny mieć na okładce wielkie znaki, które z daleko „ukłują” czytelnika w oko i będą gwarantem wspaniałej lektury.

Iwona Zaczek