Są rzeczy, które pozostają niezmienne. Nieważne, czy to prawdziwy świat, czy ten przedstawiony w książkach - one obowiązują nadal, ponieważ rządzą się swoimi prawami. Jedną z takich rzeczy jest głód. Tak, wszystko zaczęło się od głodu. Nie od chorej obsesji na temat władzy nad światem jakiegoś bezimiennego tyrana (jak to często bywa w antyutopiach), nie. Od czegoś co było zawsze, i co zawsze niestety będzie - od głodu...
Kiedy zaczęło brakować pożywienia wprowadzono Ustawę Populacyjną - liczba latorośli przypadająca na jedną rodzinę mogła wynosić maksimum dwójkę. Rząd nie przewidział jednak tego, że prawo to będzie łamane... nawet mimo wiszącej nad nielegalnymi dziećmi i ich rodzicami śmierci.

Luke Garner jest jednym z takich dzieci. Aż do wycięcia lasu blisko jego domu mógł spędzać trochę czasu na świeżym powietrzu. Los jednak zrekompensował dwunastolatkowi pół roku samotności i smutków. Chłopiec poznał innego cienia (czyli trzecie dziecko), swoją sąsiadkę o imieniu Jen. Dziewczyna planuje umożliwić legalne istnienie dla pojawów (kolejny synonim trzecich dzieci). Tylko czy możliwa jest szansa na powodzenie akcji?...


Książka sprzedawana jest pod intrygującym sloganem: Jaką cenę gotów jesteś zapłacić za własne pragnienia?

Po nim byłam już pewna, że "Dzieci cienie" będą fantastyczne. Nie rozczarowałam się.

Margaret Haddix pisze bardzo obrazowo - bez najmniejszych problemów można było wyobrazić sobie poszczególne sceny w opowieści, wejść w świat Luke'a. Choć może nie jest to wyłącznie jej zasługa. Temat jest realistyczny, nawet bardziej niż może się wydawać. W Chinach obowiązuje podobna zasada - można mieć tylko jedno dziecko. Oczywiście nie sądzę, by zabijano drugie dzieci... ale kto tak naprawdę może to wiedzieć?

Liczba opisów była dosyć ograniczona, a kiedy już się pojawiały - nie przytłaczały, były bardzo ciekawe. Bohaterowie często ze sobą rozmawiali, co dodatkowo zwiększało prędkość czytania. Język, którym się posługiwali był lekki i łatwy do zrozumienia, jednak nie do końca młodzieżowy (slogan ograniczał się do "wkurzyć się"). Uważam to za wielki plus.

Spodobał mi się główny bohater. Luke, mimo młodego wieku i wieloletniego zamknięcia w ciemnym pokoju (a może właśnie dlatego?), był dojrzały, gotów walczyć o słuszną sprawę i podejmować prawidłowe decyzje - nie dla siebie, dla innych. Jednak nie od początku taki był. W pierwszych rozdziałach pierwszego tomu (w książce znajdują się dwie pierwsze części) poznawałam dziecinnego i nieśmiałego chłopca, nie rozumiejącego do końca co się dzieje wokół niego. Metamorfoza nader rzuca się w oczy.

"Nie masz czasem ochoty powiedzieć: "Dłużej tego nie wytrzymam"? - zapytała. Zerwała się na równe nogi i zaczęła spacerować po pokoju. - Nie chciałbyś czasem po prostu wyjść w środku dnia i powiedzieć: "Chrzanić ukrywanie się, mam to w nosie"? Czy tylko ja się czuję w ten sposób?"

Polubiłam również Jen. Jej sarkastyczny styl bycia w połączeniu z niewyparzonym językiem i pewnością siebie wywoływał salwy śmiechu - podobnie jak ksywki, które nadawał nieznajomym ludziom, miejscom i przedmiotom nasz bohater :)

A co do wad (w końcu trzeba jakieś podać): nieuwaga osób dokonujących korekty, ze skutkiem przeogromnej liczby literówek - które, jak już wiecie, niezmiernie mnie irytują.

Podsumowując: być może "Dzieci cienie" nie są książką idealną. Jednak mało zwrotów akcji i powolny jej przebieg nie są ujmą dla autorki, ponieważ jej dzieło i tak czyta się nad wyraz smacznie. Książkę będę mile wspominać... jednak nie zamierzam czytać tomu trzeciego i czwartego (które również wydane są w jednej knidze).
Mimo to uczciwie mogę powiedzieć, że polecam wszystkim tę książkę.
Oceniam ją na 8/10 :)

"Nie chodziło tylko o to, że chciał przeczytać wiadomość, ale do szaleństwa doprowadzało go, że przez cały czas musiał przebywać w towarzystwie innych ludzi, każde jego działanie mogło zostać zauważone i nigdy nie miał ani chwili prywatności. Jak to możliwe, że jednocześnie pragnął chwili samotności i czuł się tak bardzo osamotniony?"

Są rzeczy, które pozostają niezmienne. Nieważne, czy to prawdziwy świat, czy ten przedstawiony w książkach - one obowiązują nadal, ponieważ rządzą się swoimi prawami. Jedną z takich rzeczy jest głód. Tak, wszystko zaczęło się od głodu. Nie od chorej obsesji na temat władzy nad światem jakiegoś bezimiennego tyrana (jak to często bywa w antyutopiach), nie. Od czegoś co było...