Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ocenę wystawiam z mieszanymi uczuciami, ponieważ generalnie oceniając książki, przede wszystkim biorę pod uwagę: czy książka miała coś mądrego do powiedzenia? Czy czytając miałam ochotę czytać dalej, czy interesowały mnie dalsze zdarzenia? Tu ocena jest jednak trudniejsza.

Mogę powiedzieć, komu książka spodoba się bezwarunkowo: matkom. Jestem przekonana, że wyciśnie z nich łzy i poruszy tak tylko, jak może poruszyć książka o trudnej sytuacji matki i jeszcze trudniejszej dziecka.

Ja matką jednak nie jestem. I chociaż moje umiejętności empatii pozwalają mi dostrzec wartość refleksyjną, którą ta książka dostarczy wspomnianej grupie docelowej, mogę powieść ocenić z trochę innej perspektywy.

Jest to powieść ciekawa, bo za ciekawą biorę każdą historię, która pozwala mi poszerzyć horyzonty i dowiedzieć się czegoś nowego. Z tego względu bardzo spodobały mi się inne książki autorki i podjęte zagadnienia takie jak zespół Aspergera, białaczka, czy społeczność amiszów. Po lekturze „Krucha jak kość” znacząco pogłębiłam wiedzę o chorobie OI już po kilku stronach, co oceniam bardzo pozytywnie.

Jednocześnie jest to powieść ogromnie tendencyjna, stawiająca tezę: aborcja jest zła, niemożliwe aby żałować urodzenia dziecka, poświęcenie matki jest zasadne i słuszne. W powieści pojawia się wątek postaci trzecioplanowej, która potwierdza tezę - przerwała ciążę z upośledzonym płodem, co zniszczyło jej życie, żałuje posiadania możliwości wyboru.

Przez cały okres lektury czułam zatem niesamowity zgrzyt. Dobry pisarz to dla mnie taki, który jest dobrym obserwatorem, a historię opowiada bezstronnie, nie zmuszając czytelnika do przejęcia jego poglądów.
Wspomniana postać może żałowała posiadania wyboru, jednak tysiące innych kobiet uważa możliwość wyboru za najwyższe błogosławieństwo, które ich życie, nie zniszczyło, a ocaliło. O tym książka jednak w swój stronniczy sposób, oczywiście nie mówi.

Przez lekturę przeszłam z przyjemnością czytania, jednak z niesmakiem wynikającym z treści jako takiej. Jest to książka interesująca, dobrze napisana, z przemyślana fabułą, ciekawymi postaciami i zaskakującym zakończeniem. Rozwija wiedzę na interesujący temat, skłania do refleksji i sprawia, że ma ochotę czytać się dalej. Nie wpływa to jednak na uczucie zawodu nad lubianą pisarką. Świat jest o wiele bardziej skomplikowany, a ludzkie wybory (oraz fakt, czego żałują a czego nie) bardziej złożone, niż zostało przyjęte w tej konserwatywnej, w opłakany sposób kobieco-matkowej opowieści.

Ocenę wystawiam z mieszanymi uczuciami, ponieważ generalnie oceniając książki, przede wszystkim biorę pod uwagę: czy książka miała coś mądrego do powiedzenia? Czy czytając miałam ochotę czytać dalej, czy interesowały mnie dalsze zdarzenia? Tu ocena jest jednak trudniejsza.

Mogę powiedzieć, komu książka spodoba się bezwarunkowo: matkom. Jestem przekonana, że wyciśnie z...

Niesamowicie dobra, najlepsza książka o tej tematyce, jaką czytałam. Chowająca w cień nawet Złodziejkę książek, i rozbrajająca bombę miliona pytań w głowie. Gorąco polecam.

Niesamowicie dobra, najlepsza książka o tej tematyce, jaką czytałam. Chowająca w cień nawet Złodziejkę książek, i rozbrajająca bombę miliona pytań w głowie. Gorąco polecam.

Latem o niczym nie czyta się tak przyjemnie, jak o miłości. Czasem warto jest jednak odstawić na bok lekturę o tej tradycyjnej: damsko-męskiej, a zająć się tą mniej skomplikowaną. Najbardziej trwałą na świecie i najbliższą nam. Rodzinną, siostrzaną. A gdyby do tematu tak nieskończonej miłości dołożyć wątek seryjnych morderstw - przeważnie powstaje książka doskonała. Czy było tak również z Gdyby nie ona?

Rachel i Patty nie mają zbyt wiele poza sobą nawzajem. Matka pogrążona w głębokiej depresji nie podejmuje się wychowywania ich, ojciec natomiast rzadko odwiedza dom od czasu rozwodu. Dziewczynki spędzają więc cały swój wolny czas na pobliskim wzgórzu, bawiąc się i ucząc życia. Z czasem przestaje być tam jednak bezpiecznie. Zaczyna dochodzić do morderstw młodych kobiet, których zwłoki noszą na sobie ślady gwałtu; są nagie i ustawione w pozycje klęczącą. Ich ustawione obok buty nie mają sznurówek. Śledztwem zajmuje się ojciec sióstr: na początku przynosząc dzięki temu chlubę swoim córkom, a z czasem, gdy mordercy nie udaje się złapać - wstyd. Im bardziej policjant jest przygnębiony i zmęczony sprawą, tym większą determinację odczuwa Rachel. Decyduje się na schwytanie Wampira ze Wzgórza.

Jako że zdążyło ogarnąć mnie już wakacyjne lenistwo, nie miałam dużych wymagań względem powieści Joyce Maynard. Chciałam jedynie, aby mnie w miarę wciągnęła - tak, żebym dotarła do końca bez przeszkód. Tymczasem okazało się, że styl autorki szczególnie podszedł mi do gustu - był nieskomplikowany i klarowny, dzięki czemu książkę pochłonęłam w trzy dni. Gdyby nie ona to jednak także coś więcej niż dobrze skonstruowane dialogi. Największe wrażenie zrobiła na mnie psychologiczna strona tej historii. Z jednej strony do czynienia mamy mianowicie z rodzinną sytuacją podchodzącą pod zjawisko patologii (matka zupełnie nie zajmująca się córkami i skrajna bieda w domu), która w pewien sposób przyczynia się do ucieczki Rachel w środowisko kwalifikujące się jako popularne. Dziewczynka spotyka się z różnymi zachowaniami sprzecznymi jej naturze, między innymi czynnościami seksualnymi. Z drugiej strony natomiast obserwujemy natomiast miłość i oddanie dwóch sióstr, które nie słabną nawet wtedy, gdy ich drogi zaczynają się trochę rozchodzić. Widzimy ich zabawy, przygody; śledzimy ich kolejne etapy dojrzewania. Beztroska i wolność sympatycznych dziewcząt świetnie kontrastują także z dokonywanymi tam morderstwami. Nie możecie więc zaprzeczyć, że fabuła jest przemyślana i spójna. A także, wbrew temu co wydawało mi się w pewnym momencie, zupełnie nieprzewidywalna. Potrafi zaskoczyć równie mocno co przemówić do uczuć.

Gdyby nie ona nie reprezentuje literatury najwyższych lotów, ale dla kogoś tak niewymagającego jak ja, była to książka idealna. Lekka i intrygująca. Idealna na wakacje. Polecam!

http://wpapierowymswiecie.blogspot.com/

Latem o niczym nie czyta się tak przyjemnie, jak o miłości. Czasem warto jest jednak odstawić na bok lekturę o tej tradycyjnej: damsko-męskiej, a zająć się tą mniej skomplikowaną. Najbardziej trwałą na świecie i najbliższą nam. Rodzinną, siostrzaną. A gdyby do tematu tak nieskończonej miłości dołożyć wątek seryjnych morderstw - przeważnie powstaje książka doskonała. Czy...