Nie masz czasem ochoty powiedzieć: "Dłużej tego nie wytrzymam'?[...] Nie chciałbyś czasem po prostu wyjść w środku dnia i powiedzieć "Chrzanić ukrywanie się, mam to w nosie'? Czy tylko ja czuję się w ten sposób?

Ostatnio często słyszy się w telewizji czy radiu, że nasza rasa liczy już ponad 7 miliardów istot. W pewnym sensie napawa nas to dumą, ale też boimy się tego co za niedługo może być nieuchronne: że będzie nas za dużo. Co wtedy byśmy zrobili? Jakich ludzi zlikwidowalibyśmy najpierw, aby zaoszczędzić jedzenie i inne niezbędne rzeczy? Właśnie taką przyszłość pokazuje nam autorka cyklu „Dzieci Cienie” pani Haddix. Pierwsze z czym ta książka skojarzyła mi się, to niewątpliwie wydana przez wydawnictwo Wilga „Deklaracja” opowiadająca podobno, a jednocześnie całkowicie inną wizję świata. W książce „Wśród ukrytych. Wśród oszustów” panuje jedno najważniejsze prawo zwane Ustawą Populacyjną Mówi nam ono o tym, że jedna rodzina nie może mieć więcej niż dwójkę dzieci. Jednym z trzecich dzieci jest nasz główny bohater: Luke. Od zawsze żył w ukryciu i tak naprawdę nigdy do końca nie rozumiał, czemu nikt nie może go zobaczyć. Wszystko się zmienia, gdy poznaje Jen – nielegalne dziecko notabli. Pokazuje mu chat gdzie dzieci podobne do niego rozmawiają, zaczyna powoli poznawać świat i dowiadywać się o nim okropnych rzeczy. Wkrótce musi uciekać, aby nie zostać zabitym. Zmienia nazwisko na Lee Grant i przenosi się do szkoły, w której ma być całkowicie bezpieczny. Jednak są to tylko pozory.

Kiedy pierwszy raz usłyszałam o tej książce, nie byłam pewna czy jest ona na pewno dla mnie. Strasznie przypominała mi serię, które już czytałam. Sądziłam, że ta powieść raczej nic nowego nie wniesie i jakoś szczególnie nie przypadnie do gustu polskim czytelnikom. Później przeczytałam jedną pozytywną recenzję, później następną, kolejną… Kiedy w końcu miałam możliwość zapoznania się z nią, nie zastanawiałam się długo i wybrałam ją. Później stała u mnie na półce przez pewien czas, aż w końcu wczoraj zaczęłam ją czytać. Skończyłam dziś o 3 rano, więc już można się domyślić, że na pewno przeczytam kolejną część.

Mimo, że cała historia pozornie skupia się na Luke’u, to tak naprawdę stopniowo poznajemy tamtejszy świat, który jest jeszcze bardziej niesprawiedliwy niż nasz. Dajmy prosty przykład: rząd zakazał produkowania śmieciowego jedzenie, tzn. chipsów, napojów gazowanych itp. Jednak bogacze dalej zajadają się nimi w najlepsze. Jest wiele takich przykładów w tej książce. Sądzę, że autorka celowo zamieszczała takie wątki w książce, aby pokazać niesprawiedliwość naszego świata, bo nie oszukujmy się, teraz jest tak samo. Ta powieść pokazuje nam nie tylko historię chłopca, którego rząd uznał za nielegalnego, ale całą strukturę społeczeństwa. Gdyby w dzisiejszym świecie ktoś sporządził takie prawo, prawdopodobnie sytuacja byłaby zbliżona do tej przedstawionej w książce.

Trzeba też wspomnieć o głównym bohaterze. Nie jest on odrealniony, ani jakoś szczególnie przerysowany. Jest po prostu dwunastolatkiem, który nie zna prawdziwego świata i nie potrafi się do niego dopasować. Z drugiej strony marzy on o zwyczajnym życiu, jakie mają jego bracia. Chciałby chodzić na spacery, bawić się, biegać, nawet iść do szkoły. Niestety jest on tzw. Cieniem, dlatego jedyny prawo jakie posiada, to możliwość wybrania szybkiej i mało bolesnej śmierci.

Gdy czytałam tą książkę, ta zaczęłam się zastanawiać, jak ja odnalazłabym się w tej sytuacji. Gdybym była zamknięta w czterech ścianach mojego domu i nie mogłabym nawet zbliżyć się do okna. W tej chwili moja wyobraźnia mnie zawiodła, ponieważ to moim zdaniem nierealne i okrutne zakazywać komukolwiek prawdziwego życia i wychodzenia choćby do ogrodu. Nawet więźniowie mogą wyjść na świeże powietrze. Znając ludzi którzy żyją dzisiaj na świecie, pewnie większość wzruszyłaby ramionami na te argumenty i odpowiedziałaby, że to wina rodziców, którzy postanowili mieć trzecie dziecko. Trudno postawić osąd w takiej sprawie, jednak trzeba przyznać, że ta książka porusza kolejny ważny temat: Dzieci często muszą odpowiadać za błędy rodziców.

Sądzę, że ta książka jest niewątpliwie inna od tych, które są wydawane zazwyczaj. Ma w sobie prawdę, które jest bardzo ważna: „Każdy ma prawo do godnego życia”. Wielka szkoda, że ludzie w dzisiejszych czasach zapominają o tym i niektóre osoby traktują gorzej niż zwierzęta. Podczas czytania tej książki, w głowie kotłowało mi się tysiące myśli. Zastanawiałam się czy świat, naprawdę może tak skończyć. Co będzie gdy zacznie brakować jedzenia? Ta powieść odpowiada na wszystkie te pytania i zmusza nas do rozmyślań, dlatego polecam tę książkę wszystkim – niekoniecznie młodzieży. Sądzę, że nawet dorosły człowiek wyciągnąłby z tej powieści jakieś wnioski i na pewno nie straciłby przy niej czasu.

Nadzieja jeszcze nic nikomu nie dała.[...] Liczą się tylko czyny.

Nie masz czasem ochoty powiedzieć: "Dłużej tego nie wytrzymam'?[...] Nie chciałbyś czasem po prostu wyjść w środku dnia i powiedzieć "Chrzanić ukrywanie się, mam to w nosie'? Czy tylko ja czuję się w ten sposób?

Ostatnio często słyszy się w telewizji czy radiu, że nasza rasa liczy już ponad 7 miliardów istot. W pewnym sensie napawa nas to dumą, ale też boimy się tego co...