Jakim wielkim szczęściem jest posiadanie możliwości widzenia otaczającego nas świata z różnych perspektyw. Docierać do sensu życia, poprzez przesuwanie w myślach obrazów z przeszłości i bawiąc się w ich układanie . Umieć spoglądać na rzeczywistość z lekceważącą pogardą a kiedy trzeba z rozrzewnieniem śmiać się do rozpuku, nad byle elementem historii. Kreować emocje czytelnika i pozwalać mu na wpadanie w ich różne stany. Ale zawsze tak, byle by było ciekawie, z przytupem, z gestem i na wesoło. Taki jest Bohumil Hrabal. Prawdziwy aż do bólu, nie uznający żadnej maniery, prosty w odbiorze i bezpośredni.

Czeski prozaik udowadnia nam, że z wolna niewiarygodne staje się prawdziwe. Z każdym kolejnym rozdziałem możemy być pewni, że to co zobaczyliśmy to już przeszłość, za chwilę ujrzymy coś, czego jeszcze nie było. I na pewno czytając to, otworzymy oczy szeroko ze zdumienia. To właśnie potrafi Hrabal. Stworzyć wrażenie że chyba śnimy, że takie rzeczy o których pisze z pewnością nie mogłyby się przydarzyć nigdy nikomu. Dzięki niemu można poznać sposób na pozbycie się fałszywego "ja" i prząść długą nić życia tak, aby nie żałować niczego co się przeżyło.

Bohaterem "Obsługiwałem angielskiego króla" jest czeski kelner, którego perypetie czasem rozbawiają do łez a czasem przyprawione nutką goryczy, skłaniają do refleksji. Z jednej strony potrafi być ambitnym karierowiczem branży hotelowej a z drugiej wieść spokojne i pełne filozofii życie. I chyba dzięki tym dwóm, pełnym skrajności elementom, książka jest ciekawa. To powieść o sposobie na przeżycie. Najpierw w odmętach restauracyjnego wyścigu szczurów a potem w leśnej głuszy, jedynie w otoczeniu zwierząt. Po drodze możemy otrzeć się o dwa totalitaryzmy i dowiedzieć się, jakimi sposobami Czesi mogli przeżyć okres II Wojny Światowej i bezpośrednio po niej dojście komunistów do władzy.

Bo umieć przeżyć ciężkie czasy to jedno a potrafić o tym opowiedzieć to drugie. Czeski prozaik nie ukrywa przed odbiorcą czeskich wad, nie boi się pomówień o niszczenie własnej dumy narodowej. Ale czyż w taki sam sposób, prawdziwy aż do bólu nie można by napisać o Polakach czy o każdej innej narodowości? Hrabal tylko potwierdza, że posiadanie dystansu do narodowych przywar jest ogromnym talentem. Więc pozwólmy mu żartować i śmiać się z tego co zabronione. Na przykładzie głównego bohatera, autor ukazuje w jak wielki sposób awans we własnych oczach nobilituje człowieka. Jak wielkie jest poczucie wygranej, nawet wtedy, kiedy wszystko przepadnie.

Nie chciałbym tylko aby Bohumil Hrabal zaszczepił we mnie przekonanie, że to pieniądze otworzą mi drogę na cały świat. Że tylko one dadzą szczęście i zadowolenie. Mam nadzieję, że to tylko satyra na bogactwo, składająca się z wielu krótkich anegdot. Lepiej nie stać się wyznawcą pieniądza bo jakież wtedy będzie nasze życie.

Jakim wielkim szczęściem jest posiadanie możliwości widzenia otaczającego nas świata z różnych perspektyw. Docierać do sensu życia, poprzez przesuwanie w myślach obrazów z przeszłości i bawiąc się w ich układanie . Umieć spoglądać na rzeczywistość z lekceważącą pogardą a kiedy trzeba z rozrzewnieniem śmiać się do rozpuku, nad byle elementem historii. Kreować emocje...