Bardzo dobra satyra na debilizm wojskowy (tudzież wszelkich służb mundurowych). Egzamin na odznakę Fuczika boleśnie przypomina mi niestety niektóre posunięcia szkół podstawowych szczęśliwie minionej epoki PIS. Wisielczy humor, z jakim autor podchodzi do wszelkich absurdów, jest typowo czeską szczepionką, którą warto byłoby od sąsiadów pożyczyć. Wbrew niektórym opiniom - ponadczasowe - o ile czasów stalinizmu nie traktować jako dosłownej cezury czasowej, a jedynie wyznacznik autorytarnego zamordyzmu pozbawionego celu i sensu. A to przecież zdarza się nader często i w każdej epoce...

Bardzo dobra satyra na debilizm wojskowy (tudzież wszelkich służb mundurowych). Egzamin na odznakę Fuczika boleśnie przypomina mi niestety niektóre posunięcia szkół podstawowych szczęśliwie minionej epoki PIS. Wisielczy humor, z jakim autor podchodzi do wszelkich absurdów, jest typowo czeską szczepionką, którą warto byłoby od sąsiadów pożyczyć. Wbrew niektórym opiniom -...

Wbrew pierwszemu wrażeniu książka nie jest kalką Dobrego Wojaka Szwejka osadzoną w stalinowskich realiach. Skąd więc takie porównania ? Stąd, że kołtunizm, oportunizm, małość, niezależnie od ustroju (czy była to monarchia, czy komunizm) objawia się umysłową miałkością. Która wspina się po szczeblach kariery lub chowa za górnolotnymi hasłami lub regulaminem. A gdzie szukać najlepszego środowiska dla takich postaw, jak nie w armii ? Jeśli jeszcze do tego armii poddanej indoktrynacji. To idealne środowisko.
No ale o czym jest książka ? Jej kanwą jest odwieczna walk pomiędzy żołnierzami poborowymi, a kadrą zawodową. Która stanowczo narzuca swoją wolę , a to jeszcze pod płaszczykiem wychowania ideologicznego w duchu komsomolskim (uważam, że zwrot "towarzysze" w armii to szczyt hipokryzji). Które to wychowanie poborowi mają w bardzo głębokim poważaniu. Te sprzeczności i obłuda są tak przedstawione, że trudno powstrzymać śmiech. Obraz życia koszarowego uzupełniony jest o pokazanie beznadziei życia w garnizonowego na prowincji. Na przykładzie żony szefa sztabu "zakochanej" w poborowym sierżancie filozofie.

Wbrew pierwszemu wrażeniu książka nie jest kalką Dobrego Wojaka Szwejka osadzoną w stalinowskich realiach. Skąd więc takie porównania ? Stąd, że kołtunizm, oportunizm, małość, niezależnie od ustroju (czy była to monarchia, czy komunizm) objawia się umysłową miałkością. Która wspina się po szczeblach kariery lub chowa za górnolotnymi hasłami lub regulaminem. A gdzie szukać...

Satyra na temat służby wojskowej w czasach stalinizmu. Trochę się to już zestarzało, więc ciekawe jak to odbiera młode pokolenie. Mnie na przemian bawiło i nużyło.

Satyra na temat służby wojskowej w czasach stalinizmu. Trochę się to już zestarzało, więc ciekawe jak to odbiera młode pokolenie. Mnie na przemian bawiło i nużyło.

Początek „Batalionu czołgów” czytałem bardzo szybko, ale wraz z kolejnymi rozdziałami lektura była coraz trudniejsza. Podejrzewam, że bardziej doceniłbym tę książkę i bardziej by mnie ona bawiła, gdybym znał czasy komunizmu i tym samym lepiej rozumiał absurdy opisywane przez Škvorecký’ego. Miałem jednak poczucie, że brakuje mi kontekstu. Jednak niezależnie od tego, „Batalion Czołgów” ma swoje komiczne momenty, takie jak zdobywanie przez czołgistów Okrouhlickiego Wzgórza, czy opis egzaminu na odznakę Fuczika.

Początek „Batalionu czołgów” czytałem bardzo szybko, ale wraz z kolejnymi rozdziałami lektura była coraz trudniejsza. Podejrzewam, że bardziej doceniłbym tę książkę i bardziej by mnie ona bawiła, gdybym znał czasy komunizmu i tym samym lepiej rozumiał absurdy opisywane przez Škvorecký’ego. Miałem jednak poczucie, że brakuje mi kontekstu. Jednak niezależnie od tego,...

Po pierwszych stronach książki byłem przekonany , że utrzyma ten poziom do końca ale niestety kolejne rozdziały były nudne i rozczarowały mnie do reszty pod koniec znowu było ciekawie ale to za mało. Porównywać tę pozycje do Szwejka to moim zdaniem niesmaczny żart, może inne książki autora wypadają lepiej , nie wiem zapoznam się , ale tę pozycje raczej nie poleciłbym czytelnikowi który zachwycał się Szwejkiem.

Po pierwszych stronach książki byłem przekonany , że utrzyma ten poziom do końca ale niestety kolejne rozdziały były nudne i rozczarowały mnie do reszty pod koniec znowu było ciekawie ale to za mało. Porównywać tę pozycje do Szwejka to moim zdaniem niesmaczny żart, może inne książki autora wypadają lepiej , nie wiem zapoznam się , ale tę pozycje raczej nie poleciłbym...

Widać wpływ Haszka. Oczywiście, jak to u Skvoreckiego sporo wątków autobiograficznych. Uwielbiam!

Widać wpływ Haszka. Oczywiście, jak to u Skvoreckiego sporo wątków autobiograficznych. Uwielbiam!

Wojsko – każde, zawsze i wszędzie - to jeden z najgorszych wynalazków ludzkości, choć konkurencja pod tym względem nie jest mała. A co dopiero mówić i pisać o wojsku komunistycznym? Tylko z wisielczym poczuciem humoru i z prześmiewczo wykpiwającym dystansem - niczym Skvorecky.

Choć pod koniec lat 80. miałem nieszczęście poznać z tzw. autopsji wojsko peerelowskie (najbardziej beznadziejnie zmarnowany rok mojego życia!),to obraz wyłaniający się z tej książki po stokroć przewyższa moje jednak skromne doświadczenia. Owszem, zaznałem absurdu prowadzenia zajęć ”polityczno-wychowawczych” (po sporządzeniu durnego konspektu) dla żołnierzy służby zasadniczej, wątpliwej przyjemności konwojowania bardziej podpadniętych „szwejków” (jak ich nazywano) do wojskowej prokuratury, czy melancholijnego smutku popołudniowego kasyna. Jednak była to kaszka z mlekiem w porównaniu z doświadczeniami bohaterów „Batalionu czołgów”.

I tylko jedno w 100 proc. pokrywa się z moimi: spać kiedy tylko się da, zwłaszcza jak nie można. Oraz jedno najważniejsze, które się nie pokrywa: w książce żołnierze są mądrzejsi od swych oficerów, bo to inteligenci wcieleni profilaktycznie do wojska – u mnie żołnierzy, którzy umieli się wysłowić, było kilku.

Akcja rozgrywa się w apogeum stalinizmu, który w Czechach miał jednak gorsze oblicze niż w peerelu. Jego zgroza wprawdzie jest tylko wspominana na marginesach, ale nikt nie zapomina gdzie żyje.

A zarazem pełno tu typowo wojskowych debilizmów i anegdot, które przedstawioną rzeczywistość czynią jakoś tam bardziej znośną – i dla bohaterów, i dla czytelników. Porównań do Szwejka nie da się uniknąć, choć nie są one narzucające. Najbardziej przypadła mi do gustu scena „egzaminu” na Odznakę Fucika – po prostu majstersztyk, a jaki realistyczny...!

W sumie: dobra, choć trochę nierówna, satyra wpisująca się w jakże długi ciąg literackich demaskacji wojska jako instytucji.

I tylko jedna uwaga: skoro wojsko, to i atmosfera „męskiej szatni”, i nieodłączne w takiej sytuacji opary mizoginii. Wprawdzie Autor to dziecko swych czasów i miejsca, ale zarzutu lekkiego dziaderstwa raczej nie uniknie, przynajmniej u mnie.

Według blurbu to jedna z najlepszych rzeczy Autora, z czym niestety zgodzić się nie mogę. Znam wprawdzie tylko parę innych jego książek, ale wszystkie wydają mi się jednak lepsze. Na czele mojej krótkiej listy są genialne pod każdym względem „Przypadki inżyniera dusz ludzkich”, nieco tylko niżej wspaniałe „Scherzo capriccioso”, a dalej nawet leciutkie, przyjemniutkie „Lwiątko”. A przede mną wszak jeszcze znakomici podobno „Tchórze”….

Wojsko – każde, zawsze i wszędzie - to jeden z najgorszych wynalazków ludzkości, choć konkurencja pod tym względem nie jest mała. A co dopiero mówić i pisać o wojsku komunistycznym? Tylko z wisielczym poczuciem humoru i z prześmiewczo wykpiwającym dystansem - niczym Skvorecky.

Choć pod koniec lat 80. miałem nieszczęście poznać z tzw. autopsji wojsko peerelowskie...

Muszę przyznać, że całkiem dobrze się bawiłem czytając książkę urodzonego w dzisiejszych Czechach autora, a napisaną w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku na podstawie jego własnych doświadczeń. Niejednokrotnie zaśmiałem się z bezsensownych rozkazów jakie musieli wykonywać żołnierze tytułowego batalionu. Wszelkie odniesienia do „Dobrego Wojaka Szwejka” Jaroslava Haška są jak najbardziej trafne. Do puli skojarzeń dodał bym również komizm polskich kronik PRL, jak również filmy z tamtych czasów wyraźnie punktujące absurdy systemu (czy to polskie – Piwowskiego, Barei, Machulskiego; czy to czechosłowackie – Formana, Menzla i innych twórców czechosłowackiej nowej fali). Zaznaczam jednocześnie, że często humor, który przebija z twórczości wyżej wspomnianych twórców, jak i z kart „Batalionu Czołgów”, okraszony jest pewnym smutkiem. Jest to w końcu śmiech przez łzy. Śmiech, który nie pozwala zwariować w podwójnym systemowo-militarnym kaftanie bezpieczeństwa i względnie cieszyć się prostotą życia.

Muszę przyznać, że całkiem dobrze się bawiłem czytając książkę urodzonego w dzisiejszych Czechach autora, a napisaną w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku na podstawie jego własnych doświadczeń. Niejednokrotnie zaśmiałem się z bezsensownych rozkazów jakie musieli wykonywać żołnierze tytułowego batalionu. Wszelkie odniesienia do „Dobrego Wojaka Szwejka” Jaroslava Haška są...

Myślę, że Egzamin na odznakę Fuczika w Siódmym Batalionie Czołgów to bardzo powszechna praktyka stosowana i dzisiaj. Tematy egzaminów inne a metoda ta sama, niezmienna.
Książkę polecam serdecznie jako lekturę rozweselającą, ale nie tym którzy odbyli służbę wojskową. Wiem, że ich nie śmieszy.

Myślę, że Egzamin na odznakę Fuczika w Siódmym Batalionie Czołgów to bardzo powszechna praktyka stosowana i dzisiaj. Tematy egzaminów inne a metoda ta sama, niezmienna.
Książkę polecam serdecznie jako lekturę rozweselającą, ale nie tym którzy odbyli służbę wojskową. Wiem, że ich nie śmieszy.

Że to powojenna komunistyczna w krajobrazie wersja Szwejka? Wolne żarty! Szwejk to lekkim piórem pisana ciężka krytyka systemu ówczesnej austriackiej Europy, a czołg to ciężko pisana dość oczywista krytyka komunistycznej armii, bo wszyscy wiedzieli, że jeśli w komunizm głupota jest wpisana na stałe, to w armii jest, na zmianę z okrucieństwem, podstawą istnienia tego tworu.
Nie śmieszy to, jeno tumani i przestrasza. Pewnie to ważna powieść, pewnie gdy powstała, była czytana z wypiekami na twarzy. Dziś to bardzo przykre wspomnienie z czasów pogardy, oby nigdy nie wróciły.

Że to powojenna komunistyczna w krajobrazie wersja Szwejka? Wolne żarty! Szwejk to lekkim piórem pisana ciężka krytyka systemu ówczesnej austriackiej Europy, a czołg to ciężko pisana dość oczywista krytyka komunistycznej armii, bo wszyscy wiedzieli, że jeśli w komunizm głupota jest wpisana na stałe, to w armii jest, na zmianę z okrucieństwem, podstawą istnienia tego...