Przeczytałem książkę „Ostatni dobry człowiek” A. J. Kazinskiego, to jest duet dwóch duńskich pisarzy: Jacoba Weiricha i Andersa Rannowa Klarlunda, gatunkowo to jest thriller, a treściowo ma w sobie motywy psychologiczne, to akurat nic niezwykłego, i motywy filozoficzne, raczej w thrillerach rzadko spotykane. A jak się okazuje da się na podstawie motywów filozoficzno – religijnych całkiem ciekawy thriller napisać.

Autorzy rozważyli pojęcie dobra. W przypowieści „O sprawiedliwych ludziach Boga”, która pochodzi z Talmudu, zbioru pism religijnych spisanych w Izraelu i Babilonie, mamy, że 36 osób z każdego pokolenia jest tak dobrych, że choćby ktoś szukał haka przez całe życie tej osoby to absolutnie nic nie znajdzie. I wokół tego autorzy tego usnuli swoją intrygę literacką, te 36 osób ginie, lub ma zginąć, w tajemniczych okolicznościach. Przy życiu pozostały osoba nr. 35, która mieszka w Wenecji i osoba nr. 36 ,która mieszka w Kopenhadze. Pozostałe 34 osoby zmarły w niedalekiej przeszłości. Czas i miejsca zgonów zachodzi w zadziwiającej regularności. Sprawę wyjaśnia komisarz Niels Bentzon, pomaga mu Hannah Lond, naukowiec astrofizyk. Natomiast w Wenecji sprawą się zajmuje komisarz Tommaso di Barbara. Obydwaj policjanci kontaktują się ze sobą tefonicznie pomagając sobie nawzajem w śledztwie. Myślę, że nie ma potrzeby pisać o tym kim okazali się dobre osoby nr. 35 i 36, a to z tej racji, że popsułoby to czytelnikowi tą fascynującą zabawę dochodzenia do tego kto też to może być. No i czy wyjdą cało z tej opresji. Coś sugeruje tytuł, ale o tym ci, cichosza…

Wywód pisarzy na temat dobra jest fascynujący, dwaj komisarze szukali ludzi , dobrych, a okazywało się, że znajdywali to co jest złe w ludziach, i co z tego wynika? Dobro, z punktu widzenia każdej religii dobry jest ten który wypełnia nakazy religii, w przypadku nas chrześcijan jest to oczywiście dekalog, które tworzą swoiste imperatywy moralne. Pytania czy są one możliwe do spełnienia zadaje sobie zapewne każdy wierny. Mi również zdarza się o tym rozmyślać, że chrześcijaństwo jest trudną religią. Sens w tym wszystkim polega na tym, że Bóg doskonale wie, że my ludzie z natury swej jesteśmy niedoskonali, a więc z tego by wynikało, że życie wiarą to podejmowanie prób dążenia do doskonałości, to nie tylko przyjmowanie do głowy słów naszego mistrza Jezusa Chrystusa, ale też praktyczne podejmowanie decyzji życiowych na podstawie tego co wyczyta się chociażby w Biblii. Na pewno wiara nadaje człowiekowi sensu życia, pomaga mu definiować sens życia, i jak podążać przez tą doczesną pielgrzymkę zwaną życiem.

Na pewno jedna sprawa jest istotna, Wisława Szymborska, pisała, „tyle jesteśmy warci ile nas sprawdzono”, na ten temat pisałem swoją pracę maturalną z polskiego. Ciekawe jakby wyglądała teraz biorąc pod uwagę większe oczytanie literackie, no i parę innych czynników? Tak czy siak ta życiowa weryfikacja daje nam samemu sobie wiele do powiedzenia o nas samych. Do tego też myślę nawiązuje ta książka, bo kiedy człowiek ma wiedzieć czy jest dobry czy nie. Często każdy z nas marudzi, i to jest naturalne, jak mu źle w życiu, że innym idzie lepiej, Seneka ma coś ciekawego do powiedzenia, „Dlaczego na najlepszych Bóg zsyła chorobę albo smutek, albo inne dolegliwości? Bo przecież na wojnie niebezpieczne rozkazy otrzymują tylko najlepsi.”, co ciekawe coś podobnego znaleźć można również w Biblii. Więc po prostu trzeba uznać, że Bóg wie najlepiej co jest dla nas najlepsze. Oczywiście, że trudno nam się z tym pogodzić, bo człowiek z natury ma upierdliwie hardą naturę, i chce być wolny, i dlatego często ma zwyczaj wadzić się z Bogiem, i dalej, ile czasu potrzebuje, żeby zrozumieć, że wolność jest właśnie w Bogu.

Podsumowując cieszę się, że przeczytałem tą książkę, A. J. Kazinski udowodnili, że konwencja thrillera daje autorowi duże pole do popisu, nawet pofilozofować można. A filozofować uwielbiam w swoich recenzjach i fajnie, że przy tej okazji recenzowania książki. Zdecydowanie polecam.

Przeczytałem książkę „Ostatni dobry człowiek” A. J. Kazinskiego, to jest duet dwóch duńskich pisarzy: Jacoba Weiricha i Andersa Rannowa Klarlunda, gatunkowo to jest thriller, a treściowo ma w sobie motywy psychologiczne, to akurat nic niezwykłego, i motywy filozoficzne, raczej w thrillerach rzadko spotykane. A jak się okazuje da się na podstawie motywów filozoficzno –...