Druga z moich ukochanych książek Hellera (po Paragrafie). Biblijna historia króla Dawida prześmiewcza i zaskakująca. Świetnie napisana, a główny bohater to człowiek z krwi i kości, pełen ludzkich przywar i marzeń. Chciałbym zapomnieć tą książkę, by móc przeczytać ją znów po raz pierwszy. Polecam.

Druga z moich ukochanych książek Hellera (po Paragrafie). Biblijna historia króla Dawida prześmiewcza i zaskakująca. Świetnie napisana, a główny bohater to człowiek z krwi i kości, pełen ludzkich przywar i marzeń. Chciałbym zapomnieć tą książkę, by móc przeczytać ją znów po raz pierwszy. Polecam.

Ale się umęczyłem czytając tę książkę.

Ale się umęczyłem czytając tę książkę.

Humor Hellera bardzo mi odpowiada, zatem z zaciekawieniem sięgnęłam po książkę jego autorstwa, która wcześniej nie była mi znana. Niestety, trochę się zawiodłam.
Język powieści nadal jest barwny i dosadny (wiem, że dla niektórych aż nadto),tu i ówdzie pojawiają się dowcipne fragmenty (zawsze w Hellerze zaskakuje mnie jak zabawne potrafią być prozaiczne na pozór zdarzenia),postać króla Dawida jest jak żywa (... jeszcze),wplecione w treść nawiązania do współczesności dodają wszystkiemu smaku, a jednak nie jestem w stanie ocenić tej książki na więcej niż sześć gwiazdek! Szok i niedowierzanie!
Dlaczego?
Przyczyny są dwie:
pierwsza, mniej istotna, to dłużyzny - niektóre opisy można by było pominąć, bo zwyczajnie mnie męczyły i według mnie nie były konieczne, aby "wejść" w prezentowany antyczny świat;
druga, znacznie bardziej rzutująca na całościową ocenę - ileż można wspominać o chędożeniu czy też desperackiej chęci chędożenia Betszewy, do licha?! Pierwsze pięć razy było nawet zabawne. Następne piętnaście sprawiało, że kiwałam głową nad tym, że ok., wow, mocno tego Dawida trzepnęło, ale po trzydziestym i pięćdziesiątym miałam już zwyczajnie dosyć. Staram się w tym upatrywać celowego zabiegu (bo nie sposób uwierzyć, by to był przypadek),ale nie wiem czym ten cel miał być. Nie jestem pruderyjna, same opisy fantazji Dawida i ich dosłowność nie przeszkadzałyby mi gdyby nie ta ilość właśnie, dosłownie co kilka stron.

Ogólnie książka jest moim zdaniem godna polecenia, ale na własną odpowiedzialność - jakby coś, to ostrzegałam ;).

Humor Hellera bardzo mi odpowiada, zatem z zaciekawieniem sięgnęłam po książkę jego autorstwa, która wcześniej nie była mi znana. Niestety, trochę się zawiodłam.
Język powieści nadal jest barwny i dosadny (wiem, że dla niektórych aż nadto),tu i ówdzie pojawiają się dowcipne fragmenty (zawsze w Hellerze zaskakuje mnie jak zabawne potrafią być prozaiczne na pozór zdarzenia),...

Mam bardzo niepokojące podejrzenie: a jeśli to właśnie tak wyglądały losy króla Dawida i wszelkie inne epizody opisane w Starym - i nie tylko - Testamencie…?

A może tak należałoby opowiadać historie? A może wszelkie święte księgi ludzkości raczej w większym stopniu nakazywały wierzyć w to, co w nich zapisano – w dodatku pod groźbą najcięższych kar, co samo w sobie już nakazuje co najmniej dystans wobec tych opowieści - niż odzwierciedlały to, co było rzeczywistością historii.

Być może wszystkie te „res gestae” to jeden wielki, a nawet największy fake news w dziejach świata…

Tym bardziej, ze historie zawsze pisali zwycięzcy, a głos pokonanych ginął w otchłani wieków - warto przypominać truizmy...

Tym bardziej, że nawet ot, takie zabawowe, literackie przetworzenie mitów budzi oburzenie….

Mam bardzo niepokojące podejrzenie: a jeśli to właśnie tak wyglądały losy króla Dawida i wszelkie inne epizody opisane w Starym - i nie tylko - Testamencie…?

A może tak należałoby opowiadać historie? A może wszelkie święte księgi ludzkości raczej w większym stopniu nakazywały wierzyć w to, co w nich zapisano – w dodatku pod groźbą najcięższych kar, co samo w sobie już...

Tym razem w opinii zacytuję fragment z recenzji okładkowej tej książki z wyd. z 1993 r.:
"Apokryf Hellera może stać się dla polskiego, żyjącego tu i teraz, czytelnika nauką, jak pożyteczne i oczyszczające jest pozbawione fałszywego namaszczenia i hipokryzji spojrzenie na dzieje swojego narodu. Jeśli z tej powieści dowiadujemy się wielu gorzkich prawd o Narodzie Wybranym, może powinniśmy zastanowić się nad sobą?".
Sądziłam, że ten fragment wyczerpie moją opinię na temat tej książki, ale jednak nie. Napisana językiem dosadnym, z sarkastycznym humorem może być lekturą niełatwą, szczególnie dla tych osób, które nie pamiętają, lub nie czytały, Starego Testamentu. "Bóg wie" nie jest książką obrazoburczą. Historia Dawida naprawdę tak wyglądała. Książkę Hellera po raz pierwszy przeczytałam w liceum i znalazłam w niej odpowiedzi na pytania, które zrodziły się w mojej głowie w podstawówce, gdy zaczytywałam się Starym Testamentem. Uwielbiam autorów szczerych. I za takiego uważam Hellera. Wiele lat temu zszokowały mnie wulgaryzmy. Teraz nadal czytało mi się je "niewygodnie". Ale paradoksem jest to, że w międzyludzkich relacjach, tak naprawdę, niewiele jest poezji. A w naszej historii jest jej jeszcze mniej. Przykrywamy okrucieństwo, prostactwo, zwykłą, zwierzęcą fizyczność pięknymi słowami. Dokładnie jak Dawid. Autor psalmów i człowiek, który chcąc zdobyć zamężną kobietę, wysłał jej męża na śmierć. Proste. W "Bóg wie" Heller właśnie tę prostotę pokazał. Bez upiększeń. Bez oszukiwania. Tak było, jest i niestety będzie.

Tym razem w opinii zacytuję fragment z recenzji okładkowej tej książki z wyd. z 1993 r.:
"Apokryf Hellera może stać się dla polskiego, żyjącego tu i teraz, czytelnika nauką, jak pożyteczne i oczyszczające jest pozbawione fałszywego namaszczenia i hipokryzji spojrzenie na dzieje swojego narodu. Jeśli z tej powieści dowiadujemy się wielu gorzkich prawd o Narodzie Wybranym,...

Niestety nie dałam rady skończyć tego dzieła, bardziej trafnie to nie chciałam kończyć. Ta książka nic wartościowego nie wniosłaby w moje życie więc po co zaśmiecać umysł. Miało być śmiesznie i nowatorsko - niestety wyszło prostacko i bluźnierczo.

Niestety nie dałam rady skończyć tego dzieła, bardziej trafnie to nie chciałam kończyć. Ta książka nic wartościowego nie wniosłaby w moje życie więc po co zaśmiecać umysł. Miało być śmiesznie i nowatorsko - niestety wyszło prostacko i bluźnierczo.

Po bolesnym zderzeniu z popularnymi książkami ("Paragraf 22" 6/10, "Ostatni rozdzial..." 1/10, "Paragraf 23" 1/10) amerykańskiego Żyda Josepha Hellera (1923-1999),niejako z obowiązku zacząłem czytać jego wygłup o Królu Dawidzie, nazwany na okładce – "parodią Starego Testamentu". Pozostawiając nierozwiązaną kwestię, czy parodiowanie Starego Testamentu nie budzi jakichkolwiek wątpliwości, pozwolę sobie na uwagę, że z parodii winien się śmiać TYLKO ten, kto chociażby powierzchownie, lecz coś wie na parodiowany temat.

Na temat tej książki znalazłem wiele negatywnych komentarzy z których wybrałem najbliższy moim odczuciom na: https://www.goodreads.com/book/show/10711.God_Knows?from_search=true&search_version=service):

"I am naturally interested in the Old Testament and especially King David (I think he's one of the most screwed up yet passionate figures in the Bible)... but his angst-driven hoopla and paranoia annoyed me after the first 300 pages or so."

Przy okazji: średnia ocena tamże - 3,8/5. Na LC wynik po 13 latach też nie jest imponujący: czytelników 543/opinie 15/ocena 7,1 (217 głosów) wobec czytelników "Paragrafu 22" – 19 427/opinie 458/ocena 7,91 (7478 głosów).

Do tego mam odwagę podzielić opinię recenzentów z LC ("Izanagi", "Tinkerbelle"),że książka, mimo parodystycznego założenia, jest nudna (!!)
Dodam jeszcze, że w trakcie pisania tej książki Heller zapadł (13.12.1981) poważnie na zdrowiu (Zespół Guillaina-Barrégo czyli ostre, wielokorzeniowe zapalenie demielinizacyjne ze współistniejącą aksonalną neuropatią ruchową.),co opóźniło jej ukończenie.

Niewiele mnie łączy z judeo-chrześcijaństwem, lecz mimo to nie akceptuję szydzenia z czyjejś religii i świętych dla niego ksiąg. np. (s.10):
„.....Księga Rodzaju? Ta kosmologia to dziecinada, bajduły staruszek, wariacka fantazja kiwającej głową babci.....”
Polecam Państwu w zamian cudowne opowieści Elżbiety Adamiak i ciekawe interpretacje Pawła Śpiewaka

Reasumując: nie bawią mnie jego książki, nie rozśmiesza mnie jego prostacki humor, a wyjątek stanowił „Paragraf 22”, mimo licznych zastrzeżeń podanych w mojej recenzji. 1/10

Po bolesnym zderzeniu z popularnymi książkami ("Paragraf 22" 6/10, "Ostatni rozdzial..." 1/10, "Paragraf 23" 1/10) amerykańskiego Żyda Josepha Hellera (1923-1999),niejako z obowiązku zacząłem czytać jego wygłup o Królu Dawidzie, nazwany na okładce – "parodią Starego Testamentu". Pozostawiając nierozwiązaną kwestię, czy parodiowanie Starego ...

W reklamach i recenzjach ,,Bóg wie" jest przedstawiana jak powieść pełna humoru i wręcz humorystyczna. Jest to jednak znaczne uproszczenie. Opowieść starzejącego się króla Dawida to nie tylko cyniczne podsumowanie Biblii, ale przede wszystkim, to historia zmęczonego, starego człowieka, próbującego pogodzić się z przemijaniem i własną słabością. Zmęczony i osamotniony król przeprowadza w niej rachunek sumienia, z nostalgią wspominając czasy kiedy był młody, silny, kochany i miał całe życie przed sobą. Historia Dawida jest w wielu miejscach ponura: wiekowy król głośno narzeka na okrucieństwo Boga, który pozbawił go ukochanego syna, nieczułość czekających na jego śmierć krewnych, niepewność losów królestwa i dynastii (gdyż, co ciekawe, powieściowy Dawid i jego otoczenie doskonale znają historię XX wieku, jednak nie wiedzą co wydarzy się wkrótce po jego śmierci) oraz bezskutecznie domaga się rozmowy ze stwórcą. Podczas swojego wywodu, sporadycznie przerywanego współczesnymi (dla Dawida!) wydarzeniami faktycznie daje wiele dowodów swojej inteligencji i cynicznego poczucia humoru, kilkakrotnie stwierdza również, że bycie wybrańcem bożym nie specjalnie się opłaca.

W reklamach i recenzjach ,,Bóg wie" jest przedstawiana jak powieść pełna humoru i wręcz humorystyczna. Jest to jednak znaczne uproszczenie. Opowieść starzejącego się króla Dawida to nie tylko cyniczne podsumowanie Biblii, ale przede wszystkim, to historia zmęczonego, starego człowieka, próbującego pogodzić się z przemijaniem i własną słabością. Zmęczony i osamotniony król...

Historia bez dat, szczegółów, dociekań, wmawiania, że było tak a nie inaczej. Za to z przymrużeniem oka. Monolog Dawida, mimo że króla nad królami, ale ileż goryczy musi przełknąć każdy z nas, tę gorzką czarę wypić do dna, by móc zamknąć zmęczonym oczy. Wciąż każdy z nas prowadzi rozmowę z Bogiem, ale czyż nie wolimy nie słyszeć się nawzajem? I w pewnym momencie zauważamy, że życie to groteska, walczymy, ale nawet będąc potężnym królem, niewiele układa się według naszych planów. Więc cóż pozostaje poza sarkazmem, nawet z własnych uczuć?
Dla mnie jedna z najciekawszych biografii jakie czytałem, cóż z tego że z całkowitą lekkością potraktowała prawdę historyczną. Za to z całą śmieszną powagą opisała to co najważniejsze, to co nie przeczytamy ani w Biblii ani w żadnej innej historycznej książce. To co naprawdę dręczy człowieka przez całe życie. Niepewność.
Jeszcze coś osobistego. Czytałem tę niegrubą książkę przez trzy lata. I naprawdę nie warto się śpieszyć. Bo jest to lektura powolna, lepiej oddać hołd zagubionemu królowi i wspaniałemu pisarzowi, niż zaliczać kolejne strony. Naprawdę nie ma gdzie się śpieszyć.

Historia bez dat, szczegółów, dociekań, wmawiania, że było tak a nie inaczej. Za to z przymrużeniem oka. Monolog Dawida, mimo że króla nad królami, ale ileż goryczy musi przełknąć każdy z nas, tę gorzką czarę wypić do dna, by móc zamknąć zmęczonym oczy. Wciąż każdy z nas prowadzi rozmowę z Bogiem, ale czyż nie wolimy nie słyszeć się nawzajem? I w pewnym momencie zauważamy,...

Odstawiłam 'Paragraf 22' bo mnie nudził. Myślałam, że zrobię jeszcze jedno podejście do ksiązek Hellera. No i tym razem też było nieudane.
Dawno nie czytałam tak miernej książki. Pomysł byłby i dobry, bo zrobić narratorem biblijnego bohatera, to coś ciekawego. Ale wykonanie fatalne. Wynurzenia bohatera to jakiś bełkot, a styl po prostu rozczarowuje.
Nie polecam.

Odstawiłam 'Paragraf 22' bo mnie nudził. Myślałam, że zrobię jeszcze jedno podejście do ksiązek Hellera. No i tym razem też było nieudane.
Dawno nie czytałam tak miernej książki. Pomysł byłby i dobry, bo zrobić narratorem biblijnego bohatera, to coś ciekawego. Ale wykonanie fatalne. Wynurzenia bohatera to jakiś bełkot, a styl po prostu rozczarowuje.
Nie polecam.