Książka całkiem dobra, gdyby można doprecyzować dałbym minimalnie mniej niż 7 ;). Główną jej zaletą jest wymyślone przez Zeleznego uniwersum łączące w swoim chaosie mitologie grecką z postapo i czymś jeszcze. Sama historia nie jakoś wielce porywająca. Ogólnie rzecz biorąc polecam przeczytać dla samego rozmachu wyobraźni, natomiast nie jestem w stanie pojąc w jaki sposób książka ta w 1966 zremisowała z Diuną w nagrodzie Hugo.

Książka całkiem dobra, gdyby można doprecyzować dałbym minimalnie mniej niż 7 ;). Główną jej zaletą jest wymyślone przez Zeleznego uniwersum łączące w swoim chaosie mitologie grecką z postapo i czymś jeszcze. Sama historia nie jakoś wielce porywająca. Ogólnie rzecz biorąc polecam przeczytać dla samego rozmachu wyobraźni, natomiast nie jestem w stanie pojąc w jaki sposób...

Zelazny zaliczany jest do klasyków literatury science-fiction jak i fantasy, za sprawą cyklu Kronik Amberu. Zwycięzca prestiżowej nagrody Hugo z roku 66’ – Ja, nieśmiertelny, jednakże udowadnia nam jak bardzo jego literatura rozmyła się jakością z czasem. Książka przypomina gatunkową pulpę bez zamysłu na większą całość i jakąkolwiek puentę, w której liczy się ukazanie podróży bohatera przedstawianego niczym niezniszczalnego i wszechpotężnego greckiego herosa. W niedalekiej post-apokaliptycznej, niesprecyzowanej powodem przyszłości nasza planeta chyli się ku schyłkowi ludzkości, a jej główne pozostałe bez zniszczeń atrakcje przejmuje obca rasa bogaczy, Veganie. Zabawne jaki w dzisiejszych czasach ma to wydźwięk, prawda? Nieśmiertelny Conrad Nomikos, niegdyś zapalony wróg owej rasy, dostaje zadanie sprawowanie bezpieczeństwa nad wycieczką najbogatszego veganina i jego ludzkiej świty wokół naszej planety, pełnej dzikich potworów, napromieniowanych mutantów i kanibali. I na tym można zaprzestać, bowiem nagromadzenie ogromnej ilości charakterów na łamach 180 stron pozwala tylko zarysować nam ich charaktery, co powoduje beznamiętne podejście do fabuły. Sama podróż poprzez ciekawie zapisany Egipt kończy się już na miałko przedstawionej Grecji, która na siłę rysowana jest jako antyczna Hellada. Autor od połowy książki dosłownie rzuca tutaj nazwami bogów, mitycznymi stworami i opisami przyrody, które nic nie wnoszą do historii scienc-fiction, a ich wydźwięk staje się niemalże nachalny w przeciwieństwie do subtelnie zarysowanego wcześniej starożytnego Egiptu i jego turystycznych atrakcji. Owszem dostajemy parę zwrotów akcji i mitycznych stworów jak fauny, genetyczne wampiry i dziwne „czarne bestie”, jednakże na przekór nutce fantasy to człowiek wydaje się tutaj idealistycznie zły w dążeniu do potrzeby władzy i spełnienia swoich namiętności. Puenta? Za sprawą greckiego deus ex machina wydaje się banalna i szybka do zapomnienia, a każda śmierć pochopna w ocenie, wszakże przy takim tytule powieści ktoś potrafi w ogóle umrzeć?

Zelazny zaliczany jest do klasyków literatury science-fiction jak i fantasy, za sprawą cyklu Kronik Amberu. Zwycięzca prestiżowej nagrody Hugo z roku 66’ – Ja, nieśmiertelny, jednakże udowadnia nam jak bardzo jego literatura rozmyła się jakością z czasem. Książka przypomina gatunkową pulpę bez zamysłu na większą całość i jakąkolwiek puentę, w której liczy się ukazanie...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Nie mój typ. Dotrwałem do połowy.

Nie mój typ. Dotrwałem do połowy.

Przyjemna, treściwa lektura.
Największa zaleta "Jego, nieśmiertelnego" to, poza rzadkim, ubogaconym przecinkiem tytułem, barwny i mięsisty język. I nie barwny i mięsisty, jak na powieść napisaną ponad pół wieku temu: Zelazny pod względem lekkości pióra, humoru słownego i umiejętności klecenia dynamicznych dialogów rozkłada na łopatki dziewięciu na dziesięciu współczesnych pisarzy fantastów.
Fabularnie książka nie oszałamia, ot awanturnicza opowiastka z domieszką socjofantastyki, wyposażona w najgorsze atrybuty epoki: humanoidalnych kosmitów (tutaj niebieskich),mutanty oraz wszechmocnego protagonistę ale lekkość z jaką autor połączył realia postapkaliptyczne z grecką mitologią rekompensuje brak oryginalności spisanej historii.
Wspaniała rzecz dla fantastów-grekofili, miłośników ciętych ripost oraz tych, którzy tęsknią za czasami, w których pisarze potrafili ograniczyć płody twórczości do niespełna dwustu stron.

Przyjemna, treściwa lektura.
Największa zaleta "Jego, nieśmiertelnego" to, poza rzadkim, ubogaconym przecinkiem tytułem, barwny i mięsisty język. I nie barwny i mięsisty, jak na powieść napisaną ponad pół wieku temu: Zelazny pod względem lekkości pióra, humoru słownego i umiejętności klecenia dynamicznych dialogów rozkłada na łopatki dziewięciu na dziesięciu współczesnych...

Bardzo krótka - toć to prawie nowela. Ciekawa, ale nie aż tak jakbym chciał (znam świetne Kroniki Amberu) - szczerze, to nie do końca wiem za co była nagroda Hugo - szyżby autor świetnie wpasował się we współczesne realia, gdy straszono wojną atomową i książka po prostu była 'na czasie'?

Bardzo krótka - toć to prawie nowela. Ciekawa, ale nie aż tak jakbym chciał (znam świetne Kroniki Amberu) - szczerze, to nie do końca wiem za co była nagroda Hugo - szyżby autor świetnie wpasował się we współczesne realia, gdy straszono wojną atomową i książka po prostu była 'na czasie'?

Książka niemal przeładowana pomysłami, ale Roger trzyma swoje idee za mordę i całkiem zgrabnie upycha na łamach tych 185 stron. Wizja zniszczonej ziemi jako atrakcji turystycznej dla wyższej cywilizacji, wątki patriotyczne i emigracja, a także los ludzkości zawarte przy udziale licznych odniesień do greckiej mitologii (potęga promieniowania!) i nie tylko. Główny bohater mógłby nosić imię Herkules, niektórych to razi, mi nie przeszkadzało, taka konwencja.

Książka niemal przeładowana pomysłami, ale Roger trzyma swoje idee za mordę i całkiem zgrabnie upycha na łamach tych 185 stron. Wizja zniszczonej ziemi jako atrakcji turystycznej dla wyższej cywilizacji, wątki patriotyczne i emigracja, a także los ludzkości zawarte przy udziale licznych odniesień do greckiej mitologii (potęga promieniowania!) i nie tylko. Główny bohater...

Zelazny stworzył lekką i wywołującą dreszczyk powieść o kimś z pozoru zwyczajnym, a jednak nadzwyczajnym. Niby nic wielkiego, a jednak przeczytałem już 4 razy i ciągle do niej wracam.

Zelazny stworzył lekką i wywołującą dreszczyk powieść o kimś z pozoru zwyczajnym, a jednak nadzwyczajnym. Niby nic wielkiego, a jednak przeczytałem już 4 razy i ciągle do niej wracam.

Jak na Zelaznego to spodziewałem się czegoś ciekawszego. Szczególnie, że nie jest to gruba książka.
Niestety. Fabuła bardzo prosta (co samo w sobie nie jest wadą),ale zbyt duże zamieszanie z bohaterami. Autor podaje sporą liczbę osób w grupie, i jedne postaci kreśli bardzo grubą kreską, podczas gdy inne są napisane cienkim ołówkiem.
Naprawdę nie mam pojęcia dlaczego książka otrzymała nagrodę HUGO.
Można przeczytać, ale naprawdę bez rewelacji.

Jak na Zelaznego to spodziewałem się czegoś ciekawszego. Szczególnie, że nie jest to gruba książka.
Niestety. Fabuła bardzo prosta (co samo w sobie nie jest wadą),ale zbyt duże zamieszanie z bohaterami. Autor podaje sporą liczbę osób w grupie, i jedne postaci kreśli bardzo grubą kreską, podczas gdy inne są napisane cienkim ołówkiem.
Naprawdę nie mam pojęcia dlaczego...

Interesująca pozycja. Niestety w oczy razi przekokszony bohater...

Interesująca pozycja. Niestety w oczy razi przekokszony bohater...