Pewnego jesiennego popołudnia 2014 roku udałam się do mojej ulubionej filii nr 14 biblioteki Raczyńskich I tam cudowna bibliotekarka, gdy okazało się, że planowana przeze mnie do wypożyczenia książka została wypożyczona przez inną osobę, poleciła mi Wallandera… O dzięki Ci bibliotekarko;)
Kryminały o Wallanderze to albo jedne z pierwszych, a może nawet pierwsze kryminały skandynawskie jakie przeczytałam. Akcja każdego z nich, także wskazanego wyżej tytułu toczy się nieśpiesznie, nie ma (zasadniczo) szczegółowego opisu dokonanego morderstwa, nie ma żadnych nowoczesnych technicznych rozwiązań, jest natomiast pełno emocji, uczuć i przemyśleń głównego bohatera, o Szwecji, o społeczeństwie, o dobru i złu między nami. Nie każda, według mnie, część jest na takim samym poziomie. Bardzo spodobał mi się Morderca bez twarzy, Psy z Rygi już zdecydowanie gorzej, również po Białej lwicy musiałam nieco od Wallandera odpocząć. Ale kolejne Mężczyzna, który się uśmiechał, Fałszywy trop czy Piąta kobieta – wspaniałe. Tylko ograniczona ilość egzemplarzy w bibliotece i duża popularność autora i jego bohatera powstrzymuje mnie przed przeczytaniem kolejnych części jedna po drugiej. O krok wpisał się z te lepsze moim zdaniem części. Oczywiście nie zgadłam kto jest mordercą, miałam mnóstwo podejrzeń, ale autorowi udało się mnie przechytrzyć. Bardzo ciekawe przemyślenia autora/bohatera o współczesnym społeczeństwie, zmianach, niekoniecznie tych dobrych.

Pewnego jesiennego popołudnia 2014 roku udałam się do mojej ulubionej filii nr 14 biblioteki Raczyńskich I tam cudowna bibliotekarka, gdy okazało się, że planowana przeze mnie do wypożyczenia książka została wypożyczona przez inną osobę, poleciła mi Wallandera… O dzięki Ci bibliotekarko;)
Kryminały o Wallanderze to albo jedne z pierwszych, a może nawet pierwsze kryminały...