Wenecja Vivaldiego to niezwykle barwny obraz słynnego miasta miłości, ukazujący życie i sercowe rozterki dwóch wyjątkowych kobiet.

Chiaretta i Maddalena zostały porzucone na schodach sierocińca Ospedale della Pietà prowadzącego słynną szkołę muzyczną. Wychowanki Piety rozwijają liczne umiejętności, by w przyszłości być dobrymi kandydatkami na żony. Te, którym nie uda się znaleźć męża, czeka życie zakonne...
Utalentowane siostry rozpoczynają naukę śpiewu i gry na skrzypcach. Chiaretta występuje w chórze, a Maddalena pobiera lekcje u samego Antonia Vivaldiego.

Mieszkańcy osiemnastowiecznej Wenecji ponad wszystko cenią sobie dwie rzeczy – miłość i muzykę. W życiu dwóch utalentowanych kobiet obie te namiętności splotą się w niezwykły sposób.
Jako małe dziewczynki Chiaretta i Maddalena zostały porzucone na schodach słynnego na cały świat sierocińca prowadzącego szkołę muzyczną. Choć są siostrami, bardzo się różnią. Uparta i energiczna Chiaretta poślubia arystokratę z bogatej rodziny i sama staje się jedną z najbardziej wpływowych kobiet w Wenecji. Maddalena zaś poświęca się muzyce – zostaje znakomitą skrzypaczką i muzą samego Antonia Vivaldiego.
Laurel Corona kreśli niezwykle barwny obraz słynnego miasta miłości, opisując życie i sercowe rozterki dwóch wyjątkowych kobiet.

Pomimo, że powieść ta jest fikcją historyczną, częściowo opartą na faktach czytając tą książkę odnosi się wrażenie, że jest całkowicie oparta na faktach. Nie wyczuwa się tej fikcji.

W archiwach Ospale delle Pieta zachował się wpis potwierdzający zakupienie przez Antonia Vivaldiego smyczka "per Maddalena Rossa". Na temat życia Vivaldiego zachowało się tylko kilka zapisków. I właśnie to zadziwiające milczenie pozwala wyobrazić sobie, jak bardzo bogate i zróżnicowane musiało być środowisko muzyczne osiemnastowiecznej Wenecji,jeśli nawet człowiek pokroju Vivaldiego nie wybijał się z tłumu. Dzieła Vivaldiego popadły w zapomnienie na ponad dwieście lat. Do połowy dwudziestego wieku, nie licząc badaczy, mało kto o nim słyszał. Dopiero w latach trzydziestych w Turynie odkryto wielką prywatną kolekcję partytur, a w latach pięćdziesiątych spopularyzowano pierwsze nagrania "Czterech pór roku". Jednak chaotyczny, wręcz przypadkowy sposób przechowywania nut sprawił. że trudno było ustalić, gdzie, kiedy i dla kogo po raz pierwszy wykonano dany utwór. Wiele dzieł Vivaldiego zostało odtworzonych i pieczołowicie opisanych, lecz część z nich zaklasyfikowano jedynie na podstawie papieru nutowego, zakładając, że kompozytor zużywał zwykle całą ryzę papieru, zanik kupił następną. Obecnie Antonio Vivaldi uważany jest za jednego z najwybitniejszych kompozytorów wszech czasów, choć najczęściej ludzie znają jedynie kilka spośród jego utworów- "Cztery pory roku" i słynne "Gloria".

Ciekawostka o "czterech porach roku" Vivaldiego:
Wiosna już nadeszła i ptaki wesoło
Radosną swą pieśnią wieszczą jej przybycie
Zefir łagodnym tchnieniem fale toczy wkoło
Potoków, co rwą bystro, skąpane w błękicie.

Błyskawice i grzmoty, które w krąg słyszycie,
Wysłano, by ogłosić nowej wiosny tchnienie;
Ptaszęta przerywają zimowe milczenie,
Znowu śpiewem swym dzwoniąc na podniebnym szczycie.

Wprowadzenie do wiosny, słyszymy dźwięk strumienia płynącego wśród wiosennych roztopów. A potem dźwięk grzmotu przestraszy ptaki, które wrócą na gałęzie. W utworze jest i deszcz i wiatr gwiżdżący za drzwiami i pijany człowiek potykający się na drodze i szczekający pies i jego śpiący pan.

Wenecja Vivaldiego to niezwykle barwny obraz słynnego miasta miłości, ukazujący życie i sercowe rozterki dwóch wyjątkowych kobiet.

Chiaretta i Maddalena zostały porzucone na schodach sierocińca Ospedale della Pietà prowadzącego słynną szkołę muzyczną. Wychowanki Piety rozwijają liczne umiejętności, by w przyszłości być dobrymi kandydatkami na żony. Te, którym nie uda się...