Tabucchi to jeden z moich ulubionych włoskich autorów, obok Italo Calvino, Primo Leviego czy Dino Buzzatiego. Ta odstająca nieco od innych książka potwierdza jego sztukę snucia zwykło-niezwykłych opowieści.

Ich tematem jest życie, czasami odrealnione – jak to na włoskiej prowincji - w Wiosce, opowiadane od czasów „risorgimento” aż do lat 50. naszego wieku. Narracja – tak jak to lubię – jest nielinearna, czasami niełatwo się zorientować, w których to czasach dzieje się określona scena.

Podczas lektury miałem wrażenie, że oglądam kolejny film Federico Felliniego, gdzie wymieszano słodkie z gorzkim, wysokie z niskim, złe z dobrym – ot, takie minestrone jako metafora egzystencji.

Gdy jednemu z bohaterów podczas walk w XIX o niepodległość i całość Włoch – przypominam: toczonych przeciw wrogiemu wszelkim wolnościom i wtedy, i dziś państwu watykańskiemu – urwało stopę, ten przerzucił ja przez mury Watykanu, a rodzinie wysłał kartkę z tekstem: „Dałem kopniaka Piusowi IX”.

Nie ma tu wielkiego optymizmu egzystencjalnego, na ludziach trudno polegać, a życie musi bolec. Za najważniejsze przesłanie można uznać końcowe słowa proboszcza, który uciekł w samotność: ”Równości nie osiągnie się przy pomocy maszyn hydraulicznych”.

A propos: mamy tu wspaniałe tzw. pierwsze zdanie, nb. świetnie korespondujące z ostatnim: „Kiedy to w owym niezwykłym dniu Garibaldo dorobił się kulki w czole (otworek jak główka od szpilki, mniejszy od czyraka),chciał, obsuwając się na ziemię właśnie przed „Splendorem”, aby do niego należało ostatnie słowo”.

I miejmy tylko zrozumiałą wyrozumiałość dla niepojętej deklaracji pewnego nieszczęśnika: „Miał nadzieję, że działalność polityczna będzie sprzyjała temu ciepłu ludzkiemu, jakie daje przyjaźń”.

Inne cytaty

„Dziewczęta płaczą jednym okiem, mężatki dwoma oczyma, a zakonnice czterema”.

„Wy mężczyźni uważacie się za dzielnych, ponieważ odlewacie się pod ścianą".

„Robił wysiłki, by nie dać się ponieść ani gniewowi, ani nadmiernemu miłosierdziu, tym jego dwóm największym słabościom”.

„Jedyną rzeczą, jakiej Garibaldo nie potrafił z życia pojąć, była śmierć”.

„Usiłował mu wytłumaczyć, jeśli nie to, czym jest śmierć, to przynajmniej to, czym jest życie”.

„ - Znamy się od 20 lat – powiedział Garibaldo - i jesteśmy zaręczeni od 15. Chcesz, żebyśmy się zestarzali, nie śpiąc razem?
Był to temat, od którego Asmara uciekała i który ja płoszył.
- Ja mam swoje zasady - mówiła - i uważaj, żebyś mnie nie obraził”.

„ – Parafianie! – zawołał – moi ostatni parafianie, mówię wam jedynie to: nieomylność papieża nie jest już dogmatem i kto w to wierzy, jest ostatnim ciulem.
Echo gór podjęło końcowe słowa i powtórzyło je dla większej pewności”.

Tabucchi to jeden z moich ulubionych włoskich autorów, obok Italo Calvino, Primo Leviego czy Dino Buzzatiego. Ta odstająca nieco od innych książka potwierdza jego sztukę snucia zwykło-niezwykłych opowieści.

Ich tematem jest życie, czasami odrealnione – jak to na włoskiej prowincji - w Wiosce, opowiadane od czasów „risorgimento” aż do lat 50. naszego wieku. Narracja – tak...

Miniaturka "Stu lat samotności"! Dobrze się czyta.

Miniaturka "Stu lat samotności"! Dobrze się czyta.

Spędziłam z Placem włoskim niezwykle miłe popołudnie. Doskonale się czyta. Książka napisana dawno temu kiedy nie było jeszcze wielkiego ciśnienia na olbrzymią objętość. Perełka literacka!

Spędziłam z Placem włoskim niezwykle miłe popołudnie. Doskonale się czyta. Książka napisana dawno temu kiedy nie było jeszcze wielkiego ciśnienia na olbrzymią objętość. Perełka literacka!