Książkę po prostu "pochłonęłam" i to dużo szybciej niż poprzednie części. Moim zdaniem tom drugi i trzeci były tylko wstępem do tego ostatniego, w którym wszystko ostatecznie się wyjaśniło.
Cóż, może niekiedy jeden dzień dłuży się na pół książki i wiele niepotrzebnych, nic nie wnoszących fragmentów pojawia się w całej fabule, ale w zasadzie w niczym mi one nie przeszkadzały - napisane stylem prostym, nieskomplikowanym, ale mającym w sobie to coś, co sprawia, że od czytanego tekstu nie sposób oderwać wzroku - również były ujmujące.
Jeśli chodzi o bohaterów, mogę powiedzieć, że przypadli mi do gustu (oczywiście najbardziej Xemerius, który nadał całej książce humoru), jednak nie przepadałam za Gideonem - nieziemsko przystojny, utalentowany, mądry i zabawny tak, że aż nierealny. Czarujący do tego stopnia, że odbierał Gwen wszelką konsekwencję. Nie lubię takiego idealizowania bohaterów, na których widok wszystkim w pobliżu miękną kolana.
Wszelkie tajemnice, których było niemało, rozwinęły się na miarę oczekiwań, choć miałam wrażenie, że działo się to w trochę zbyt szybkim tempie - przez dwie i pół książki absolutnie nic nie jest jasne, a potem na zaledwie kilkudziesięciu stronach wszystko nabiera sensu. Niemniej niektóre rozwiązania naprawdę mnie zaskoczyły i, prawdę mówiąc, nie potrafiłabym się ich domyślić, ot tak, jak to niekiedy bywa.
Zakończenie do bólu szczęśliwe. Może oczekiwałam w ostatnich stronach czegoś, co głęboko wbiłoby mnie w fotel i nie pozwoliło zamknąć ust otwartych szeroko ze zdziwienia, choć równocześnie po prostu nie potrafiłam sobie wyobrazić, żeby coś mogło pójść niezgodnie z przewidywaniami. W końcu po trzech tomach sercowych rozterek i rozwiązywania tajemnic, Gideon oraz Gwendolyn mieli prawo "żyć długo i szczęśliwie".
Generalnie najbardziej podobał mi się sam pomysł, dotyczący podróży w czasie; przygód, które mogły zdarzyć się zarówno w teraźniejszości, jak i przeszłości. Oraz cały świat Gwenny: jej dom rodzinny na miarę pałacu, nieprzeciętna rodzina, inteligentna przyjaciółka, umiejętności będące zarówno przekleństwem, jak i najwspanialszym darem, wszyscy Strażnicy, ich Kwatera Główna, czarne charaktery powieści.
Owszem, miałam parę zastrzeżeń, ale w efekcie nie wydały mi się one istotne, bo niewiele książek, które przeczytałam do tej pory, wciągnęło mnie tak, jak ta. Nie potrafiłabym dać oceny niższej niż "rewelacyjna".

Książkę po prostu "pochłonęłam" i to dużo szybciej niż poprzednie części. Moim zdaniem tom drugi i trzeci były tylko wstępem do tego ostatniego, w którym wszystko ostatecznie się wyjaśniło.
Cóż, może niekiedy jeden dzień dłuży się na pół książki i wiele niepotrzebnych, nic nie wnoszących fragmentów pojawia się w całej fabule, ale w zasadzie w niczym mi one nie...