Po przeczytaniu opisu „Wędrówki przez sen” podchodziłam do niej trochę z rezerwą, bo choć byłam mega ciekawa co się wydarzy dalej to zapowiadało się na trójkąt miłosny – coś czego absolutnie nie cierpię. Ku mojemu zaskoczeniu, pomimo trochę niemrowego początku, czytało mi się ją naprawdę dobrze.

Jest to recenzja drugiego tomu, a więc może zdradzać szczegóły z pierwszego!

Helena stara się wypełnić swoją misję wędrując przez podziemie. Problem polega na tym, że nie wie jak uwolnić erynie, a samotność i wycieńczenie powoli ją wyjanczaja. Z pomocą Helenie przychodzi tajemniczy Orion, który bardzo szybko staje się jej przyjacielem. Lucas również stara się pomóc jak może, jednocześnie usiłując trzymać się dziewczyny z daleka.

Druga część „Spętanych przez bogów” jeszcze intensywniej czerpie z mitologii. Helena bardzo dużo czasu spędza w podziemiu, dzięki czemu możemy trochę pozwiedzać krainy zmarłych i głębiej odczuć klimat powieści. Pojawia się też kilka znanych nan z mitologii postaci, choć myślę, że w zaskakujących wydaniach – albo ja już po prostu nie pamiętam mitologii. Tak czy inaczej, pomimo dość powolnego początku, historia rozkręca się i wciąga czytelnika serwując zakończenie, którego ja osobiście się nie spodziewałam.

Bałam się, że powstanie dziwny trójkąt miłosny, oczywiście z całą związaną z tym dramą, ale to trio bohaterów – Helena, Lucas i Orion – działa. Nie tylko ich wzajemna relacja ma sens, ale też pasuje do historii. Czy druga część jest lepsza od pierwszej? Nie. Czy uważam że jest interesująca? Tak i z niecierpliwością zabieram się za trzecią część. Prawdę powiedziawszy, już dawno nie czytałam serii książka za książką i nie potrafiłam się oderwać. Jestem niesamowicie ciekawa finału historii Heleny oraz cały czas mnie męczy ten plot twist z pierwszego tomu.

Moja ocena 8/10

Po przeczytaniu opisu „Wędrówki przez sen” podchodziłam do niej trochę z rezerwą, bo choć byłam mega ciekawa co się wydarzy dalej to zapowiadało się na trójkąt miłosny – coś czego absolutnie nie cierpię. Ku mojemu zaskoczeniu, pomimo trochę niemrowego początku, czytało mi się ją naprawdę dobrze.

Jest to recenzja drugiego tomu, a więc może zdradzać szczegóły z...

Okładka książki jest utrzymana w stylu pierwszej części, tylko tym razem dominuje czerwień i pomarańcz. Również widzimy kobietę w zwiewnej sukni.
Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie opis książki, a na drugim słów kilka o autorce. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka, aczkolwiek rozdziały nie są oddzielane od nowych stron, tylko ciągiem pisane. Marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane.

Moje drugie spotkanie z autorką przebiegło całkiem pomyślnie. Ten tom czytało mi się zdecydowanie szybciej, może dlatego, że więcej się działo? Podczas lektury nie miałam jakichkolwiek blokad, wręcz lekko i przyjemnie pochłaniało mi się strony. Jakoś bardziej wczułam się tym razem w wydarzenia jakie spotkały bohaterów, więc przeżywałam z nimi sporo zdarzeń... I to co stało się na końcu niemal... Po prostu muszę jak najszybciej zaznajomić się z ostatnim tomem, bo przecież tak nie można zostawiać czytelnika! Absolutnie nie można!

Helena jest naszym głównym bohaterem, jednak tym razem trochę za bardzo chciała przekombinować. Owszem, miała w sobie sporo odwagi, ale często byłam zła za jej zachowanie, niby miało być heroiczne, a wychodziło skrajnie... nieodpowiedzialne. I też mimo wszystko, mamy tutaj... trójkącik. Nie za bardzo go lubię w książkach, bo wprowadza się sporo zamętu, część może stać się przewidywalna. Niemniej jednak jakoś to zniosłam i na sam koniec, okej, jestem zaskoczona, ale szkoda, że w ten sposób, a nie inny. Dlatego muszę czym prędzej zapoznać się z ostatnią częścią, by zobaczyć, jaki to będzie miało swój koniec.
Mamy Lucasa - który zachowuje się... momentami nie do wytrzymania i łamie serce, nie tylko mi. Miałam tak wielką ochotę zdzielić go patelnią, że nie uwierzycie...
Poznajemy tutaj też Oriona, który jest ciekawym bohaterem, nieźle wykreowanym, ale wciąż pozostający zagadką. Oczywiście wpada w oko naszej Helenie, bo niezłe z niego ciacho, a poza tym, jest kimś komu może się zwierzyć i zaufać, gdy niemal wszyscy się od niej odwracają.
Reasumując uważam, że bohaterowie są nieźle wykreowani, mogą Wam przypaść do gustu. Mnie trochę irytowali, ale za to, co działo się książce, wybaczam. :)

A dzieje się naprawdę sporo i nie będę Wam spoilerować, bo to nie miałoby sensu. Odnoszę wrażenie, że ten tom jest zdecydowanie dużo lepszy pod względem akcji i emocji. Wydaje mi się, że jest też więcej mitologii i może ciężko w to uwierzyć, ale korci mnie, by sięgnąć po prostu po mitologię i zacząć czytać... :D
Może nie rozłożyła mnie na łopatki i nie sprawiła, że będę wzdychać na myśl o tej serii, bo jednak tak nie jest, to uważam, że to niezła powieść fantastyczna, która może niejednego młodszego czytelnika zafascynować. Nie wiem, jak ze starszymi odbiorcami, bo sama czuje się jak świeżak w tym gatunku i nie jestem w stanie powiedzieć, czy to mocna czy lekka powieść fantasy.

Reasumując stwierdzam, że całkiem miło spędziłam czas z drugim tomem i chętnie sięgnę po ostatnią część trylogii, by poznać losy bohaterów. Polecam ją na pewno fanom mitologii greckiej, młodszym czytelnikom z gatunku nierealnych zdarzeń. Myślę, że możecie być zadowoleni. Mnie się podobała, chociaż dużego szału nie zrobiła. :)

Okładka książki jest utrzymana w stylu pierwszej części, tylko tym razem dominuje czerwień i pomarańcz. Również widzimy kobietę w zwiewnej sukni.
Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie opis książki, a na drugim słów kilka o autorce. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka, aczkolwiek...

Druga część cyklu "Spętani przez bogów" jest całkowicie zdominowana przez Helenę. Reszta bohaterów została zepchnięta na drugi plan i stanowi tło dla wyczynów półboginki. A jej zadaniem jest odnaleźć Erynie i nakłonić je, aby przestały podburzać boskich potomków do wzajemnego zabijania się.
Moim zdaniem, książka jest bardzo udanym połączeniem fantastyki z wątkami mitologicznymi. Wszystko tu pięknie się przenika i dopełnia. Jedyny zarzut, to ten, że można było "bardziej" wciągnąć do akcji pozostałych bohaterów - bądź co bądź naprawdę ciekawych.

Druga część cyklu "Spętani przez bogów" jest całkowicie zdominowana przez Helenę. Reszta bohaterów została zepchnięta na drugi plan i stanowi tło dla wyczynów półboginki. A jej zadaniem jest odnaleźć Erynie i nakłonić je, aby przestały podburzać boskich potomków do wzajemnego zabijania się.
Moim zdaniem, książka jest bardzo udanym połączeniem fantastyki z wątkami...

"Wędrówka przez sen" to świetna kontynuacja "Spętanych przez Bogów", paranormalnego romansu z mocnym wątkiem mitologicznym. Zabierając się za nią bałam się, że może ulec klątwie drugiego tomu (czyli okaże się gorsza od pierwszego),na szczęście dalsze losy Heleny Hamilton, Sukcesorki Afrodyty, złamały ją. Nadal mamy tu wartką akcję i jej niespodziewane zwroty, dobry humor i emocje, ale w porównaniu do "Spętanych przez Bogów" była troszkę spokojniejsza. Wprowadzenie Oriona do fabuły nie do końca mi przypadło, bowiem z zakończeniem pierwszego tomu było do przewidzenia, że Helena nie ulegnie jego urokowi, jego cel był mglisty, nie wiedziałam po jakie licho autorka postanowiła go tu umieścić. Na szczęście trzecia część przychodzi tutaj z duuużą pomocą, i nic więcej już nie powiem. :) Polecam!

"Wędrówka przez sen" to świetna kontynuacja "Spętanych przez Bogów", paranormalnego romansu z mocnym wątkiem mitologicznym. Zabierając się za nią bałam się, że może ulec klątwie drugiego tomu (czyli okaże się gorsza od pierwszego),na szczęście dalsze losy Heleny Hamilton, Sukcesorki Afrodyty, złamały ją. Nadal mamy tu wartką akcję i jej niespodziewane zwroty, dobry humor i...

Wędrówka przez sen, a raczej wędrówka przez książkę która okazała się być ciekawsza od pierwszego tomu i która ekscytuje na samą myśl o otworzeniu kolejnej części. Nie był to może wybitny majstersztyk który wbijał w fotel ale bardzo przyjemna lektura którą będę bardzo dobrze wspominać.

Wędrówka przez sen, a raczej wędrówka przez książkę która okazała się być ciekawsza od pierwszego tomu i która ekscytuje na samą myśl o otworzeniu kolejnej części. Nie był to może wybitny majstersztyk który wbijał w fotel ale bardzo przyjemna lektura którą będę bardzo dobrze wspominać.

Pierwszy tom był o wiele bardziej ekscytujący. Tu wszyscy są do bólu przewidywalni, schematy powtarzają się jak w każdej tego typu powieści.

Pierwszy tom był o wiele bardziej ekscytujący. Tu wszyscy są do bólu przewidywalni, schematy powtarzają się jak w każdej tego typu powieści.

Zarzekałem się, że nie przeczytam kolejnego tomu i... poległem. Ciekawość wygrała.

Gdyby nie ta ciekawość, co będzie dalej, jak się to skończy... nie przebrnąłbym przez ten tom. Owszem, akcja była ciekawa, ale momentami tak irytująca, że miałem ochotę przestać czytać. W zasadzie przez pierwszą połowę książki, Helena błąka się bez celu, a wszystkie otaczające ją postaci zdają się magicznie ślepe na to, co się z nią dzieje. Od połowy jest już lepiej, a po dwóch trzecich akcja nabiera tempa i sensu. Szkoda, że tak późno.

Reasumując - warto przemęczyć się przez pierwszą połowę, a ostatnie rozdziały nagradzają wysiłek ;-)

Zarzekałem się, że nie przeczytam kolejnego tomu i... poległem. Ciekawość wygrała.

Gdyby nie ta ciekawość, co będzie dalej, jak się to skończy... nie przebrnąłbym przez ten tom. Owszem, akcja była ciekawa, ale momentami tak irytująca, że miałem ochotę przestać czytać. W zasadzie przez pierwszą połowę książki, Helena błąka się bez celu, a wszystkie otaczające ją postaci...

Rany, jaka to głupia książka.
Nie rozumiem tego hype'u wokół niej. Bestseller?!
Przeczytam trzeci tom i będę zadowolona, że nie ma następnego.

Helena po prostu irytuje. Kocha dwóch chłopaków?!?
To jakaś żenada. Może nastolatki to rozumieją, może rzeczywiście jestem za stara na takie książki.

I jeszcze coś - czarnoskóra Persefona?! WTF..

Rany, jaka to głupia książka.
Nie rozumiem tego hype'u wokół niej. Bestseller?!
Przeczytam trzeci tom i będę zadowolona, że nie ma następnego.

Helena po prostu irytuje. Kocha dwóch chłopaków?!?
To jakaś żenada. Może nastolatki to rozumieją, może rzeczywiście jestem za stara na takie książki.

I jeszcze coś - czarnoskóra Persefona?! WTF..

"Wędrówkę przez sen" na pewno uważam za słabszą od jej poprzedniczki. Mimo że "Spętanym przez bogów" daleko było do ideału, bawiłam się z nimi na tyle dobrze, by bez szczególnych obiekcji sięgnąć po następną część.

I tu pojawia się problem. Kontynuacja mnie zmęczyła. Brakowało mi humoru, który poprzednio parę razy mnie rozbawił (Jazon dźgający Helenę widelcem) i rozluźnił atmosferę, brakowało rozwinięcia drugoplanowych bohaterów, których zdążyłam polubić, a którzy tutaj tworzą tylko niezbędne tło, a niczym niesygnalizowane zmiany narracji, przeskoki w czasie i przestrzeni, wybijały mnie z nurtu opowieści. Autorka wpadła w ponury, patetyczny nastrój - co niektórzy uznają za zrozumiałe, bo głowna bohaterka przeżywa trudne chwile, ale ja niestety zamiast wczuć się w historię, po prostu się nudziłam.

Skoro już poruszyłam temat Heleny, powiem krótko, że jestem zawiedziona. Irracjonalne zachowania dziewczyny, które tłumaczy się jako heroiczne, często są zwyczajnie głupie. Mimo że dopiero niedawno odkryła prawdę o świecie, do którego należy, nie słucha bardziej doświadczonych osób, ignoruje rady czy wskazówki, nakazy i zakazy, przekonana o własnej nieomylności (chociaż nadal nie orientuje się w mitologii). I nie mówię o uporze czy bronieniu własnych wartości, a o bezsensownym ryzyku, które podejmuje, ponieważ nie bierze pod uwagę zdania innych. To, że okazała się ważną postacią o niecodziennych umiejętnościach, nie oznacza, że, kolokwialnie mówiąc, "pozjadała wszystkie rozumy". Nie pomoga też idealizowanie jej przez innych bohaterów. Szkoda, bo dziewczyna miała potencjał.

Nie mam nic do zarzucenia Lucasowi, bo, jakkolwiek pokręcone, jego zachowania są umotywowane. Oriona nawet polubiłam, chociaż możemy poznać go tylko w towarzystwie Heleny, często jej oczami, więc jeszcze zobaczymy, jaką postacią się okaże. W taki sposób przechodzimy do pewnej relacji, o której nie sposób nie wspomnieć, podsumowując tę książkę.

Przyznaję, że czytając opis, który zapowiada trójkąt miłosny, mój entuzjazm trochę osłabł, ale bez przesady, nie nastawiałam się negatywnie, bo przecież wiele zależy od tego w jaki sposób taka relacja zostanie skonstruowana i przedstawiona czytelnikowi. Jednak tutaj coś nie wyszło. Moim zdaniem bez przeszkód można byłoby zrezygnować z romantycznych uczuć Heleny do Oriona, nie zmieniając przy tym fabuły (kto czytał ten wie). O ile się nie mylę, ludzi łączą różne więzi, istnieją różne rodzaje miłości, a wstrząsające doświadczenia, takie jak wspólna wędrówka przez krainę umarłych, na pewno niewyobrażalnie zbliżają, co nie oznacza, że bohaterowie od razu muszą się w sobie zakochiwać. Rozumiem, że dziewczyna potrzebowała przyjaciela, który by ją wsparł i zrozmiał w trudnym okresie, szczególnie, że czuła się osamotniona, ale sposób, w jaki ukazała to autorka, sprawił, że Heleną bardzo straciła w moich oczach. To nie tak, że przyczepiłam się do trójkąta, nie cierpię Oriona, a Helena powinna być z Lucasem i już - zupełnie nie o to chodzi. Po prostu uważam, że platoniczne relacje mogą być równie silne jak te, w których pojawia się pożądanie. Nie trzeba było tworzyć opery mydłanej z płynu do prania.

Jest też coś, co jak kamyk w bucie uwierało mnie od początku tego tomu - wątek zakazanej miłości Lucasa i Heleny. I nie mam na myśli samego w sobie motywu kazirodztwa, ale interesujący brak spójności. Przez całą książkę ciekawiło mnie (i nadal ciekawi),czemu żadnego z naszych niezwykle inteligentnych bohaterów nie zastanowiło, w jaki sposób facet, który dziewiętnaście lat temu zmarł nagłą śmiercią, został biologicznym ojcem siedemnastolatki. Dlaczego nikt nie przeanalizował powszechnie dostępnych informacji?

Kocham grecką mitologię, z chęcią sięgam po inspirowane nią utwory i z pewnością sprawdzę, co się wydarzy w następnym tomie, jednak mimo niewielkich oczekiwań "Wędrówka przez sen" bardzo mnie rozczarowała.

"Wędrówkę przez sen" na pewno uważam za słabszą od jej poprzedniczki. Mimo że "Spętanym przez bogów" daleko było do ideału, bawiłam się z nimi na tyle dobrze, by bez szczególnych obiekcji sięgnąć po następną część.

I tu pojawia się problem. Kontynuacja mnie zmęczyła. Brakowało mi humoru, który poprzednio parę razy mnie rozbawił (Jazon dźgający Helenę widelcem) i rozluźnił...

Cudowna książka

Cudowna książka