I drugi tom za mną - niestety. Za szybka mi się ta książka czyta.
I chociaż dobrze wiedziałam czego mogę się spodziewać, to jednak ciągle nie mogę się nadziwić co to za głowa, której zrodziły się tak niezwykłe myśli.
Nie wiem na czym polega fenomen tej książki, czy może to szyk zdań, jakaś inna konstrukcja, ciąg słów pozornie przypadkowo zlepionych, że czyta się jak na słownej karuzeli, bo na przykład takie zdanie: [...]widząc go wplątanym w całą tę zbędną krzątaninę: uważała, że książę ducha nie powinien ani tak się pospolitować z drobną szlachtą intelektu, ani okazywać się tak łatwo dostępnym dla ruchliwego targowiska myśli [...]
I chociaż autor ciągle jest wierny specyficznej konstrukcji zdań, to mam wrażenie, ze do tego tomu wkrada się nieco refleksji czy nostalgii. Dużo też poświęca uwagi tak zwanej filisterskiej moralności. Porusza też problem państwowości, oczywiście w przewrotny sposób porównując ten Związek Państw do: "Węgry i Austria, pasowały do siebie jak czerwono-biało-zielona kurtka do czarno-żółtych spodni." No cóż, lepiej tego ująć się nie da. W ogóle tak mi przyszło do głowy, że Musil po prostu błaznuje.
Porusza też problem, o którym można już powiedzieć, ze jest ponadczasowy, mianowicie analizuje ówczesne czytelnictwo, twierdząc wręcz, ze w ówczesnych czasach więcej jest pisarzy niż czytelników, to prawie tak jakbyśmy mówili o kryzysie czytelnictwa współcześnie.
Kolejna ulubiona moja postać generał Stumm, o której to autor napisał tak: “Brodę naturalnie już na długo przed tym zgolił, ale z latami czoło jego niepokojąco rosło, a skłonność do otyłości nadała mu pozory człowieka o wykształceniu uniwersalnym” [Cudne] Proszę Państwa, jak go nie lubić kiedy na temat bibliotek mówi tak:
“Te szeregi książek nie są bardziej imponujące od garnizonowej parady wojska”, a potem poetycko: “Panie bibliotekarzu — wołam — nie może mnie pan opuścić, nie zdradziwszy mi wpierw tajemnicy, w jaki sposób pan się w tym domu wariatów dla książek orientuje”. To generałowi zawdzięczamy częściową analizę czytelnictwa, przeprowadził on bowiem badanie i co mu wyszło? Otóż doszedł do jedynie słusznego wniosku, że kiedy miał odpowiedzieć na pytania jakie to są najbardziej poczytne książki, pomimo wielkich nazwisk, to i tak poza "Biblią jest to kalendarzyk pocztowy z taryfami i starymi dowcipami, które każdy adresat otrzymuje na Nowy Rok od swojego listonosza w zamian za napiwek".

I drugi tom za mną - niestety. Za szybka mi się ta książka czyta.
I chociaż dobrze wiedziałam czego mogę się spodziewać, to jednak ciągle nie mogę się nadziwić co to za głowa, której zrodziły się tak niezwykłe myśli.
Nie wiem na czym polega fenomen tej książki, czy może to szyk zdań, jakaś inna konstrukcja, ciąg słów pozornie przypadkowo zlepionych, że czyta się jak na...