W powieści śledzimy losy podupadającej rodziny bogaczy, Fossów, i ich dworu, Fossegaardu. Interesy się sypią, zaś tytułową otchłanią, która jak się zdaje wszystko pogrążyła, jest alkohol - "jak się zdaje", ponieważ jego obecność i negatywny wpływ obserwujemy tak jakby mimochodem. Problem nadmiernego picia rujnującego życie, bogactwo i kariery to materiał na sporo szarpiących serce scen i dramatów, czego tutaj generalnie brakło - i tu leży główny mój zarzut wobec powieści, bo jak na dzieło o tytule "otchłań" jest zaskakująco mdła i nijaka, ot, obyczajowe mydliny. Jakoś brakowało w tym wszystkim duszy, tak że gdy w pewnym momencie, gdzieś około dziewięćdziesiątej strony musiałem przerwać lekturę to później nie miałem kompletnie ochoty do niej wracać. Ostatecznie skończyłem z obowiązku, głównie dlatego, że była krótka i została i tak garść stron. Nie jest to powieść zła, po prostu nieciekawa i nieporywająca. Jak na osobę nazywaną "jednym z wielkiej czwórki klasycznych pisarzy norweskich", raczej słabo.

W powieści śledzimy losy podupadającej rodziny bogaczy, Fossów, i ich dworu, Fossegaardu. Interesy się sypią, zaś tytułową otchłanią, która jak się zdaje wszystko pogrążyła, jest alkohol - "jak się zdaje", ponieważ jego obecność i negatywny wpływ obserwujemy tak jakby mimochodem. Problem nadmiernego picia rujnującego życie, bogactwo i kariery to materiał na sporo...