Są ludzie którym nigdy dość wampirów i tego całego paranormalnego klimatu. Gusta są różne, a o gustach się nie dyskutuje, prawda? Ja sama uwielbiam książki z gatunku fantasty i paranormal, ale takie które nie krzyczą wręcz banalnością i są w stanie wzbudzić we mnie jakieś pozytywne emocje, zaskoczyć. Po "Naznaczoną" sięgnęłam tylko dlatego, że poleciła mi ją przyjaciółka. O książce słyszałam już wcześniej, i zastanawiałam się nawet czy jej nie kupić. Na szczęście tego nie zrobiłam. Wyrzuciłabym wtedy pieniądze w błoto - książka nie jest warta swojej ceny.

Główną bohaterką jest Zoe Redbird, szesnastolatka, w połowie Indianka z pochodzenia, która prowadziła sobie normalne życie licealistki - chłopcy, przyjaciele, imprezy, szkoła itp. Wszystko zmieniło się, gdy oto pewnego zapowiadającego się zwyczajnie dnia jakiś koleś przerywa rozmowę Zoe i jej przyjaciółki Kayli. Nie wiem jak Wy, ale ja na początku nie bardzo wiedziałam o co chodzi. Zaskoczyło mnie to, że śmiertelnicy są świadomi istnienia wampirów. Ale dobra, ich książka, ich pomysł. Kiedy Zoe trafia do Domu Nocy, dowiadujemy się, że jej tatuaż - który w świecie pań Cast jest charakterystycznym znakiem przynależności do krwiopijców - jest niezwykły i wyjątkowy. Dlaczego ? A cholera wie. Oprócz języka zniesmaczyła mnie scena w której Zoe po raz pierwszy poznaje Eric'a Night'a. Oczywiście facet ma piękną buźkę, świetne włosy jak u tych modeli z reklam szamponów, zapewne kaloryfer na brzuchu, zgrabny tyłek itd. Pamiętam, że słowem określony został jako typ Clarka Kenta. Nie jestem jakoś szczególnie pruderyjna, no ale bez przesady - poznajesz swojego przyszłego potencjalnego chłopaka w momencie gdy jakaś dziewczyna robi mu laskę? To przekroczyło granicę dobrego smaku. A potem było tylko gorzej. Bo potem okazuje się, że Zoe jest wyjątkową dziewczyną ze względu na swój tatuaż, o mocy która zdecydowanie przerasta moc innych wampirów. Jakby tego było mało Zoe jest OSZAŁAMIAJĄCEJ urody. I rzecz jasna największe "ciacho" w Domu Nocy - wspomniany wcześniej, Eric Night - jest nią poważnie zainteresowany. A nawet więcej. Zakochał się w niej. Boże... jak można się w kimś zakochać po jednym lub trzech dniach ?

Nie przepadam również za stereotypami. A w tej książce i w następnych jest ich pełno. Po pierwsze: antagonistka Zoe to posągowa piękność (choć oczywiście nie dorasta do pięt naszej głównej bohaterce). Oczywiście blondynka - bo jeśli ma nie być głupia, to wredna i zdzirowata (to ona robiła laskę Ericowi). Po drugie: jednym z najlepszych przyjaciół Zoe jest Damien - wampir, który zachowuje się jak stereotypowy gej. Dziewczynka uwięziona w ciele chłopaka, cały czas wzdycha i niemalże mdleje, w centrum jego zainteresowań znajduje się jedynie moda i uroda - markowe ciuchy, fryzura itd.
Nie znoszę takich książek. Bo jeśli książka ma mi się spodobać, powinna mieć chociaż jednego bohatera którego da się znieść. Ale nie. Wszyscy bohaterowie - łącznie z samą Zoe - są płytcy, wulgarni, strasznie niedojrzali. Główna bohaterka bije po oczach swoją urodą, ustawia się do niej kolejka seksownych facetów gotowych wyznać jej szczerą, dozgonną miłość po paru godzinach znajomości.
Niby ciekawy pomysł pisarskiego duetu matki z córką. Szkoda tylko że w ich mniemaniu bohaterki pokroju Zoe Redbird czy CC ("Bogini Oceanu") są bohaterkami które można polubić. Gdybym była jedną z bohaterek w serii "Dom Nocy" i chodziła z Zoe Redbird do szkoły, z wielkim trudem powstrzymywałabym się żeby jej nie przyłożyć.

W skrócie, nie polecam tej książki. Sama omijam ją szerokim łukiem. A na jej widok ledwo co powstrzymuje grymas. Po prostu... nie popełniajcie tego samego błędu co ja i nie czytajcie tej serii. Radzę Wam z dobroci serca.

Są ludzie którym nigdy dość wampirów i tego całego paranormalnego klimatu. Gusta są różne, a o gustach się nie dyskutuje, prawda? Ja sama uwielbiam książki z gatunku fantasty i paranormal, ale takie które nie krzyczą wręcz banalnością i są w stanie wzbudzić we mnie jakieś pozytywne emocje, zaskoczyć. Po "Naznaczoną" sięgnęłam tylko dlatego, że poleciła mi ją przyjaciółka. O...