Kolejna z serii "Jeżycjady" pochłonięta w 1 dzień i to w taki sposób,że tego nie odczułam. Jak zwykle pani Małgorzata potrafiła w najmniej przewidywalnym momencie zaskoczyć czytelnika akcją,to jedna z rzeczy którą bardzo cenię. W pewnych momentach drażniło mnie zachowanie głównej bohaterki. Jak i przy jej poprzedniczkach: wciąż nie rozumiem wyborów sercowych jej postaci. Nie będę kłamać, jestem zawiedziona na całej linii zachowaniem Pyzy i to do rozpuku kości. Nie dała szansy Wiktorowi który przecież się jej bardzo podobał, nie mówię,że zaraz mają iść do księdza na zapowiedź, ale w takim razie dlaczego robiła mu jawne nadzieje?! I zgodziła się na wspólne spędzanie imienin? Ja wiem,sytuacja się zmieniła, wiec mogła (zwłaszcza,że miała ku temu okazję) łaskawie go o tym poinformować. Poza tym obecność Bernarda niesłychanie mnie irytuje. Gabrysia i Grzegorz znieśli go niemal anielsko (ja bym tak nie mogła). Cokolwiek można było o nim powiedzieć kiedyś (czyt.kilka książkę temu) był osobą która mocno obstawała za prawdą,w tej części już nie co objawiło się,przy sytuacji z małym Ignacym. Poza tym ,aż tak bardzo się nie zmienił,gdzie korzyści tam i on. Jednak się z Anielą trafnie dobrali. Czasami zastanawiałam się czy on naprawdę jest tak nie-taktowny, czy udaję,że taki jest. Coś co podoba mi się od kilku części to nieoczekiwana dla mnie Gabrysia,jej stosunki z domownikami i po prostu ciepło jakie bije od tej postaci. Zakończenie książki jak dla mnie nastało zbyt wcześnie i to w takim momencie, domyślam się,że kontynuacja tego wątku czeka mnie w "Tygrysie i Róży",nie powiem moja ciekawość rośnie.

Kolejna z serii "Jeżycjady" pochłonięta w 1 dzień i to w taki sposób,że tego nie odczułam. Jak zwykle pani Małgorzata potrafiła w najmniej przewidywalnym momencie zaskoczyć czytelnika akcją,to jedna z rzeczy którą bardzo cenię. W pewnych momentach drażniło mnie zachowanie głównej bohaterki. Jak i przy jej poprzedniczkach: wciąż nie rozumiem wyborów sercowych jej postaci....