Pięć krótkich opowiadań, a cała masa przyjemności. Jak przy każdym kontakcie z twórczością Chandlera, bo to zawsze kwintesencja prawdziwego kryminału. W żadnym razie nie brakuje Marlowa, opowiadania nie tracą na tym. To ciągle doskonały język, niezwykły dar charakterystyki bohaterów zaledwie w jednym akapicie. Tutaj nie ma zawiłych, karkołomnych zbrodni. Są oczywiste, popełniane z najbardziej ludzkich odruchów. Nie ma też „współczesnych” detektywów, którzy koniecznie muszą być po przejściach – minimum rozwód, choć lepsza tragiczna śmierć bliskiej osoby, mieszkanie na poddaszu albo w opuszczonym magazynie, z lektur na półce „Teoria strum”, a w wolnych chwilach parkur... „Czendlerowscy” detektywi to zwykli, twardzi faceci, którzy potrafią składać fakty jak puzzle, nie koniecznie z 1000 elementów. A całość okraszona ciekawymi metaforami, wyrafinowanym ale subtelnym poczuciem humoru, żeby posłużyć się przykładem:
(…) Stara Bessie stanowiła niemal wyposażenie domku i wyglądała zupełnie tak, jakby morze wyrzuciło ją na brzeg wraz z hiszpańskim galeonem, obijając po drodze o liczne skały...
Najciekawsze jest tytułowe „Angielskie lato” z – można rzec – odwróconą fabułą, co udowadnia, że Chandler równie dobrze spełniał by się w lekkiej powieści obyczajowej.

Pięć krótkich opowiadań, a cała masa przyjemności. Jak przy każdym kontakcie z twórczością Chandlera, bo to zawsze kwintesencja prawdziwego kryminału. W żadnym razie nie brakuje Marlowa, opowiadania nie tracą na tym. To ciągle doskonały język, niezwykły dar charakterystyki bohaterów zaledwie w jednym akapicie. Tutaj nie ma zawiłych, karkołomnych zbrodni. Są oczywiste,...

Typowe małe Chandlery + nietypowe oniryczne „Angielskie lato” będące grą z gatunkiem powieści gotyckiej, niestety mniej udaną niż się spodziewałem.

Typowe małe Chandlery + nietypowe oniryczne „Angielskie lato” będące grą z gatunkiem powieści gotyckiej, niestety mniej udaną niż się spodziewałem.

Te opowiadania przemawiają głównie stylem pisania, przemyślanymi i bogatymi w interesujące opisy, malowniczymi zdaniami - bardziej niż kryminalną akcją. Forma przebija treść, posłuchajcie tylko: ..."auto porzuciłem późną nocą w najbardziej odludnym młodniaku, do jakiego zdołałem dojechać bez świateł. Zdawało się, że leży tysiąc osmaganych wiatrem mil skądkolwiek." Albo: "Przebywał w tej norze człowiek, który grał Bacha, trochę za dużo i trochę za głośno, ale robił to z potrzeby duszy. Był też samotny starzec o szlachetnej, delikatnej twarzy i brudnych myślach."
Takie zdania, ten swoisty znak firmowy Chandlera, nadają szlachetności opowiadaniom i przenoszą nas myślami w czasy, gdy mężczyźni nie wychodzili z domu bez kapelusza a kobiety - bez rękawiczek.
Ale, że opowiadania oparte są na powtarzalnym schemacie pięknej femme fatale i nocnego detektywa - daję tylko 7/10.

Te opowiadania przemawiają głównie stylem pisania, przemyślanymi i bogatymi w interesujące opisy, malowniczymi zdaniami - bardziej niż kryminalną akcją. Forma przebija treść, posłuchajcie tylko: ..."auto porzuciłem późną nocą w najbardziej odludnym młodniaku, do jakiego zdołałem dojechać bez świateł. Zdawało się, że leży tysiąc osmaganych wiatrem mil skądkolwiek." ...

O rany jak dawno nie czytałem nic Chandlera.Nie będę pisał kiedy,bo nie pamiętam.
Książka jest napisana w dobrym starym stylu.
Mamy tu opowiadanie,które przenoszą czytelnika w lata 30 XX wieku.
Co my tam mamy ? Ano dużo strzelaniny,zagadek i opisów dawnych zwyczajów.
Możemy sobie wyobrazić te eleganckie garnitury i suknie.
Ciekawe jest to,że wiele kobiet w tej książce to narkomanki i alkoholiczki.
Opowiadania są świetnie i pozwalają docenić jak kiedyś pisano.

O rany jak dawno nie czytałem nic Chandlera.Nie będę pisał kiedy,bo nie pamiętam.
Książka jest napisana w dobrym starym stylu.
Mamy tu opowiadanie,które przenoszą czytelnika w lata 30 XX wieku.
Co my tam mamy ? Ano dużo strzelaniny,zagadek i opisów dawnych zwyczajów.
Możemy sobie wyobrazić te eleganckie garnitury i suknie.
Ciekawe jest to,że wiele kobiet w tej książce to...

Komentarz zbyteczny

Komentarz zbyteczny