Poodle Springs - „mieścina” dla zblazowanych milionerów, którzy pilnie strzegą swoich podłości, niecnych uczynków, wzajemnie się adorując i udowadniając sobie, że są „ponad wszystkim”. Teraz to również dom Marlowe'a i jego żony Lindy. Raczej na zasymilowanie się z tą menażerią nie ma co Malrowe liczyć, bo i tak wszyscy wiedzą, że ożenił się z 10 milionami. Pierwszy dzień w raju udowadnia, że Marlowe się nie zmienia. Od razu podejmuje się odnalezienia Lesa/Larry'ego, który winien jest 100 tys. dolarów właścicielowi pobliskiego kasyna. Udaje mu się to nad wyraz szybko, ale do odtrąbienia sukcesu droga daleka...
Ciągle PRAWIE ten sam Marlowe – cięty język, wytrwałość, spryt, elementarna uczciwość i prawość. Historia z drugim i pewnie trzecim dnem, a happy end stoi do końca pod znakiem zapytania.
Ale jest „ale”...
Marlowe żonaty to jak żonaty James Bond – to się nie może udać i nie udaje. To już nie jest twardy, mroczny kryminał, to kryminał zwykły, wręcz pospolity. To małżeństwo jest jak hamulcowy: zabrało klimat i odebrało Marlowe'owi pazur i wiarygodność.
Tę powieść dokończył R.B. Parker, choć nie wiem ile miał do dokończenia. Wszystkie w polskim wydaniu przeczytałem po kilka, a nawet … naście razy i mam wrażenie, że tutaj prawdziwie „czendlerowski” jest tylko tytuł. Reszta to kopia i naśladownictwo.
Do tego jakaś fiksacja tłumacza na tle słowa „onegdaj”. Przyznaję słowo ładne, ale pasuje tutaj jak wół do karety.
Na koniec zajawka z obwoluty – zupełne kuriozum: (…) rozkapryszona dziedziczka wielomilionowej fortuny(...)życie w luksusie i na koszt bogatej żony(...).
Może twórca zajawki miał egzemplarz w języku, którego akurat nie zna, albo zgadywał co jest w książce. No i nie zgadł.

Poodle Springs - „mieścina” dla zblazowanych milionerów, którzy pilnie strzegą swoich podłości, niecnych uczynków, wzajemnie się adorując i udowadniając sobie, że są „ponad wszystkim”. Teraz to również dom Marlowe'a i jego żony Lindy. Raczej na zasymilowanie się z tą menażerią nie ma co Malrowe liczyć, bo i tak wszyscy wiedzą, że ożenił się z 10 milionami. Pierwszy dzień w...

👍👍👍👍👍👍👍

👍👍👍👍👍👍👍

Było to moje pierwsze, niestety kompletnie sprzeczne z chronologią zdarzeń, spotkanie z detektywem Marlowe. Szczerze mówiąc, sprawa trudna do jednoznacznej oceny.

Z jednej strony przekonałem się, że nie przepadam za cwaniakami nie tylko w prawdziwym życiu, ale i w literaturze. Niestety, jakoś kompletnie nie podpadł mi Philip Marlowe i sposób jego działania.

Jednakże jest w tej książce coś, co sprawia, że miałem wrażenie przerabiania historii, z jaką dotychczas nie miałem do czynienia. Może to czas i miejsce akcji? Może właśnie osobowość głównego bohatera?

W każdym bądź razie, właśnie to "coś" sprawia, że raczej sięgnę przynajmniej po jeszcze jedną część tego cyklu.

Było to moje pierwsze, niestety kompletnie sprzeczne z chronologią zdarzeń, spotkanie z detektywem Marlowe. Szczerze mówiąc, sprawa trudna do jednoznacznej oceny.

Z jednej strony przekonałem się, że nie przepadam za cwaniakami nie tylko w prawdziwym życiu, ale i w literaturze. Niestety, jakoś kompletnie nie podpadł mi Philip Marlowe i sposób jego działania.

Jednakże jest...

Chyba dodałem jedną gwiazdkę z sentymentu do Chandlera. - Kryminał dokończony po jego śmierci przez innego pisarza, z bardzo charakterystycznym czarnym... humorem? Sarkazmem raczej, który jednak ma w sobie coś ciepłego, niczym u zgorzkniałego, ale w sumie poczciwego wujka... W tej książce owego "stylu Chandlera" jest bardzo dużo, aż się on wylewa ze stron - jakby epigon chciał koniecznie wtopić się w styl mistrza i nieco przedobrzył... Mimo wszystko czytało mi się przyjemnie; klimat zostaje w pamięci, a sama zagadka, choć jakby nieco słabsza, jest dość zajmująca i "ludzka", jak to u Chandlera.

Chyba dodałem jedną gwiazdkę z sentymentu do Chandlera. - Kryminał dokończony po jego śmierci przez innego pisarza, z bardzo charakterystycznym czarnym... humorem? Sarkazmem raczej, który jednak ma w sobie coś ciepłego, niczym u zgorzkniałego, ale w sumie poczciwego wujka... W tej książce owego "stylu Chandlera" jest bardzo dużo, aż się on wylewa ze stron - jakby epigon...

Najsłabsza pozycja Chandlera. Pewnie na jej poziom wpływ miało to, że kończył ja już inny autor...

Najsłabsza pozycja Chandlera. Pewnie na jej poziom wpływ miało to, że kończył ja już inny autor...

Rewelacja, mistrzostwo świata. Świetna intryga, kapitalni bohaterowie. Dla fanów literackiego pozycja obowiązkowa

Rewelacja, mistrzostwo świata. Świetna intryga, kapitalni bohaterowie. Dla fanów literackiego pozycja obowiązkowa

Dobry kryminał choć wg mnie znacznie ustępuje przed Głęboki Sen czy Żegnaj laleczko. Jako zakończenie tej znakomitej serii pozostawia lekki niedosyt.

Dobry kryminał choć wg mnie znacznie ustępuje przed Głęboki Sen czy Żegnaj laleczko. Jako zakończenie tej znakomitej serii pozostawia lekki niedosyt.

Ciekawiła mnie ta książka, no bo jakże to, Philip Marlowe się żeni? Okazało się że mało tego, nawet próbuje być dobrym mężem. Jego żona to znana z „Długiego pożegnania” Linda, córka miliardera Harlana Pottera, która oświadczyła mu się w „Playbacku”. Małżeństwo naszego detektywa nadaje książce nie lada smaczek. Marlowe próbuje się odnaleźć w nowej rzeczywistości, prowadząc jednocześnie, na zlecenie dyrektora kasyna, poszukiwania pewnego fotografa, który zalegał ze spłatą długu. Poszukiwania w pewnym momencie się komplikują. Małżeństwo zarazem też. Robi się gorąco.
Ciekawiło mnie też to, w którym miejscu zorientuję się, że to już nie Chandler, tylko Parker. Ale nie wyczułem tego miejsca. Parker sobie poradził. Ciekawością jest nadto to, że napisał to dokończenie w 1989 roku.
Książka świetna. Bardzo mi się podobała. Philip Marlowe prowadzony przez dwóch autorów jest świeży, dowcipny, sarkastyczny, ale i romantyczny, jak zwykle zresztą. Akcja jest przejrzysta i wciągająca. Chandler nie lubi Los Angeles i okolicznych miasteczek i często daje temu wyraz. A środowisko filmowe to wylęgarnia wszelkiego zła.
Będę tęsknił za moim ulubionym bohaterem. „Marlowe z pustyni. Gwiezdny detektyw”. Romantyczny cynik i cyniczny romantyk.

[Dopisek:]
Właśnie się dowiedziałem (2 miesiące po napisaniu tej opinii),że ta książka to w całości dzieło Roberta B. Parkera. On rozwinął do rozmiarów książki niedokończone opowiadanie Chandlera "Poodle Springs". Tak więc, gratulacje dla autora, że tak swietnie wczuł się w klimat.

[Dopisek nr 2:]
Po przeczytaniu książki "Mówi Chandler" już wszystko wiem. To co napisał sam Chandler, to cztery rozdziały. A wszystkich tutaj jest 41. Czyli robota Chandlera to niecałe 10%.

Ciekawiła mnie ta książka, no bo jakże to, Philip Marlowe się żeni? Okazało się że mało tego, nawet próbuje być dobrym mężem. Jego żona to znana z „Długiego pożegnania” Linda, córka miliardera Harlana Pottera, która oświadczyła mu się w „Playbacku”. Małżeństwo naszego detektywa nadaje książce nie lada smaczek. Marlowe próbuje się odnaleźć w nowej rzeczywistości, prowadząc...

Wciągająca książka, naturalne dialogi, ciekawie rozwijająca się intryga, chociaż rozwiązanie zagadki wydawało mi się mało zaskakujące.

Wciągająca książka, naturalne dialogi, ciekawie rozwijająca się intryga, chociaż rozwiązanie zagadki wydawało mi się mało zaskakujące.