Po przeczytaniu "Pogrzebanego olbrzyma", który szalenie mi się podobał, sięgnęłam po "Kiedy byliśmy sierotami" pełna nadziei. Mój entuzjazm niestety dość szybko wyparował.

Po opisie ( a także po poprzedniej przeczytanej książce Ishiguro) spodziewałam się symbolicznej podróży do przeszłości, odkrywania zawiłości ludzkiej natury przez pryzmat niezwykłej historii, która wciąga od pierwszych stron i zostawia z przemyśleniami. Tymczasem ta książka zaczęła mnie nudzić niemal od początku. Składa się wyłącznie z dialogów i retrospekcji, z retrospekcji w dialogach i dialogów w retrospekcjach. Akcja właściwie nie istnieje z wyjątkiem ostatniego rozdziału kiedy i tak człowiek ma już serdecznie dość. Ani to kryminał, ani sensacja, ani jakiś psychologiczny dramat, ciężko więc jakoś się do tego odnieść.

Jeśli już miałabym jakoś podsumować tę książkę powiedziałabym, że to dość rozwleczone studium ludzkiego egocentryzmu i naiwności. Podczas jednak gdy w "Pogrzebanym olbrzymie" każda jedna postać była złożona i jedyna w swoim rodzaju, tak tutaj skupiamy się tylko na głównym bohaterze (ewentualnie jeszcze Sara coś sobą ciekawszego reprezentuje), który ze strony na stronę staje się coraz bardziej bucowaty i irytujący. Żyje w swojej bańce mającej niewiele wspólnego z rzeczywistością i może można by to obronić gdyby nie fakt, że jest on też w niezrozumiały sposób niekonsekwentny w decyzjach i niespójny w działaniach.

Dodajmy do tego całą masę nic nie wnoszących wspomnień z dzieciństwa, obraz wojny, ludzkiego bestialstwa i interesowności, w który zatapiamy się zupełnie nagle pod koniec historii, oraz pozbawione znaczenia mdłe zakończenie. Otrzymamy dziwną mieszankę, którą trudno zinterpretować. Na plus mogę zapisać piękny język i pewną lekkość narracji, ale mimo tego całość pozostaje dla mnie nudną (a z czasem też przykrą) lekturą, która zbudowana jest wokół jednego tylko aspektu osobowości pewnego antypatycznego typa.

Po przeczytaniu "Pogrzebanego olbrzyma", który szalenie mi się podobał, sięgnęłam po "Kiedy byliśmy sierotami" pełna nadziei. Mój entuzjazm niestety dość szybko wyparował.

Po opisie ( a także po poprzedniej przeczytanej książce Ishiguro) spodziewałam się symbolicznej podróży do przeszłości, odkrywania zawiłości ludzkiej natury przez pryzmat niezwykłej historii, która...