Ja wsysam w siebie lato tak jak dzika pszczoła wsysa miód (…). Zbieram wszystko w jedną dużą bryłę lata, żeby żyć nią, kiedy… kiedy nie będzie już lata (…). To jest taki wielki przekładaniec, są w nim wschody słońca i czarne jagody na gałązkach, i piegi na twoich ramionach, i blask księżyca nad rzeką wieczorami, i niebo pełne gwiazd, i las, i upał południa, kiedy słońce złoci sosny, i przelotne deszcze wieczorne, i wszystko inne, i wiewiórki, i lisy (…).

„Ronja, córka zbójnika”, Astrid Lindgren

Letnie miesiące, myślę, są jak nieświadomość zbiorowa. Wszyscy pamiętamy melodię piosenki, którą śpiewał obwoźny lodziarz. Każdy dobrze wie, jak to jest oparzyć gołe uda na zjeżdżalni rozgrzanej słońcem niczym nóż w ogniu. Nie ma takiego człowieka, który w letni wieczór nie leżał w trawie na wznak, z zamkniętymi oczami, czując krew pulsującą pod powiekami i nie myślał tylko o tym, żeby ten dzień był choć troszeczkę dłuższy niż poprzedni.

„Bez mojej zgody”, Jodi Picoult

Ale czy ktoś, kto kiedykolwiek widział lato – oszałamiające eksplozje zieleni, niebo rozświetlone cudownymi zachodami słońca, bogactwo kwiatów i wiatr, który pachnie jak miód – mógłby wybrać śnieg?

„Delirium. Opowiadania”, Lauren Oliver

Przyjazd do B. zawsze mnie uszczęśliwiał. Kojarzył mi się z zakończeniem roku szkolnego na początku czerwca. Wiatr, upał, odbijający światło słoneczne, szary peron, wiekowa budka zawiadowcy permanentnie zamknięta na cztery spusty od pierwszej wojny światowej, martwa cisza – wszystko to zapowiadało moją ulubioną część roku o tej wyludnionej i ukochanej porze dnia.

„Tamte dni, tamte noce”, André Aciman

Kto nie leżał nad niewielką rzeką w wielki upał, mokry jeszcze, i nie czuł, jak do pleców, nóg i pośladków przywiera złoty rzeczny piasek, a krople na brzuchu, piersiach i łydkach łaskocząc, topnieją od słońca, kto nie czuł, jak każdy, najmniejszy nawet podmuch wiatru zdaje się maźnięciem nadchodzącej jesieni i zim, jak mięśnie zmęczone pływaniem, nurkowaniem, podtapianiem i śmiechem powoli się uspokajają i na powrót układają na kościach i ścięgnach, ten nie może chyba powiedzieć, że był szczęśliwy.

„Nieradość”, Paweł Sołtys

Kiedy jest się dzieckiem, lato jest jednym długim dniem i my także myśleliśmy, że choć nie mamy niczego, mamy czas. Raptem ten czas zaczął się kurczyć i trzeba było zacząć myśleć o powrocie do szkoły. Zaczęliśmy się obaj wstydzić zbytniej pewności siebie.

„Wstręt do tulipanów”, Richard Lourie

Lato miało własną logikę i zawsze coś ze mnie wyciągało. W lecie miało chodzić o wolność, młodość, brak szkoły i obowiązków, przygodę i odkrywanie. Lato księgą nadziei. Dlatego tak je kochałem i jednocześnie nienawidziłem. Ponieważ zmuszało mnie do tego, aby wierzyć.

„Inne zasady lata”, Benjamin Alire Sáenz

Była to jednak zwodnicza pociecha, gdyż skoro upłynęła już połowa wakacji, to następna połowa aż do końca przelatywała tak szybko, tak okropnie szybko, że chciałoby się zawisnąć na każdej godzinie, by nie dać jej przeminąć, opóźnić każde wciągnięcie powietrza pachnącego morzem, by nie strwonić niebacznie szczęścia.

„Buddenbrookowie”, Thomas Mann

Nigdy nie jest dobrze tam, gdzie się jest.

„Mały Książę”, Antoine de Saint-Exupéry

Człowiek nigdzie naprawdę nie był, póki nie wróci do domu.

„Blask fantastyczny”, Terry Pratchett

Co tak bardzo ciągnie ludzi do podróżowania? Chęć poznawania świata? Ciekawość? Żądza przygód? Monotonia życia? Myślę, że jednak chęć ucieczki – chwilowej, wakacyjnej albo wiecznej.

„My”, Anna Borowicz

Podróżnikowi w dużej mierze chodzi o dziwienie się. To jedna z najczystszych form radości, jakie potrafię sobie wyobrazić. Lubię to uczucie. Często się dziwię. Ba, właściwie wszędzie: kiedy podróżuję, kiedy czytam, kiedy spotykam ludzi, kiedy siedzę i piszę, albo z bijącym sercem oglądam wschód słońca.

„Cisza”, Erling Kagge

Jestem teraz inny, niż byłem wtedy. Podobnie, jak byłem inny na początku podróży, a inny na jej końcu. I jutro będę inny niż dzisiaj. A to oznacza, że nigdy nie uda mi się powtórzyć tamtej podróży. Nawet gdybym odwiedził te same miejsca i spotkał tych samych ludzi, moje przeżycia nie będą takie same. Dla mnie na tym właśnie polega podróżowanie. Na poznawaniu ludzi, na uczeniu się, nie tylko jak doceniać odmienną kulturę, lecz naprawdę korzystać z niej jak stały mieszkaniec, kierując się impulsem.

„Wybór”, Nicholas Sparks

Dla mnie nie było – nie ma – niczego lepszego od nocnego spaceru po plaży. Człowiek ma wrażenie, jakby mógł iść tak wiecznie, jakby należała do niego cała noc i ocean. Kiedy spaceruje się nocą po plaży, można powiedzieć rzeczy, których nie da się powiedzieć na co dzień. W mrokach można odczuć z drugim człowiekiem prawdziwą bliskość. Można powiedzieć, co się chce.

„Tego lata stałam się piękna”, Jenny Han

Zrozumiałam, że mam o wiele więcej zdolności do tego, żeby całować się z chłopcem w słońcu, niż żeby zrobić dyplom.

„Witaj, smutku”, Françoise Sagan

Jest ciepła wiosna, a właściwie to wiosna powoli przechodząca w lato, co każdemu z nas robi dobrze, co wzbudza tęsknotę za rośnięciem i upadaniem, które na pewno będą wkrótce również nasze. I choć naprawdę wie się, że takie poszukiwanie piękna w świecie musi zostać skazane na porażkę, bo na polach leżą śmieci, bo po autostradzie pędzą auta, bo w powietrzu unoszą się foliowe reklamówki, bo wszędzie sięga palec Boga, w formie ciężarówki albo algorytmu, bo natura to natura, a nie obrazek do podobania się, to i tak szuka się piękna, to i tak chce się znaleźć piękno w braku piękna i powiedzieć sobie, że to prawda, powiedzieć ostatnim wróblom, że to prawda, powiedzieć kaczeńcom, że to prawda, powiedzieć mleczom, że to prawda. Chce się podbiec do kwitnącej wiśni, stanąć obok i wetknąć sobie do nosa białe śnieżne płatki, drobniutkie i kruche.

„Jeśli przecięto cię na pół”, Łukasz Barys

Najkrótsza i najbardziej nieuchwytna z pór roku, ta, której nie da się z niczego rozliczyć – bo nie da się jej w ogóle uchwycić, może tylko w kawałkach, fragmentach, chwilach, przebłyskach pamięci o tak zwanych lub wyobrażonych idealnych latach, latach, które nigdy nie istniały.

„Lato”, Ali Smith

Andżelika wie, jak powinien myśleć normalny człowiek. Przez całe życie obserwowała swoje otoczenie i starannie układała w pamięci to, co mówią i robią inni. Próbowała ich potem naśladować, upodobniać się, ale jakoś nigdy się to nie udawało. Andżelika wie, że wypada lubić lato i nie cierpieć jesieni, ale i tak oddycha z ulgą za każdym razem, kiedy zaczyna się listopad.

„Dom Augusty”, Majgull Axelsson

Każdego lata w mieście dopadała mnie klaustrofobia. Cały ten beton i upał… można od tego oszaleć. Oddałabym wówczas wszystko za możliwość wskoczenia do jeziora.

„Każde kolejne lato”, Carley Fortune

Dobrze byłoby mieć w lipcu chociaż kawałek lodowca za oknem.

„Klub Włóczykijów”, Edmund Niziurski