Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałam przyjemność przeczytać kilka książek Wioletty Piaseckiej, dlatego doskonale rozumiem, co przyciąga ogromne grono czytelniczek do spędzenia czasu w towarzystwie książek jej autorstwa. Najczęściej powieści Pani Wioletty opowiadają o pięknej, szczerej, romantycznej miłości, o jakiej marzy chyba każda kobieta. „Dotyk twoich dłoni” również opowiada o miłości, ale tej z dłuższym stażem, wystawionej na próbę przez tragedię, która spadła na małżeństwo z kilkuletnim stażem. I taka trudniejsza tematyka w powieści Wioletty Piaseckiej chyba mocniej do mnie przemawia, tym bardziej, że Autorka genialnie opisała bolesne emocje targające małżonkami. Już od dawna nie udało mi się wejść tak głęboko w duszę kobiecej postaci i z nią współodczuwać jej trudne przeżycia, jak w tej powieści. Barbara i Mariusz są małżeństwem z kilkuletnim stażem. Doczekali się dwójki wspaniałych synów, oboje mają stabilną pracę, mieszkają w domu z ogrodem. Ich marzeniem jest posiadanie jeszcze jednego dziecka, oboje pragnęliby mieć córeczkę. Kiedy wydawać by się mogło, że ich marzenie się spełni i za kilka miesięcy przywitają na świecie Zosię, rodzinę spotkała tragedia... Basia poroniła. Każde z małżonków po swojemu przeżywa żałobę po zmarłej córeczce. Mariusz zamyka się w sobie, nie pokazuje swojego cierpienia na zewnątrz. Basia natomiast stratę córeczki przeżywa spontanicznie, swoją rozpacz uzewnętrznia: płacze, wycofuje się z życia rodzinnego, drażnią ją przejawy radości innych. Jej rozpacz i brak zrozumienia dla przeżywanej przez nią żałoby jest powodem oddalenia się od męża. Niespodziewanie dla Barbary na rodzinę spada kolejny cios, Mariusz oznajmia, że wyprowadza się z domu. Informuje, że zakochał się w koleżance z pracy i postanowił ułożyć sobie życie od nowa. Niespodziewana sytuacja jest jak kubeł zimnej wody wylany na głowę opuszczonej małżonki. Zdaje sobie ona sprawę, że teraz opieka nad chłopcami i wszystkie obowiązki spadły wyłącznie na nią. Tym bardziej, że Mariusz po wyprowadzce nie odwiedza synów i nie interesuje się rodziną. Kobieta „bierze się w garść”, pomału naprawia relacje z dziećmi, z pomocą rodziców i teściów udaje się jej pogodzić pracę zawodową z wychowaniem synów. Jak ułoży się dalsze życie Barbary i Mariusza? Czy dla dobra dzieci spróbują dojść do porozumienia? Uda im się zapomnieć o popełnionych błędach? Fundamentem, na którym zbudowana jest cała powieść „Dotyk twoich dłoni” są emocje. Jest ich tutaj tak wiele, jak w mało której książce. Mamy tu bowiem rozpacz rodziców po stracie dziecka, ich wzajemne obwinianie się za poronienie, rozpad małżeństwa. Do tego dochodzą emocje chłopców związane z nie do końca zrozumiałą dla nich, obcą im sytuacją i oddaleniem się od nich mamy. Nie rozumieją oni również powodu wyprowadzki taty, za którym ogromnie tęsknią. Ja najbardziej jednak współodczuwałam przeżycia Basi, zarówno te związane z żałobą, ale również jej dylematy dotyczące małżeństwa. Narratorem w powieści jest właśnie Barbara, dlatego mamy możliwość na bieżąco przeżywać z nią jej rozterki, trudne dla niej momenty, chwile nadziei. Wioletta Piasecka doskonale, tak po kobiecemu, poradziła sobie z ukazaniem uczuć wszystkich bohaterów książki. Są one opisane wiarygodnie, z wyczuciem i z ogromną wrażliwością. Zakończenie książki było bardzo zaskakujące, chyba nikt z czytelników nie spodziewał się takiego. Książkę jak najbardziej polecam. Stanowi ona przypomnienie, że o każdą miłość należy dbać, nawet tą, zdawać by się mogło, stabilną i na całe życie.