Po uzyskaniu matury w Szabadce rozpoczął studia literatury w Budapeszcie, które jednakże przerwał. W Budapeszcie poznał takie późniejsze sławy węgierskiej literatury jak Mihálya Babitsa, Gyulę Juhásza, Fryderyka Karinthyego i Milána Füsta.
Swe pierwsze wiersze publikował od 1920, a w 1928 przetłumaczył na węgierski Śmierć Dantona Georga Büchnera. Zlecenie tłumaczenia tej sztuki pochodziło od Sceny Budapeszteńskiej, a sam Kosztolányi uczestniczył też w znacznej mierze w przygotowaniu przedstawienia. W 1931 został pierwszym przewodniczącym węgierskiego PEN Clubu.
Kosztolányi pisał z łatwością, publikując artykuły i opowiadania w gazetach (m.in. w „Pester Lloyd” i „Nyugat”). Oprócz tego napisał 12 tomików poezji i powieści. Jego styl odznaczał się jasnością i czystością wyrazu.
Kosztolányi prezentował poglądy mieszczańsko-konserwatywne. Czasem używa się wobec niego określenia „węgierski Hugo von Hofmannsthal”.
Ludzie pijani szybują na skrzydłach jak ptaki. To tylko trzeźwi sądzą, że pijacy się zataczają, w rzeczywistości unoszą się oni na niewidzia...
Ludzie pijani szybują na skrzydłach jak ptaki. To tylko trzeźwi sądzą, że pijacy się zataczają, w rzeczywistości unoszą się oni na niewidzialnych skrzydłach i wszędzie docierają szybciej, niż tego oczekują.
Dezső Kosztolanyi miał pewien dar. Potrafił pięknie i prosto, do tego w sposób zajmujący, opisywać zwyczajne zdarzenia z życia prowincjonalnego mieszczaństwa, Wczuwał się przy tym w swoich bohaterów (tu akurat mógł być nim ojciec autora, nauczyciel matematyki i fizyki w gimnazjum w obecnej Suboticy a dawnej Szabadce),dzięki czemu ich czyny i przemyślenia oraz profile psychologiczne są bardzo wiarygodne i zróżnicowane.
Tym razem wszyscy bohaterowie są związani ze szkołą. Są to bowiem albo uczniowie, albo nauczyciele albo też bliscy jednych lub drugich. Także i fabuła koncentruje się wokół ostatnich tygodni nauki maturzystów w męskim prowincjonalnym gimnazjum.
A dzieje się w tym czasie dużo. Zarówno w środowisku uczniów, prymusów jak i outsiderów, jak również nauczycieli oraz ich rodzin i znajomych. I to ma kilku płaszczyznach - zawodowo-szkolnej, emocjonalnej, w tym intymnej jak i wewnątrzgrupowej, gdzie autor przedstawia skomplikowane relacje pomiędzy osobowościami aspirującymi do pozycji liderów. I jedno trzeba Kosztolanyiemu przyznać – genialnie ukazał, jakim przełomem w życiu młodych ludzi była kiedyś matura. Dziś rolę taką pełni raczej zakończenie studiów i rozpoczęcie kariery zawodowej, aczkolwiek oba wydarzenia dotyczącą chyba takiego samego odsetku młodzieży.
Z drugiej strony świetnie pokazał duszne życie prowincjonalnej mieściny, gdzie wszystko toczyło się utartymi koleinami. Na pewno beneficjentami takiego systemu byli konformiści oraz przegrani wewnętrznie, ale uchodzący za osoby sukcesu. Nie radziły sobie z nim jednostki wrażliwe i ambitne, jak Antal Novak, żydowski prymus czy zagubiony sportowiec.
Kolejna zaleta to wskazanie pewnych konsekwencji związku opartego na zasadzie zakazanego owocu. Dozwolona i zalegalizowana nagroda nie niesie za sobą oczekiwanego smaku. No i dalsze losy uczniów – oczekiwane wśród niektórych, ale czasami zaskakujące. Jednym słowem znakomita lektura. Duże brawa za przekład i znakomite przypisy tłumaczki, pozwalające zrozumieć pewne zdania i wyrażenia, znane tylko miłośnikom kultury węgierskiej
Przeczytane w ramach wyzwania wrześniowego – motyw szkoły, uczniów, nauczycieli.
Zaskoczyła mnie ta powieść bardzo pozytywnie. Wydana w 1925 r nie straciła siły swej wymowy i oddziaływania. Temat szkoły ( min. czego i po co się w niej uczymy ) mimo prawie stu lat nadal aktualny. Aktualne jest pytanie czym jest misja wychowawcza i jakie jest zadanie pedagogów. Ale przede wszystkim ujęła mnie główna postać -prof. Novaka Jest bardzo ciekawie skonstruowana. Jego idealizm i dobre chęci idą w parze z naiwnością i nieumiejętnością obserwacji otoczenia. Autor pozwala nam obserwować proces podejmowania albo raczej niepodejmowania wyborów po to, by zachować swoje widzenie świata. Do tego ciekawie rozrysowane postaci poboczne z własnym językiem i wyrazistą indywidualnością. Jeśli do tego dodać bardzo płynny styl i rodzaj napięcia w prowadzeniu fabuły to wniosek jest jeden : Złoty latawiec to książka wybitna