Kosztolányi od piętnastu lat publikował już poezję, gdy zadebiutował „Krwawym poetą” na poletku innego gatunku. Tę powieść o Neronie można by przewrotnie nazwać dramatem prozą, bo mimo potencjalnie epickiej scenerii, jest to rzecz bardzo kameralna, do tego wyposażona w ton mocno podniosły i zaludniona postaciami w większości archetypicznymi.
Tej niewiarygodnie smutnej opowieści dał węgierski poeta nie tylko piękny język, ale i przemyślną konstrukcję, bo „Krwawy poeta” to w istocie zbiór pełnowartościowych etiud, z których każda obroniłaby się jako odrębne i domknięte dzieło. Aż żal ogarnia, że tak klasyczne narracje siłą rzeczy są już dziś przebrzmiałe.
Poza głównym protagonistą, pojawia się tu kilka innych postaci historycznych o potencjale wręcz popkulturowym. Dlatego cieszy fakt, że taki na przykład Seneka występuje nie w charakterze błyskotki, tylko jako pełnokrwista i daleka od ideału postać. Choć trochę się autor zagalopował, wkładając mu w usta tyradę łączącą najmniej godne punkty doktryn Nietzschego i Machiavellego.
Ostatecznie daje Kosztolányi studium szaleństwa i ostrzeżenie, jak groźna jest władza skupiona w jednych rękach, szczególnie w połączeniu z alienacją, brakiem prawdziwych więzi, urojeniami podtrzymywanymi przez grono klakierów i wreszcie dojmującym poczuciem winy w związku ze śmiercią brata.
Pragnę zaznaczyć, że nie ponoszę odpowiedzialności za ewentualne analogie, jakie mogłyby się komuś po lekturze tej charakterystyki nasunąć.

Kosztolányi od piętnastu lat publikował już poezję, gdy zadebiutował „Krwawym poetą” na poletku innego gatunku. Tę powieść o Neronie można by przewrotnie nazwać dramatem prozą, bo mimo potencjalnie epickiej scenerii, jest to rzecz bardzo kameralna, do tego wyposażona w ton mocno podniosły i zaludniona postaciami w większości archetypicznymi.
Tej niewiarygodnie smutnej...

Język powieści jest bardzo barwny, artystyczny, pełen kunsztu zupełnie jak bohaterowie Kosztolanyiego.
Historia Nerona jest tu nieźle skonstruowana, począwszy od wrażliwego nastolatka, po jego przemianę w oszalałego władcę.
Na brak akcji nie można narzekać, czasem jedynie nużyły mnie (swoją drogą bardzo artystyczne i rozbudowane) opisy miasta, bądź społeczeństwa Rzymu. Niekiedy ciężko było również przebrnąć przez sam język polski i jego stare słownictwo, ale to już nie wina Kosztolanyiego ;)

Język powieści jest bardzo barwny, artystyczny, pełen kunsztu zupełnie jak bohaterowie Kosztolanyiego.
Historia Nerona jest tu nieźle skonstruowana, począwszy od wrażliwego nastolatka, po jego przemianę w oszalałego władcę.
Na brak akcji nie można narzekać, czasem jedynie nużyły mnie (swoją drogą bardzo artystyczne i rozbudowane) opisy miasta, bądź społeczeństwa Rzymu....