Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Władysław Gomułka, też mi bohater na biografię! Tak sobie myślałam. Zaczęłam być gotowa do zmiany zdania po wysłuchaniu audycji Rafała A. Ziemkiewicza na jego temat, podczas której polecał parę książek o towarzyszu Wiesławie. Jedną z nich jest właśnie dzieło autorstwa Piotra Lipińskiego. Okazało się, że Gomułka, ten jak zawsze sądziłam, tępy gnom, jest faktycznie wart biografii. Książka Piotra Lipińskiego to biografia Gomułki napisana bardzo lekko, głównie na podstawie wspomnień i rozmów, na przykład z synem bohatera, Ryszardem. Nie ma ambicji naukowych, nie jest owocem kwerendy archiwalnej, co jej w niczym nie ujmuje. Autor ukazuje Gomułkę w nielicznych momentach chwały, Najsłynniejszy to ten w 1956, kiedy postawił się sowietom. Delegacja imperium na czele z Chruszczowem wyjechała z Warszawy jak zmyta. Lipiński nie broni opisywanej postaci tam, gdzie jest nie do obrony: w 1968 czy na Wybrzeżu w grudniu 1970. Być może wielki rozlew krwi 17-go był wynikiem intryg wewnątrz aparatu władzy, w którym dążono już do wysadzenia towarzysza Wiesława z siodła, ale wcześniejsze zezwolenie o użyciu ostrej amunicji wyszło od niego. Chyba naprawdę wierzył, że sprawcami „niepokojów” było kontrrewolucjoniści. Nawet Breżniew uważał, że Gomułka przesadził. Postać zdecydowanie negatywna, bez dwóch zdań, ale jednak trochę ciekawsza – w sensie osobowości – niż mi się wcześniej wydawało. Mogę więc książkę zdecydowanie polecić.