Anoda. Kamień na szańcu

Bardzo dobry reportaż o wyjątkowym człowieku, który po skończonej wojnie mówił do swoich kolegów: „Dobrze, że ta wojna się kończy. Nareszcie zabierzemy się do uczciwej roboty, bo czasem łatwiej walczyć, niż normalnie pracować i żyć”.

Bardzo dobry reportaż o wyjątkowym człowieku, który po skończonej wojnie mówił do swoich kolegów: „Dobrze, że ta wojna się kończy. Nareszcie zabierzemy się do uczciwej roboty, bo czasem łatwiej walczyć, niż normalnie pracować i żyć”.

Pokaż mimo to

Świętna książka. Chwyta za serce. Zakochałam się w Janku. Uwielbiam takich ludzi, z jednej strony duża dawka humoru połączona z inteligencją a z drugiej odpowiedzialny, opiekuńczy i charyzmatyczny dowódca. Noi jeszcze ten talent plastyczny. Chciałabym wyciągnąć Janka z książki, przywrócić do życia i poprostu być z nim, słuchać go, obcować z nim..

Świętna książka. Chwyta za serce. Zakochałam się w Janku. Uwielbiam takich ludzi, z jednej strony duża dawka humoru połączona z inteligencją a z drugiej odpowiedzialny, opiekuńczy i charyzmatyczny dowódca. Noi jeszcze ten talent plastyczny. Chciałabym wyciągnąć Janka z książki, przywrócić do życia i poprostu być z nim, słuchać go, obcować z nim..

Pokaż mimo to

(...) Od dłuższego czasu dostrzegam pewną szczególną alegorię. Umęczony „Rudy” i jego dzielna Matka, która stała się z czasem Matulą Polskich Harcerzy. Określone biblijne skojarzenie wydaje się jakże proste, ale też wyjątkowo wymowne. „Zośka”, „Rudy”, „Alek”, dalej „Anoda” i kilku innych stojących na piedestale. Jeszcze za życia za sprawą Aleksandra Kamińskiego opisywani piękni, bohaterscy, walczący.

„Rudy” stał się symbolem, męczennikiem za sprawę. Słowo „męczennik” może odrobinę jest na wyrost, ale jakże trafnie odnajduje się w tym kontekście. I to jego imiennik, Janek Rodowicz „Anoda” pierwszy rzucał butelki w akcji pod Arsenałem. Akcji, która również stała się symbolem, która odcisnęła swoje piętno na okupacji. „Anoda” po akcji odszedł spod Arsenału swobodnym krokiem, jakby nic się nie stało, jakby przed chwilą nie brał udziału w walce.

A przyznać trzeba, że rzemiosło wojskowe bardzo szybko sobie przyswoił. Poza tym doskonale czuł się w tematach minerskich, gdyż stał się specem od materiałów wybuchowych. I to jemu mosty i wiadukty zawdzięczały swoje unicestwienie. Wszystko to nie jest również bez znaczenia dla jego waleczności, pracowitości, troski o bliźniego. O kolegę z organizacji, podwładnego w trakcie walk powstańczych. Był doskonałym dowódcą, ale też kolegą. I co równie istotne nikt nie miał takiego poczucia humoru i kabaretowego zacięcia, jak właśnie Janek.

Pomimo faktu, że w działalność konspiracyjną zaangażowana była cała rodzina Rodowiczów nie byli w kręgu zainteresowania Gestapo i aż do wybuchu Powstania Warszawskiego wraz z bratem bardzo aktywnie działali w strukturach AK (Zygmunt Rodowicz zginął pod bombami w szpitalu na Chełmskiej 30 sierpnia 1944 roku). Jednak tak naprawdę najważniejszym w książce Piotra Lipińskiego, Anoda. Kamień na szańcu jest to, jak zginął i jakie mogły być jego ostatnie godziny życia.

Pełny tekst recenzji książki dostępny w poniższym linku:
https://internetowacela.blogspot.com/2018/08/piotr-lipinski-anoda-kamien-na-szancu.html

(...) Od dłuższego czasu dostrzegam pewną szczególną alegorię. Umęczony „Rudy” i jego dzielna Matka, która stała się z czasem Matulą Polskich Harcerzy. Określone biblijne skojarzenie wydaje się jakże proste, ale też wyjątkowo wymowne. „Zośka”, „Rudy”, „Alek”, dalej „Anoda” i kilku innych stojących na piedestale. Jeszcze za życia za sprawą Aleksandra Kamińskiego opisywani...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie ma chyba takiej osoby w Polsce, która by nie słyszała o Janie Rodowiczu "Anodzie". Zwłaszcza, że "Kamienie na szaniec" była obowiązkowa lekturą szkolną. Historia jego życia nie ogranicza się tylko do II wojny światowej. Do dzisiaj nie wiadomo jak naprawdę zginął. Jedynie znane jest miejsce jego śmierci - budynek Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego przy ulicy Koszykowej w Warszawie. Pewnie nigdy się nie dowiemy co dokładnie się stało 7 stycznia 1949 roku w gmachu MBP.
Z kart książki Lipińskiego rysuje nam się obraz Janka jako normalnego chłopaka, który musiał szybko dorosnąć w okupowanej Polsce. Przez znajomych został zapamiętany jako pogodny i skory do figlów młodzieniec. Gdy trzeba było chwycić broń robił to bez wahania. Przyjaźnił się z bohaterami "Kamieni na szaniec" Kamińskiego.
Po wojnie przyczynił się do zbierania wspomnień z czasów okupacji. Razem z Bogdanem Cielińskim spisali powstańczą działalność batalionu "Zośka", zawierająca meldunki i rozkazy. Podczas aresztowania w 1948 roku udało się ukryć dokumenty.
Książkę czyta się szybko. Jest to dobry reportaż historyczny. Polecam.

Nie ma chyba takiej osoby w Polsce, która by nie słyszała o Janie Rodowiczu "Anodzie". Zwłaszcza, że "Kamienie na szaniec" była obowiązkowa lekturą szkolną. Historia jego życia nie ogranicza się tylko do II wojny światowej. Do dzisiaj nie wiadomo jak naprawdę zginął. Jedynie znane jest miejsce jego śmierci - budynek Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego przy ulicy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka z gatunku kustosz pamięci narodowej. Bardzo potrzebna. To reportaż historyczny o życiu i śmierci Jana Rodowicza ps. „Anoda”, bohatera akcji pod Arsenałem i powstańca warszawskiego odznaczonego Krzyżem Orderu Virtuti Militari, którego komuniści zamordowali po brutalnym śledztwie w styczniu 1949 roku.
Opisana historia została wzbogacona licznymi wspomnieniami i oprócz relacji zebranych wśród bliskich „Anody”, autor przeprowadził też wywiady z byłymi katami z UB, którzy prowadzili jego sprawę. Książka polecana wszystkim, a szczególnie młodemu pokoleniu.

Książka z gatunku kustosz pamięci narodowej. Bardzo potrzebna. To reportaż historyczny o życiu i śmierci Jana Rodowicza ps. „Anoda”, bohatera akcji pod Arsenałem i powstańca warszawskiego odznaczonego Krzyżem Orderu Virtuti Militari, którego komuniści zamordowali po brutalnym śledztwie w styczniu 1949 roku.
Opisana historia została wzbogacona licznymi wspomnieniami i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dosyć ciekawy pamiętnik ale pióro autora bardzo niewyrafinowane i bardzo proste, jak i wartość historyczna mała, jak typowy dziennik gimnazjalny niemalże.

Dosyć ciekawy pamiętnik ale pióro autora bardzo niewyrafinowane i bardzo proste, jak i wartość historyczna mała, jak typowy dziennik gimnazjalny niemalże.

Pokaż mimo to

Piotr Lipiński stworzył biografię połączoną z reportażem historycznym, dzięki temu fabuła jest ciekawa i wciągająca. Książka składa się z 13 rozdziałów, prologu i epilogu. Kolejne podrozdziały są tworzone na zasadzie krótkie – długie. Sprawia to, że czytelnik nie odczuwa znużenia ani znudzenia. Dynamizuje to treść, dodając napięcia i sprawiając, że odbiorca podąża tropami razem z autorem.
http://www.mensview.pl/2015/07/anoda-kamien-na-szancu-piotr-lipinski-recenzja/

Piotr Lipiński stworzył biografię połączoną z reportażem historycznym, dzięki temu fabuła jest ciekawa i wciągająca. Książka składa się z 13 rozdziałów, prologu i epilogu. Kolejne podrozdziały są tworzone na zasadzie krótkie – długie. Sprawia to, że czytelnik nie odczuwa znużenia ani znudzenia. Dynamizuje to treść, dodając napięcia i sprawiając, że odbiorca podąża tropami...

więcej

mniej

Pokaż mimo to