Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świadomie zawyżam ocenę o jedno, czy dwa oczka. Robię to dlatego, że w dominującej, wyjątkowo jednogłośnej narracji na tematy gospodarcze i obowiązującą w nich ideologię brak jest wyważonych, rozsądnych i przemyślanych głosów odmiennych.
W tę niszę doskonale wpisuję się książka Rafała Wosia. Nie chodzi o to, że trzeba się z każdym reprezentowanym poglądem zgadzać (punkt widzenia autora wydaje się być czasami wręcz radykalny), ale warto poznać sposób myślenia krańcowo różny od, zdawałoby się jedynego dostrzeganego w debacie publicznej. Krytykować - śmiało! Najpierw, jednak przeczytać, bo warto.

Świadomie zawyżam ocenę o jedno, czy dwa oczka. Robię to dlatego, że w dominującej, wyjątkowo jednogłośnej narracji na tematy gospodarcze i obowiązującą w nich ideologię brak jest wyważonych, rozsądnych i przemyślanych głosów odmiennych.
W tę niszę doskonale wpisuję się książka Rafała Wosia. Nie chodzi o to, że trzeba się z każdym reprezentowanym poglądem zgadzać (punkt...

Historia najnowsza Polski, jaką od dawna chciałem przeczytać. To, co czyni ją wyjątkową, to pierwszoosobowa narracja autora, będącego nie tylko świadkiem, ale przede wszystkim uczestnikiem opisywanych wydarzeń.
Pełno tutaj interesujących obserwacji, dogłębnych refleksji nad przyczynami i obrazem przeszłych i obecnych zjawisk społecznych. Są pytania o własna tożsamość, narodową i ideologiczną, pasjonujące opisy wydarzeń z marca 68, czy solidarnościowej rewolucji 80-81.
Jest też, (a może ponad wszystkim) gorzka próba dokonania osobistego "rachunku doświadczeń". Osobistego, ale też odnoszącego się do dorobku pokolenia, które dało nam wolną Polskę, taką jaką jest.
Polecam bez względu na przynależność pokoleniową, czy światopoglądową. Po prostu trzeba znać.

Historia najnowsza Polski, jaką od dawna chciałem przeczytać. To, co czyni ją wyjątkową, to pierwszoosobowa narracja autora, będącego nie tylko świadkiem, ale przede wszystkim uczestnikiem opisywanych wydarzeń.
Pełno tutaj interesujących obserwacji, dogłębnych refleksji nad przyczynami i obrazem przeszłych i obecnych zjawisk społecznych. Są pytania o własna tożsamość,...

Niezwykła rozprawa filozoficzna o powinnościach obywatela w życiu publicznym, ale też o stosunku do rzeczy podstawowych - ocen społeczeństwa, dziedzictwa życia oraz przede wszystkim do śmierci.
Krótkie, ale pełne treści i spisane (przetłumaczone), w sposób charakterystyczny dla spokojnej, wyważonej, antycznej refleksji.
Jedna uwaga - takie teksty, to nie jest poziom większości polskich szkół. Jeżeli nadal jest w kanonie, to daremnie.

Niezwykła rozprawa filozoficzna o powinnościach obywatela w życiu publicznym, ale też o stosunku do rzeczy podstawowych - ocen społeczeństwa, dziedzictwa życia oraz przede wszystkim do śmierci.
Krótkie, ale pełne treści i spisane (przetłumaczone), w sposób charakterystyczny dla spokojnej, wyważonej, antycznej refleksji.
Jedna uwaga - takie teksty, to nie jest poziom...

Książka słusznie uznawana za jedną z największych powieści XX wieku. Alegoryczna, wielowarstwowa, niesamowicie napisana. Wróciłem do niej po latach, kiedyś czytałem, ją jako lekturę szkolną. Chociaż już wtedy zrobiła na mnie wrażenie, to dopiero teraz naprawdę doceniłem jej wartość.
Polecam wszystkim tym, których kiedyś do przeczytania "Dżumy" zmuszano, powtórka może być wyjątkowo owocna.

Książka słusznie uznawana za jedną z największych powieści XX wieku. Alegoryczna, wielowarstwowa, niesamowicie napisana. Wróciłem do niej po latach, kiedyś czytałem, ją jako lekturę szkolną. Chociaż już wtedy zrobiła na mnie wrażenie, to dopiero teraz naprawdę doceniłem jej wartość.
Polecam wszystkim tym, których kiedyś do przeczytania "Dżumy" zmuszano, powtórka może być...

Co na pewno można powiedzieć, o tej książce, to to, że czyta się wybornie. Jest napisana swoistą "luzacką gawędą" pełną wulgaryzmów, kolokwializmów z przyjemnymi rusycyzmami na dokładkę. W odbiorze - wyśmienite.

W swojej zawartości intryguje tym, że autor nie kryję się z tym, że z nami pogrywa, stosując konwencję (gonzo), gdzie nie sposób odróżnić prawdy od półprawdy, bądź zwykłego bajeru. Sprawia, to że otrzymujemy mieszankę, która równie dobrze może być reportażem, literackim opisem, albo baśniową fantazją.

Ogólnie - interesujący opis egzotycznej, (przynajmniej tutaj) Ukrainy, ale ciężko traktować, go jako coś więcej niż ubarwione wspomnienia z wesołych wypraw za Wschodnią granicę, pełnych dziwaków, narkotyków, chlania i przede wszystkim płynu na potencję Wigor. Pogłębionym studium stosunków Polska - Ukraina książka Szczerka nie jest z pewnością, ale jestem przekonany, że takowym być nie miała. Przeczytać zdecydowanie warto, bo (trzymając się stylu autora), trip zajebisty.

Co na pewno można powiedzieć, o tej książce, to to, że czyta się wybornie. Jest napisana swoistą "luzacką gawędą" pełną wulgaryzmów, kolokwializmów z przyjemnymi rusycyzmami na dokładkę. W odbiorze - wyśmienite.

W swojej zawartości intryguje tym, że autor nie kryję się z tym, że z nami pogrywa, stosując konwencję (gonzo), gdzie nie sposób odróżnić prawdy od półprawdy, bądź...