Narrenturm

Jeśli ktoś polubił Wiedźmina myślę, że Trylogia husycka będzie dobrym wyborem. Ja znalazłem w niej wszystko co lubię fantastykę, bardzo dobry żart, ciekawą fabułę i bohaterów oraz bardzo dużo akcji. Polecam gorąco.

Jeśli ktoś polubił Wiedźmina myślę, że Trylogia husycka będzie dobrym wyborem. Ja znalazłem w niej wszystko co lubię fantastykę, bardzo dobry żart, ciekawą fabułę i bohaterów oraz bardzo dużo akcji. Polecam gorąco.

Pokaż mimo to

Nie wiem czemu tak długo opierałam się przed trylogia husycka... Gdyby nie to, że przyjaciółka dała mi ja w prezencie urodzinowym nadal nie wiedziałabym jaka to świetna książka, a tak dzięki niej już wiem że nie warto dużej czekać tylko trzeba czytać! Dla fanów Gieralta to nie jest wiedźmin. Nie oczekujecie tego samego, ale ja nie zawiodłam się .

Nie wiem czemu tak długo opierałam się przed trylogia husycka... Gdyby nie to, że przyjaciółka dała mi ja w prezencie urodzinowym nadal nie wiedziałabym jaka to świetna książka, a tak dzięki niej już wiem że nie warto dużej czekać tylko trzeba czytać! Dla fanów Gieralta to nie jest wiedźmin. Nie oczekujecie tego samego, ale ja nie zawiodłam się .

Pokaż mimo to

Sapkowski zaczyna z buta, wirtuozyjną sceną miłosną. Zza okna słychać głębokie głosy mnichów śpiewających hymny, oczywiście po łacinie. Jest dzień targowy, więc pomiędzy wzniosłe Ad te levavi oculus meos wdzierają się turkoty wozów i brzdęk naczyń. Benedictus Dominus qui non dedit nos... Reynevan na wzór biblijnego Oblubieńca skacze po pagórkach, biegnie przez góry balsamiczne, wdychając woń mirry, aloesu i cynamonu. Qui confidunt in Domino, sicut mons Sion... Jest z nim piękna Adela von Stercza, pieszcząca kochanka czułościami po francusku, mon amour, mon magicien. Szczęście tych dwojga, zupełnie nagich, może trwać tylko do Gloria Patri, et Filio et Spiritui sancto. Po Alleluia wpadają mniej romantycznie nastawieni goście. I zaczyna się jazda.

Rok 1425. Śląsk. Starcia między inkwizycją a husytami. Oto tło wydarzeń. Niech nie odstręczy Was jednak ta historyczność! Narrenturm nie ma ambicji odtworzenie jota w jotę wszelkich bitew, postaci, konfliktów, paktów i polityki. Owszem, trudno podczas lektury nie pokiwać z uznaniem głową dla oczytania Sapkowskiego, jego merytorycznego przygotowania. Świadczą o tym nie tylko liczne (wręcz popisowe, niemal bufońskie, efekciarskie!) odwołania do literatury i kultury, zwłaszcza do Biblii oraz dzieł antycznych i średniowiecznych, czy multum łacińskich sentencji, ale także ogólna lekkość, z jaką Sapkowski porusza się po Śląsku, jego zwyczajach, wielkich panach i historii.

Smaczku dodają spotkania naszego głównego bohaterów ze sławami swoich czasów. Zawisza Czarny ma problemy z gazami. Mikołaj Kopernik, ten „maluśki Mikołajek, co to się ludziska śmieją, że pierwsze jego słowo było mama, drugie papu, a trzecie heliocentryzm" [s. 497]. Jan Gutenberg próbujący zareklamować swój nowy wynalazek i rozpoczyna (genialną!) dyskusję na temat tego, czym może skutkować w przyszłości zbyt szerokie rozprzestrzenienie się słowa pisanego.

„Widzę to oczyma duszy mojej. Masowa produkcja papieru, gęsto pokrytego literami. Każdy papier w setkach, a kiedyś, jakby śmiesznie to nie zabrzmiało, może i w tysiącach egzemplarzy. Wszystko po wielokroć powielone i szeroko dostępne. Łgarstwa, brednie, oszczerstwa, paszkwile, donosy, czarna propaganda i schlebiająca motłochowi demagogia." [s. 260]

Takie mrugnięcia okiem do czytelnika, odwołania do współczesności (a może raczej zaczepna z nią polemika?), to jeden z największych atutów Sapkowskiego. I to, w jaki sposób wplata do powieści te cytaty łacińskie, te popisy, odwołania - rubasznie, czasem prześmiewczo, za nic mając jakiś tam styl wysoki! Wielcy rycerze puszczają bąki, a Pieśń nad Pieśniami służy do opisu sceny łóżkowej. Naszych bohaterów też nie wyjęto z eposu rycerskiego ani legend o świętych.

Reinmar z Bielawy, główny bohater, to kochaś, naiwniak, uciekinier i idealista ciągle zgrywający wybawcę. Nic nie idzie zgodnie z jego planem, ciągle się myli, cierpi z miłości i zakochuje na nowo w wielkich błękitnych oczach. Masowo zawodzi się na ludziach. I co raz wpada w jakieś tarapaty, mnożąc liczbę własnych prześladowców. Studiował w Pradze medycynę, gdzie trochę liznął różnych zaklęć i magii. Inaczej jest z Szarlejem - to intelektualista i pragmatyk, dba o swój interes, człowiek pięści, bez skrupułów, ale spod tych pozorów prześwituje oddany druh. Jest też genialny, tajemniczy Samson Miodek - niesamowity łeb o bardzo tępej twarzy i posturze niedźwiedzia, prawdopodobnie jakiś pozaziemski podróżnik. Mnóstwo krwistych postaci męskich. Coś tylko z kobietami sobie Sapkowski nie radzi.

Narrenturm ociera się o kontrowersje, porusza tematy tkliwie, wyraźnie nie lubi Kościoła. Nie znajdziemy to pozytywnych postaci księży (wszyscy to nieroby, chciwcy albo pijani władzą), nikt tu tak na serio nie jest dobrym, miłosiernym chrześcijaninem (nawet nie próbuje). I ta niechęć do jakichś świętości, brukanie cnót i ludzkiego ducha są nie do niezauważenia. Bohaterami Narrenturmu rządzi głównie słabość, osobisty interes, czasem zemsta albo żądza. Mało tu typowej rycerskości, zacnych czynów czy poświęcenia. Żeby dokopać się do jakiejś wrażliwości (a nie czułostkowości, częstej u Reynevana), trzeba kopać głęboko - i przypatrywać się baczniej. Coś tam Sapkowski przemyca. Jednak nie polecam tej powieści komuś szukającemu w prozie wzniosłości, wartości, dram i moralności. Ani tym, którym niezgodność książki z własnymi poglądami uniemożliwia lekturę.

Jaki na razie obraz Narrenturmu wytworzył się Wam w głowach? Osadzony w historii, rubaszny, naszpikowany odwołaniami, zaczepny, pomysłowy... Żeby obraz był pełen, dodajmy jeszcze motywy fantastyczne, humor i gnającą akcję. Magia jest składnikiem świata przedstawionego, który nikogo z bohaterów nie dziwi, choć jest kojarzony z herezją, husytami i złem. Nasz Reinmar plecie nawęzy, żeby znaleźć prawidłową drogę, lata na ławce, spotyka jasnowidzące wiedźmy, używa zaklęć w różnych językach i pichci ziołowe napary. Na Śląsku czai się tajemniczy Pomurnik, a w lesie spotkać można dziwne stworzenia.

Całą zaś fabułę napędza humor, przypadek, widowiskowe akcje i ucieczki, napady, rozlewy krwi i inne przygody. Aż trudno nieraz nadążyć, kto kogo bije i dlaczego. Podczas lektury strasznie myliły mi się imiona, nie pamiętałam, kiedy i w jakich okolicznościach ten spotkał tamtego i czy się lubią, czy nie za bardzo... Wina to natłoku wszystkiego w tej książce czy mojej nieuwagi? Nie rozstrzygnę.

Już ostatnim tchem krótko wyrażę swoje ogólne emocje po lekturze. Jestem pełna podziwu dla pracy, jaką włożyć Sapkowski w tę powieść, jego pomysłowości, oczytania i stylu. Narrenturm nie jest kolejną powiastką, kolejnym czytadłem, który zaraz wyleci z głowy. To książka bardzo charakterystyczna, określona, gęsta, o której chce się dyskutować. Co rusz zaczepiałam siostrę czy chłopaka i rozmawialiśmy o Sapkowskim, Wiedźminie i Trylogii husyckiej. Aż szarpie człowieka od środka, żeby komuś poopowiadać! Za to ode mnie ogromny plus. Pewnych rzeczy jednak nie przeskoczę - mogę sobie to czy tamto doceniać, ale nie będę udawać, że to mój typ literatury. Fabuła specjalnie mnie nie wciągnęła, książkę doczytałam raczej z obowiązku niż szarpiącej mnie ciekawości. Cieszę się, że trochę zakosztowałam stylu Sapkowskiego, że spróbowałam. Sprawdziłam - ok. Wystarczy. Nie ciekawi mnie, co tam dalej się przydarzy Reinmarowi.

https://balladybezludne.blogspot.com/2020/03/anno-domini-1425-w-ktorym-odkrywa-sie.html

Sapkowski zaczyna z buta, wirtuozyjną sceną miłosną. Zza okna słychać głębokie głosy mnichów śpiewających hymny, oczywiście po łacinie. Jest dzień targowy, więc pomiędzy wzniosłe Ad te levavi oculus meos wdzierają się turkoty wozów i brzdęk naczyń. Benedictus Dominus qui non dedit nos... Reynevan na wzór biblijnego Oblubieńca skacze po pagórkach, biegnie przez góry...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie była tak dobra jak wiedźmin, ale i tak podobała mi się. Szybko się czytało. Czasem denerwowały mnie wybory głównego bohatera.

Nie była tak dobra jak wiedźmin, ale i tak podobała mi się. Szybko się czytało. Czasem denerwowały mnie wybory głównego bohatera.

Pokaż mimo to

Jak to u Sapka, dużo miejsca zajmują dialogi, co niekiedy bywa nużące, powtarzające się, a czasem wręcz zupełnie niepotrzebne. Tak samo niepotrzebnych jest też conajmniej kilka sytuacji i postaci, które przez tę powieść przewijają się licznie, zbyt licznie moim zdaniem. Na szczęście Sapkowskiemu nie brakuje przy tym humoru ani pomysłowości, tak więc oko autora mruży się często, siejąc wokół nawet trafną ironię.

Ale w powieści nie brakuje też dysputy z naturą herezji oraz mechanizmami jej przeciwdziałania oraz tego, co o tym wszystkim myślą przeróżnej maści bohaterowie, a myślą dość sporo. I bardzo dobrze, bo dzięki temu średniowiecze u Sapkowskiego nie jest żadną erą totalnej ciemnoty, lecz skomplikowaną epoką pełną zależności, do której autor wplątał nieco swojskiej i wcale niebanalnej fantazji, dbając przy tym o to, aby czytelnik wszystko zrozumiał i z łatwością się w tym wszystkim odnalazł.

Koniec końców plusy wygrywają nad minusami i z wielką przyjemnością biorę się za część drugą :)

Jak to u Sapka, dużo miejsca zajmują dialogi, co niekiedy bywa nużące, powtarzające się, a czasem wręcz zupełnie niepotrzebne. Tak samo niepotrzebnych jest też conajmniej kilka sytuacji i postaci, które przez tę powieść przewijają się licznie, zbyt licznie moim zdaniem. Na szczęście Sapkowskiemu nie brakuje przy tym humoru ani pomysłowości, tak więc oko autora mruży się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Andrzeja Sapkowskiego można kochać lub nienawidzić i jest to fakt. Faktem jest również to, że ten autor jest zapatrzonym w siebie bubkiem, do tego niezbyt sympatycznym i pazernym na pieniądze. To wszystko prawda, ale prawdą jest też to,że pisarzem jest genialnym i urodził się z talentem do pisania. Strach pomyśleć, co by był w stanie stworzyć,gdyby naprawdę chciało mu się pisać (przyznał, że Wiedźmina napisał na odpieprz, ot tak, dla kasy). Pierwszy tom trylogii husyckiej nie rozczarowuje. Mamy mroczny, brutalny, brudny i bezpardonowy klimat średniowiecza i wojen religijnych (autor miesza fakty historyczne z fikcją) oraz dobrze zarysowanych bohaterów (schemat jak z przygód Geralta z Rivii). Książka jest długa, fabuła ciekawa, a trup i przekleństwa ścielą się gęsto. Można by uznać, że mamy do czynienia z drugim Wiedźminem. A jednak nie jest tak do końca. Samych brutalnych walk nie ma tutaj aż tak wiele,a schemat fabuły jest nieco inny. Jest za to dużo seksu, karczemnego języka, dowcipów skatologicznych, pijaństwa i obżarstwa oraz intryg pomiędzy stanem świeckim i duchownym. Dodatkowym smaczkiem jest również obecność magii, czyli krótko podsumowując: nie jest nudno. Jednakże trzeba nowych czytelników przed czymś przestrzec. Reynevan to nie Geralt, a wręcz jego przeciwieństwo, więc niektórym może nie spodobać się, że głównym bohaterem jest fajtłapowaty medyk jednocześnie będący naiwnym amantem, który co chwila przez własną głupotę wpada w tarapaty i jest zależny od pomocy innych. Zatem jak widać bliżej mu do Jaskra aniżeli Geralta. Nie zmienia to jednak faktu, że książkę świetnie się czyta (uwielbiam staropolski średniowieczny język) i dla fanów średniowiecza oraz fantastyki jest to pozycja obowiązkowa.

P.S. Reynevan w drugim tomie przechodzi metamorfozę, ale o tym sza ;)

Andrzeja Sapkowskiego można kochać lub nienawidzić i jest to fakt. Faktem jest również to, że ten autor jest zapatrzonym w siebie bubkiem, do tego niezbyt sympatycznym i pazernym na pieniądze. To wszystko prawda, ale prawdą jest też to,że pisarzem jest genialnym i urodził się z talentem do pisania. Strach pomyśleć, co by był w stanie stworzyć,gdyby naprawdę chciało mu się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta trylogii nie jest tak genialna jak serii o "Wiedźminie", ale czyta się świetnie. Może Netflix by sfilmował? Byłby hit jak nic!!!

Ta trylogii nie jest tak genialna jak serii o "Wiedźminie", ale czyta się świetnie. Może Netflix by sfilmował? Byłby hit jak nic!!!

Pokaż mimo to

MAGICZNA STRONA 296 I PÓŁ
Kiedy zasnęłam nad tą książką po raz trzeci, przyszedł czas, aby podjąć radykalną decyzję. To nic, że to Sapkowski. To nic, że jego fani mnie zjedzą. Własne zdrowie psychiczne ważniejsze. Jeśli dotrwam do połowy książki (magiczna strona 296 i pół) i nadal nie dowiem się, po co autor mi tę historię opowiada, i nie będę miała ochoty dowiedzieć się – co dalej? – powiem: pas. Jak myślicie, co zrobiłam?

Co mnie w „Narrenturm” zirytowało najbardziej? Nic na to nie poradzę, ale lubię czytać ze zrozumieniem. Jeżeli dostaję cały akapit, z którego nie dociera do mnie NIC, nabieram przekonania, że autor mnie, czytelnika ma głęboko w… sami wiecie gdzie. Zastanawiam się, czym się narazili autorowi jego fani, że aż tak bardzo postanowił ich przeczołgać.

Nie wiesz, co to beginaż, wagant, szarszun, wańtuch, gędźba, armiger? To twój problem. Wystarczy, że autor wie. Nie zdobyłeś klasycznego wykształcenia i nie znasz łaciny? To powinieneś wpaść w kompleksy. A ja właśnie dlatego przedkładam powieści, nad rozprawy naukowe, żeby nie wpadać w kompleksy, że czegoś nie wiem, tylko żeby przy okazji czegoś się nauczyć. I bardzo lubię zagadki, ale wtedy, gdy dostaję szansę na ich rozwiązanie.

I tylko nie próbujcie mi wmówić, drodzy fani, że czytając „Narrenturm” wszystko zrozumieliście, albo że uwielbiacie czytać książki przygodowe z wyszukiwarką Google w dłoni (jeśli ktoś czytał tę powieść wtedy, gdy się ukazała, w 2002 roku, to musiał mieć pod ręką „Wielki słownik języka polskiego”, „Słownik wyrazów obcych” i „Słownik łacińsko-polski”). Założę się o skrzynkę pilznera, że większość entuzjastów wszystkie te popisy erudycji autora omijała wzrokiem. Jak więc możecie twierdzić, że coś jest dobre, skoro nie zrozumieliście wszystkiego? Zrozumieliście? A to przepraszam. Nie trzeba rozumieć wszystkiego – powiecie? Zgodzę się, tylko po co zatem wkładać do książki treści, które i tak znakomita większość zignoruje?

Ja jednak jestem dociekliwym czytelnikiem. Czytam na przykład coś takiego:

„Przykładem choćby Marcabru, którego, pomimo nachalnych sugestii zdecydowanie nic nie łączyło z Eleonorą Akwitańską. Wyolbrzymione są też, moim zdaniem, romanse Bernarta de Ventadorn z panią Alaiz de Montpellier i Raula de Coucy z panią Gabrielą de Fayel. Wątpliwości budzi też Tybald z Szampanii, gdy przechwala się względami Blanki Kastylijskiej. A także Arnold de Mareil, według własnych słów kochanek Adalazji z Beziers faworyty króla Aragonii.”

Czytam, analizuję i próbuję dociec, do czego to było potrzebne. Nie znajduję odpowiedzi. Czy tylko mnie te nazwiska nic nie mówią? Czy tylko ja gubię się w ich natłoku? W książce pojawiają się setki postaci, setki nowych nazwisk, i w związku z tym nie zwracamy uwagi na nikogo. W głowie zostaje pustka. Co z tego, że mamy również postaci łatwo rozpoznawalne, jak Zawisza Czarny, Jan Gutenberg czy nawet biskup Konrad, skoro są tylko ozdobnikami, nie mającymi żadnego wpływu na akcję powieści. Ot, popierdzą trochę (to wcale nie moja metafora, to słowa autora; rycerza Zawiszę zapamiętujemy głównie dlatego, że ma gastryczne kłopoty) i jadą dalej.

Chylę czoła przed autorem za rzetelną dokumentację czasów, obyczajów, postaci i miejsc, które opisuje, ale nie mogę mu wybaczyć, że przyjemność z czerpania wiedzy o tamtych czasach zachował dla siebie i nie podzielił się nią taki sposób, aby była pożyteczna dla czytelnika.

„Narrenturm” nie przemówiło do mnie jeszcze z kilku powodów. Kompletnie nie kupuję występującego na kartach powieści fantastycznego świata. Gdyby realia historyczne nie zostały oddane z tak drobiazgową, fotograficzną wręcz dokładnością, gdyby to było jakieś Śródziemie albo Westeros, wtedy uwierzyłabym w pomurniki i wilkełaki bez wahania. Ale straszydła, bajkowe wiedźmy i czarodzieje na Dolnym Śląsku, w latach dwudziestych XV wieku? Po co mi one, skoro realia historyczne są jeszcze bardziej przerażające i krwawe. Spokojnie można było się skupić na prawdziwych polowaniach na urojone czarownice.

Dramaturgia w tej powieści nie istnieje. Po napisaniu kilku książek Sapkowski zapomniał, że istnieją takie środki budowania napięcia, jak zwroty akcji, kulminacje, cliffhangery. Fabuła jest prosta jak budowa cepa: Reynevan ucieka, ścigają go, ucieka, ścigają go, ucieka.

Zupełnie mnie nie też przekonuje postać głównego bohatera. Reynevan von Bielau nic mnie nie obchodzi. Na początku wydaje się tylko naiwny i nijaki, ale dość szybko okazuje się, że jest również durnowaty. Jego o wiele barwniejsi towarzysze podróży, tym bardziej podkreślają mizerotę głównego bohatera. Mam chyba jakiś uraz, bo nie bawią mnie opowieści o durniach.

W „Narrenturm” broni się jedynie sapkowskie poczucie humoru. I to ratuje tę książkę przed pałą. Zabawne sceny giną jednak w zalewie zupełnie niepotrzebnych słów.

Dla mnie Andrzej Sapkowski pozostanie więc wyłącznie autorem „Wiedźmina”. Całą sagę przeczytałam w swoim czasie, i nawet miałam ochotę ją sobie przypomnieć, ale chyba dobrze, że zrezygnowałam. Wspomnienie sprzed dwudziestu lat jest wyidealizowane. Pamiętam, że wtedy wszystko mi się podobało. Mam obawy, że gdybym zajrzała do „Wiedźmina” dzisiaj, mając dużo większe doświadczenie czytelnicze, mogłabym się mocno rozczarować. A po co? Nie wrócę więc do Sapkowskiego. Obejrzę serial.
https://www.czytacz.pl/2020/03/andrzej-sapkowski-narrenturm-ocena-26.html

MAGICZNA STRONA 296 I PÓŁ
Kiedy zasnęłam nad tą książką po raz trzeci, przyszedł czas, aby podjąć radykalną decyzję. To nic, że to Sapkowski. To nic, że jego fani mnie zjedzą. Własne zdrowie psychiczne ważniejsze. Jeśli dotrwam do połowy książki (magiczna strona 296 i pół) i nadal nie dowiem się, po co autor mi tę historię opowiada, i nie będę miała ochoty dowiedzieć się –...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniała książka. Aż trudno uwierzyć, że "Narrenturm" napisała ta sama osoba, która napisała "Ostatnie życzenie". Rozwój Sapkowskiego jako pisarza na przestrzeni lat jest imponujący. W "Narrenturmie" nie znajdziemy kiczu, nie ma tu ani jednego niepotrzebnego słowa, a język jest tak niesamowity, tak plastyczny, tak wierny opisywanej rzeczywistości, że nawet przebieg fabuły, która może przypominać nieco fabułę gry komputerowej, nie razi. Być może na moją ocenę ma wpływ fakt, że słucham "Trylogii husyckiej" w formie audiobooka, superprodukcji będącej "najdłuższym słuchowiskiem radiowym, jakie kiedykolwiek powstało", przy udziale ponad 100 aktorów. Gorąco polecam to słuchowisko, bo to ogromna przyjemność dla ciała i ducha.

Wspaniała książka. Aż trudno uwierzyć, że "Narrenturm" napisała ta sama osoba, która napisała "Ostatnie życzenie". Rozwój Sapkowskiego jako pisarza na przestrzeni lat jest imponujący. W "Narrenturmie" nie znajdziemy kiczu, nie ma tu ani jednego niepotrzebnego słowa, a język jest tak niesamowity, tak plastyczny, tak wierny opisywanej rzeczywistości, że nawet przebieg...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nadal wspaniała

Nadal wspaniała

Pokaż mimo to