Dżuma

Bardzo dobrze napisana, przez co ciekawie się czyta, ciekawe spostrzeżenia o relacjach międzyludzkich, różnym podejściu do życia. Jednak dla mnie mało wnosząca, a niektóre opisane procedury medyczne i kroki jakie podjęto aby powstrzymać chorobę, co najmniej wątpliwe, ale tak na prawdę nie o tym jest ta książka. Epidemia i sytuacja w jakiej znaleźli się ludzie jest tylko pretekstem do wgłębienia się w ich zachowania i przeżycia wewnętrzne.

Bardzo dobrze napisana, przez co ciekawie się czyta, ciekawe spostrzeżenia o relacjach międzyludzkich, różnym podejściu do życia. Jednak dla mnie mało wnosząca, a niektóre opisane procedury medyczne i kroki jakie podjęto aby powstrzymać chorobę, co najmniej wątpliwe, ale tak na prawdę nie o tym jest ta książka. Epidemia i sytuacja w jakiej znaleźli się ludzie jest tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W momencie, gdy czytałam tę książkę była bardzo aktualna, więc wszystkie wydarzenia porównywałam, odnosiłam do rzeczywistości. Pragnęłam i jednocześnie nie chciałam tam żadnych odniesień.
Historia nie lekka, ale napisana w bardzo przystępny człowiek. Opowiada nie tylko o walce miasta z chorobą, ale także ludzkości ze złem. Przypowieść uniwersalna.

W momencie, gdy czytałam tę książkę była bardzo aktualna, więc wszystkie wydarzenia porównywałam, odnosiłam do rzeczywistości. Pragnęłam i jednocześnie nie chciałam tam żadnych odniesień.
Historia nie lekka, ale napisana w bardzo przystępny człowiek. Opowiada nie tylko o walce miasta z chorobą, ale także ludzkości ze złem. Przypowieść uniwersalna.

Pokaż mimo to

Nigdy jakoś nie miałam ochoty przeczytać tej książki, mimo że była licealną lekturą. Omijałam ją szerokim łukiem. Kiedyś jednak trzeba nadrobić zaległości. Kiedy, jak nie teraz? Czy taki wybór lektury to objaw jakiegoś masochizmu? Ludzie już tak na ogół mają, tak lubią. Właśnie tak. Przekornie. Miał rację pan Kurtzweil. Pewnie już wariujemy. W każdym razie tego typu lektury ponoć znikają teraz z księgarń jak świeże bułeczki z piekarni.
Byłam zaskoczona. Spodziewałam się zalewu paskudnych opisów choroby, ohydnych wyziewów, straszliwych zapachów rozkładających się na ulicach ciał i wszechobecnej rozpaczy oraz bezradności wobec szerzącej się w nieopisanym tempie zarazy. Pokutuje u mnie chyba jakaś średniowieczna wizja. A tu… jakbym czytała czyjś dziennik z roku 2020. Opisano tu sposoby władz i odpowiednich służb na walkę z epidemią. Cała ta otoczka, obostrzenia, zamykanie bram, kwarantanna, upadające biznesy, strach o przyszłość, potem powolne odmrażanie i beztroska w postępowaniu ludzi spragnionych wolności, kontaktu ze światem… Wszystko to wygląda dokładnie tak samo jak dziś (choć na szczęście zaoszczędzono nam ohydy tysięcy zdychających szczurów). I ci najlepsi z najlepszych dokonujący żywota na pięć minut przed zwycięstwem… I te codzienne statystyki. Statystyki są ważne. Zastanawialiście się czemu i komu one służą lub co powodują? Co prawda tysiąc pięćset ludzi zmarło, ale piętnaście tysięcy wyzdrowiało. Hiphip! Co prawda pół miliona ludzi nie żyje, ale pięć milionów zostało uratowanych. Hura!
Warto było przeczytać. Dla samego zadziwienia. I ku przestrodze…

Nigdy jakoś nie miałam ochoty przeczytać tej książki, mimo że była licealną lekturą. Omijałam ją szerokim łukiem. Kiedyś jednak trzeba nadrobić zaległości. Kiedy, jak nie teraz? Czy taki wybór lektury to objaw jakiegoś masochizmu? Ludzie już tak na ogół mają, tak lubią. Właśnie tak. Przekornie. Miał rację pan Kurtzweil. Pewnie już wariujemy. W każdym razie tego typu lektury...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam 32 lata i nie rozumiem, o czym była ta książka. Dlatego tym bardziej żal mi dzieciaków z liceum, że muszą to czytać, nie rozumiejąc kontekstu, czym był egzystencjalizm, co tam sobie myślał Sartre i jego ekipa. Jak dla mnie to sam Camus nie wiedział, o czym pisze. Jego postacie mają bardzo uprzywilejowaną pozycję w koloni francuskiej, to zamożni ludzie i problem dżumy prawie ich nie dotyka. Jeśli "Dżuma" ma być metaforą zła i wojny to aż cisną się na usta te wszystkie żarty o Francuzach z czasów IIWŚ.

Mam 32 lata i nie rozumiem, o czym była ta książka. Dlatego tym bardziej żal mi dzieciaków z liceum, że muszą to czytać, nie rozumiejąc kontekstu, czym był egzystencjalizm, co tam sobie myślał Sartre i jego ekipa. Jak dla mnie to sam Camus nie wiedział, o czym pisze. Jego postacie mają bardzo uprzywilejowaną pozycję w koloni francuskiej, to zamożni ludzie i problem dżumy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jakoś nigdy mi się zbytnio nie podobała, choć doceniam wagę tego utworu.

Jakoś nigdy mi się zbytnio nie podobała, choć doceniam wagę tego utworu.

Pokaż mimo to

klasyka

klasyka

Pokaż mimo to

Niekiedy,co prawda niezbyt często,zdarza się że rozpoczynam pisanie swej opinii o książce od słów: "prawdę mówiąc liczyłem na więcej",ale w tym przypadku,jest odwrotnie,bo rozpoczynając swoją przygodę z "Dżumą" liczyłem na mniej i miło mnie zaskoczyła ta książka,o której wiele słyszałem,ale do której przeczytania długo się zabierałem,aż w końcu przyszedł jej czas i skończyło się dla niej wyczekiwanie w długiej kolejce- książek czekających na przeczytanie przeze mnie."Dżuma"to wielkie dzieło,napisane przez genialnego noblistę Alberta Camusa.Autor w swym dziele ,jak mało który z wielkich pisarzy ukazał w sposób wnikliwy i z zegarmistrzowską precyzją -złożoność ludzkiej osobowości,jej ukryte pragnienia,frustracje,lęki,wzloty i upadki.W sytuacjach,w których człowiek zostaje "przyparty do muru", ujawnia się się cała prawda o nim samym i o tych,wśród których przyszło mu żyć w danej chwili i w danych okolicznościach,tak jak złoto poddaje się próbie w tyglu,tak człowieka i jego wielkość poznaje się w chwilach skrajnego niebezpieczeństwa.Czytając to dzieło,nie mogłem się wyzbyć skojarzeń z obecną sytuacją na świecie w dobie pandemii COVID-19 (koronawirus) i jej wpływu na kształtowanie się postaw,tak społecznych jak i indywidualnych,oraz wpływu restrykcyjnych przepisów sanitarnych na kondycję psychiczną poszczególnej jednostki,jak i całej społeczności.Dzieło Alberta Camusa,nie bez przyczyny zaliczane jest do Arcydzieł literatury światowej,jest to dzieło,które możemy czytać i odbierać na różne sposoby,jeśli oprzemy swoje czytanie na zapoznaniu się z warstwą powierzchniową ,nie próbując przebić się głębiej,nie będziemy w stanie w pełni tego dzieła zrozumieć i w należyty i właściwy sposób go ocenić i docenić.

Niekiedy,co prawda niezbyt często,zdarza się że rozpoczynam pisanie swej opinii o książce od słów: "prawdę mówiąc liczyłem na więcej",ale w tym przypadku,jest odwrotnie,bo rozpoczynając swoją przygodę z "Dżumą" liczyłem na mniej i miło mnie zaskoczyła ta książka,o której wiele słyszałem,ale do której przeczytania długo się zabierałem,aż w końcu przyszedł jej czas i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Egzystencjalizm jako beznadziejna pomoc niesiona cierpiącemu.
Egzystencjalizm jako godzenie się z samotnością.
Egzystencjalizm jako uparte, bezwenne pisanie wciąż na nowo pierwszego zdania.
Egzystencjalizm jako wybór - Wybieram być na świecie sam, wybieram pomagać innym, wybieram pisanie.
A szczury umierają dalej...

Egzystencjalizm jako beznadziejna pomoc niesiona cierpiącemu.
Egzystencjalizm jako godzenie się z samotnością.
Egzystencjalizm jako uparte, bezwenne pisanie wciąż na nowo pierwszego zdania.
Egzystencjalizm jako wybór - Wybieram być na świecie sam, wybieram pomagać innym, wybieram pisanie.
A szczury umierają dalej...

Pokaż mimo to

Dopiero w obliczu zagrożenia jesteśmy w stanie dostrzec prawdziwą twarz człowieka. Powieść w doborowy sposób ukazuje więzi międzyludzkie i to jak bardzo są trwałe. Ludzie w mieście są wystawieni na próbę, zmagając się z szalejącą epidemią, która zbiera krwawe żniwo. W miarę upływu czasu zło udaje się zwalczyć, jednak czy jest to powód do triumfu? Czy człowiek, który przeżył śmierć jest w stanie żyć w taki sam sposób jak przedtem? Czym tak naprawdę jest dżuma, czy tylko brutalną chorobą, czy może złem tkwiącym w każdym z nas? Ta książka rodzi wiele pytań na które każdy musi odpowiedzieć sam.

Dopiero w obliczu zagrożenia jesteśmy w stanie dostrzec prawdziwą twarz człowieka. Powieść w doborowy sposób ukazuje więzi międzyludzkie i to jak bardzo są trwałe. Ludzie w mieście są wystawieni na próbę, zmagając się z szalejącą epidemią, która zbiera krwawe żniwo. W miarę upływu czasu zło udaje się zwalczyć, jednak czy jest to powód do triumfu? Czy człowiek, który przeżył...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdecydowałam się na przeczytanie Dżumy zapewne z tych samych powodów, z jakich od początku pandemii była ona wykupywana z księgarni i zaskoczyło mnie to jak bardzo ta książka, jest kalką naszych dzisiejszych zachowań, reakcji na niewiadome, na zamknięcie nas w domach. Jak pozorny urlop od codzienności stawał się po pewnym czasie utrapieniem bohaterów (podobnie jak teraz). Książka ta jest także przykładem, że nauka historii i czytanie klasyków może nas czasami więcej nauczyć o ludzkości niż skrupulatne obserwowanie codzienności, którą streszczają nam w telewizji. Bardzo mi się podobała i wydaje mi się, że dobrze, iż przeczytałam ją właśnie w tym momencie, ponieważ stała się dla mnie swoistym pomostem między mną a tą trudną codziennością, w której przyszło nam żyć.

Zdecydowałam się na przeczytanie Dżumy zapewne z tych samych powodów, z jakich od początku pandemii była ona wykupywana z księgarni i zaskoczyło mnie to jak bardzo ta książka, jest kalką naszych dzisiejszych zachowań, reakcji na niewiadome, na zamknięcie nas w domach. Jak pozorny urlop od codzienności stawał się po pewnym czasie utrapieniem bohaterów (podobnie jak teraz)....

więcej

mniej

Pokaż mimo to