Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świat Ovego zatrzymał się dawno temu. Wtedy, kiedy byli prawdziwi mężczyźni i prawdziwe kobiety. Ludzie umieli odpowietrzyć grzejnik czy naprawić auto. Dzisiaj niektórzy dorośli nie mają nawet prawa jazdy albo (o zgrozo!) posiadają samochód z automatyczną skrzynią biegów. Jak do tego doszło? Ove nie wie i chyba nawet wiedzieć nie chce. Teraz świat stoi w sprzeczności z jego zasadami, a to w zupełności wystarczy by okazywać mu swą niechęć. Mężczyzna imieniem Ove, nawet gdy nazywa kogoś partaczem (a robi to często), na swój oschły sposób, okazuje troskę. Ten tetryk, w głębi serca nie gardzi światem (wyjątek stanowią białe koszule) on tylko nie wie, jak go kochać. Nie do końca też wie, jak miłość przyjąć, a tej bardzo potrzebuje i to sprawia, że wszystko jest nieco trudniejsze.

Książka ma swoje minusy, ale narracja wynagradza je w dużym stopniu. Może fabuła jest nieco naiwna, a bohaterowie przerysowani, ale nie ma to zbyt wielkiego znaczenia. Uroniłam wiele łez, wiele razy uśmiechałam się do Ovego i jego sąsiadów. Słodko-gorzka historia o życiu mężczyzny, który zyskał to, za czym tęsknił, w chwili gdy zupełnie się poddał.

Świat Ovego zatrzymał się dawno temu. Wtedy, kiedy byli prawdziwi mężczyźni i prawdziwe kobiety. Ludzie umieli odpowietrzyć grzejnik czy naprawić auto. Dzisiaj niektórzy dorośli nie mają nawet prawa jazdy albo (o zgrozo!) posiadają samochód z automatyczną skrzynią biegów. Jak do tego doszło? Ove nie wie i chyba nawet wiedzieć nie chce. Teraz świat stoi w sprzeczności z...

Trauma pozostawia w człowieku głęboką ranę, która może się zabliźnić lub pokryć cienką tkanką, gotową odsłonić wrażliwe miejsce przy najmniejszym ruchu. Książka opowiada o takich ludziach - głęboko skrzywdzonych, noszących w sobie ból, który w pewnym momencie przejmuje nad nimi kontrolę. Mechanizmy obronne, jakie wypracowali bohaterowie tej historii, wiodą ich ku zniszczeniu - dosłownie i w przenośni.

Opisy doświadczonych krzywd są bardzo dosłowne. Autor opisuje je dokładnie. Nie bawi się w półsłówka czy metafory. Wiele razy chciałam odłożyć przez to lekturę, ale jakiś magnetyzm kazał mi brnąć dalej. W pierwszej połowie książki, napięcie budowane jest miarowo, jednak im bliżej końca, tym szybciej płynie historia. Autor manipuluje jednak czytelnikiem, bawiąc się jego podejrzeniami. Sama końcówka jest niestety rozczarowująca.

Trauma pozostawia w człowieku głęboką ranę, która może się zabliźnić lub pokryć cienką tkanką, gotową odsłonić wrażliwe miejsce przy najmniejszym ruchu. Książka opowiada o takich ludziach - głęboko skrzywdzonych, noszących w sobie ból, który w pewnym momencie przejmuje nad nimi kontrolę. Mechanizmy obronne, jakie wypracowali bohaterowie tej historii, wiodą ich ku...

Kiedy życie daje ci cytryny, zrób lemoniadę.

Głowna bohaterka zdecydowanie nie polubiłaby tego cytatu. Nic dziwnego, że życie, w pewnym momencie, postanowiło zrobić jej psikusa i wystawić charakter na próbę.

Takako dostała od życia kopniaka. Jak to często w takich sytuacjach bywa, na początku obraziła się na cały świat. Kiedy otrzymuje bezinteresowną pomoc, wydaje się, że będzie kąsać rękę, którą do niej wyciągnięto. Powoli jednak oswajała się. Z innymi ludźmi, z samą sobą, z życiem. Tym prawdziwym, a nie jak dotąd - wyobrażonym. Potrzebowała czasu aby wyjść ze swojego, pełnego oczekiwań wobec innych, świata. Przyzwyczajenie drugą naturą człowieka, więc także i ona szybko wraca do dawnych schematów. Trudno było jej współczuć, nie mówiąc już o polubieniu.

Kameralny klimat w snutych niespiesznie historiach, tak częsty w literaturze azjatyckiej, tu mocno niedomaga. Powolność raczej nuży, a oszczędność środków, sprawia wrażenie wypracowania, pisanego na kolanie. Narracja pozwala czytelnikowi jedynie powierzchownie doświadczyć, tego co ludzie występujący na kartach książki. Nie możemy zagłębić się w relacje między nimi, ich emocje czy myśli. Antykwariat widzimy zza szyby, bez możliwości wciągnięcia w płuca zapachu starych książek, zobaczenia kurzu na półkach, podsłuchania rozmów.

Nie pozostanie długo w mojej pamięci.

Kiedy życie daje ci cytryny, zrób lemoniadę.

Głowna bohaterka zdecydowanie nie polubiłaby tego cytatu. Nic dziwnego, że życie, w pewnym momencie, postanowiło zrobić jej psikusa i wystawić charakter na próbę.

Takako dostała od życia kopniaka. Jak to często w takich sytuacjach bywa, na początku obraziła się na cały świat. Kiedy otrzymuje bezinteresowną pomoc, wydaje...