Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czyta to sobie człowiek, spokojnie, jak jadą samochodem, opisy krajobrazów, jedzą coś w barze, o duperelach dyskutują, tu zwiedzają, tam zwiedzają, rozwleczone trochę, popodkreślane uroki Suwalszczyzny z niemal encyklopedycznymi opisami wartych tam do obejrzenia miejsc, dokładnie, żeby lepiej zapamiętać (może to ktoś dofinansowywał z regionu), no ale nie powiem - trochę się jednak pomiędzy tym wszystkim dzieje i wciąga się człowiek w rytm powieści, a "prawie zakończenie" można by ewentualnie zaakceptować. Trochę to jakby książka dla młodzieży, gdyby nie masa przekleństw i ordynarności w słowotoku niektórych bohaterów. Momentami wprawdzie zastanawiałem się, jakim cudem inteligentna, wrażliwa dziewczyna nie tylko tolerowała, ale i chyba kochała takie chamisko i bezmózgowie emocjonalne, jak jej chłopak, ale niech tam. Dochodzimy niemal do finału, czyli tego "prawie zakończenia" po ponad czterystu stronach, sprawa właściwie zakończona w miarę szczęśliwie, choć nie dla wszystkich, ale potem na ok. dwudziestu stronach, już całkowicie bez poprzedniej rozwlekłości, następuje kompletne odwrócenie sytuacji, jakby teraz autorowi już nie chciało się wnikać w szczegóły, albo zabrakło mu czasu, czy miejsca. Odebrałem to, jako lekceważenie czytelnika. Coś takiego spotkałem poprzednio w Kasacji Mroza - jakbym się niepotrzebnie zagłębiał w treść, bo potem na chybcika, na paru kartkach wszystko odwrócono do góry nogami. Chociaż początkowo, w trakcie lektury myślałem, żeby dać tak ze sześć gwiazdek, ostatecznie stanęło jednak już tylko na trzech.

Czyta to sobie człowiek, spokojnie, jak jadą samochodem, opisy krajobrazów, jedzą coś w barze, o duperelach dyskutują, tu zwiedzają, tam zwiedzają, rozwleczone trochę, popodkreślane uroki Suwalszczyzny z niemal encyklopedycznymi opisami wartych tam do obejrzenia miejsc, dokładnie, żeby lepiej zapamiętać (może to ktoś dofinansowywał z regionu), no ale nie powiem - trochę się...