Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiem do końca co tu nie zagrało, choć oczywiście nie można lektury zaliczyć do grona słabych.
Zapewne niektóre relacje kładą zbyt duży nacisk na dialogi, tworząc lepką od mroku, filmową fabułę, co daje, przynajmniej u recenzującego, poczucie odrealnienia opowiadanych zdarzeń. W pozostałych mamy do czynienia ze starą dobrą szkołą reportażu z lat dziewięćdziesiątych, w tym, zaryzykuje stwierdzenie, polskiego.
Tyle z minusów, może jeszcze zbyt często myśl czytelnika zdarza się wyprzedzać narrację reporterki. Weźmy na przykład reportaż o zaniedbanych dzieciach z opuszczonego szpitala - z góry możemy domyślić się ich relacji z rodzicami i najbliższym otoczeniem. A plusy? Autorka ma niezwykłą zdolność wtapiania się w tło i upodabniania sposobem porozumiewania się do przedstawianych rozmówców.
Ten zdolny kameleon obszukuje rosyjskie miasta w poszukiwaniu tematów Rosji najbliższych, ale niekoniecznie popularnych - a więc skrajnej biedy, samotności i życie na krawędzi, w różnych jego odmianach, co sugeruje na wstępie doskonała okładka i tytuł. Określenie "ciapaci" pada chyba tylko raz, w dodatku z mamroczących ust mało świadomego swego istnienia pijaka w "luksusowym" burdelu na rosyjskich peryferiach, a "Putin" doczekał się wywołania chyba dwukrotnie .
Nierzadko bohaterowie są już tak zasymilowani z "miejscem, w którym przyszło żyć", że właściwie zanika u nich potrzeba zmiany statusu społecznego, a to co chore i niebezpieczne, staje się jak najbardziej zgodne z normą.
Pozostał dziwny niedosyt, ale i tak jest to spisany porządny kawałek rosyjskiego dramatu.

Nie wiem do końca co tu nie zagrało, choć oczywiście nie można lektury zaliczyć do grona słabych.
Zapewne niektóre relacje kładą zbyt duży nacisk na dialogi, tworząc lepką od mroku, filmową fabułę, co daje, przynajmniej u recenzującego, poczucie odrealnienia opowiadanych zdarzeń. W pozostałych mamy do czynienia ze starą dobrą szkołą reportażu z lat dziewięćdziesiątych, w...

Chyba zbyt dużo tematów, podanych w sposób ogólnikowy, na temat Finów. Masa mało zobowiązujących informacji rodem z programu "Europa da się lubić", przełamywana gdzieniegdzie artykułem, mającym choć znikome znamiona reportażu. Dominują wiadomości co "Finowie" robią, co "Finowie" czują, z nieustającym podkreśleniem nacji. Zdarzają się ciekawsze fragmenty, ale zostają szybko przerywane, by na siłę ustąpić miejsca nowym. Reporterka ma niestety niezbyt wyszukany sposób opisu rzeczywistości, a kiedy nawet się rozkręci, m.in. rozszerza temat, wprowadzając mało przemawiające do wyobraźni statystyki. Zdarza się, że tytuły nie obiecują treści, czego przykładem jest narracja "Mamy Muminka".
Pisarka postawiła na modne tematy, w tym jeden, jak wynika z opisu na okładce, związany z "konikiem", czyli związki Japonii z Finlandią.
Do tego, zgodnie z zapowiedzią, miało nie być autopromocji, tymczasem podczas lektury gromadzimy informację o tym, w jakich sposobach spędzania wolnego czasu Małgorzata Sidz gustuje .
Nużąca lektura, kładąca nacisk na szczególiki, dekoncentrując czytelnika. Może następnym razem będzie lepiej, bo doświadczenie weźmie górę nad nieokiełznanym, młodym piórem.

Chyba zbyt dużo tematów, podanych w sposób ogólnikowy, na temat Finów. Masa mało zobowiązujących informacji rodem z programu "Europa da się lubić", przełamywana gdzieniegdzie artykułem, mającym choć znikome znamiona reportażu. Dominują wiadomości co "Finowie" robią, co "Finowie" czują, z nieustającym podkreśleniem nacji. Zdarzają się ciekawsze fragmenty, ale zostają...

Słowo "szarańcza" odmieniane jest tu przez nieskończoną ilość razy, co powoduje podejrzenie, że autor rzadko zagląda do słownika synonimów, a przynajmniej nie posłużył się nim podczas pracy nad rozdziałami.
Do tego jak mantra powielane tezy, całymi zdaniami kopiowane, do tego stopnia, że nawet w załączonym posłowiu dziennikarz nie omieszkał z niej zrezygnować.
Można za to docenić wartość merytoryczną tekstu, jej apel ekologiczny i rzetelnie prowadzone dziennikarskie śledztwo.
Mimo wszystko, warto się z nią zaznajomić. Nie tylko dla czytelniczych szarańczy.

Słowo "szarańcza" odmieniane jest tu przez nieskończoną ilość razy, co powoduje podejrzenie, że autor rzadko zagląda do słownika synonimów, a przynajmniej nie posłużył się nim podczas pracy nad rozdziałami.
Do tego jak mantra powielane tezy, całymi zdaniami kopiowane, do tego stopnia, że nawet w załączonym posłowiu dziennikarz nie omieszkał z niej zrezygnować.
Można za to...