Jak przestałem kochać design

Bardzo przyjemna, sentymentalna podróż w poszukiwaniu przedmiotów otaczających nas w Polsce w ostatnim półwieczu, a podniesiona przez autora do miana designu. Lekka, dowcipna, łatwa w odbiorze.

Bardzo przyjemna, sentymentalna podróż w poszukiwaniu przedmiotów otaczających nas w Polsce w ostatnim półwieczu, a podniesiona przez autora do miana designu. Lekka, dowcipna, łatwa w odbiorze.

Pokaż mimo to

Lekka, napisana z humorem książka, niestety zapowiadała się lepiej, z biegiem czytania zaczęła być trochę nużąca. Dobre czytadło dla ludzi, którzy siedzą tematyce designu, sztuki, wzornictwa, ale myślę, że nie tylko dla nich. To była moja pierwsza książka Wichy, sądzę że coś jeszcze przeczytam, lekkie pióro autora zachęca :)

Lekka, napisana z humorem książka, niestety zapowiadała się lepiej, z biegiem czytania zaczęła być trochę nużąca. Dobre czytadło dla ludzi, którzy siedzą tematyce designu, sztuki, wzornictwa, ale myślę, że nie tylko dla nich. To była moja pierwsza książka Wichy, sądzę że coś jeszcze przeczytam, lekkie pióro autora zachęca :)

Pokaż mimo to

Ja to, proszę Pana, bardzo lubię, jak nawet ciężkie rzeczy są opisane lekko i u autora taką lekkość czuć. A ten styl to i po jednej nutce można rozpoznać. I nie wie się, czy to książkowa wariacja o designie, czy designerska wariacja o książce.

Ja to, proszę Pana, bardzo lubię, jak nawet ciężkie rzeczy są opisane lekko i u autora taką lekkość czuć. A ten styl to i po jednej nutce można rozpoznać. I nie wie się, czy to książkowa wariacja o designie, czy designerska wariacja o książce.

Pokaż mimo to

Autor jest grafikiem, więc pisze mało, a szkoda, bo pisze świetnie. I przede wszystkim mądrze. Sentymentalna podróż do świata przedmiotów.

Autor jest grafikiem, więc pisze mało, a szkoda, bo pisze świetnie. I przede wszystkim mądrze. Sentymentalna podróż do świata przedmiotów.

Pokaż mimo to

W punkt jak Kuba Wojewódzki szoł

W punkt jak Kuba Wojewódzki szoł

Pokaż mimo to

Świetna i zabawna książka o współczesnym... designie, a może raczej wzornictwie? Marcin Wicha z humorem pokazuje to, co dla nas zwykłych zjadaczy chleba oczywiste. Pokazuje otaczające nas na co dzień przedmioty okiem znawcy designu. Skupia się na detalach i rozbiera na części pierwsze chociażby wygląd i funkcjonalność wyciskarki do owoców. Jako chłopak wychowany w PRLu świetnie pokazuje różnice między przedmiotami z czasów Polski Ludowej , a tymi z którymi mamy do czynienia dzisiaj. Meble, zabawki, ale i rozwijający się coraz prężniej dział marketingu i tworzenia reklamy.

Świetna i zabawna książka o współczesnym... designie, a może raczej wzornictwie? Marcin Wicha z humorem pokazuje to, co dla nas zwykłych zjadaczy chleba oczywiste. Pokazuje otaczające nas na co dzień przedmioty okiem znawcy designu. Skupia się na detalach i rozbiera na części pierwsze chociażby wygląd i funkcjonalność wyciskarki do owoców. Jako chłopak wychowany w PRLu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są takie książki, o które gdy ktoś mnie zapyta, nie umiem szybko odpowiedzieć. Jestem w stanie powiedzieć, czy mi się podobały, czy nie, ale ciężko sprecyzować mi, na czym konkretnie skupiała się ich treść. Właśnie takim „nieokreślonym autorem” jest dla mnie Marcin Wicha. Jego „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” szalenie mi się podobały i do dziś wspominam je jako jedną z najważniejszych dla mnie książek w życiu. Wcześniejsza z jego książek musiała trochę poczekać na swoją kolej, ale i po nią wreszcie sięgnęłam.

„Jak przestałem kochać design” to książka o – uwaga, uwaga – designie właśnie. Początek tym tekstom dały przemyślenia autora, jakie miał krótko po śmierci swego ojca – architekta – kiedy to dumał nad wyborem odpowiedniej urny dla skremowanego Taty, a która każda z nich zdawała mu się kiczowata i tandetna. Na bazie właśnie takich myśli dostaliśmy zbiór krótkich, czy wręcz króciutkich esejów dotyczących światowego i polskiego designu, z naciskiem na ten drugi zwłaszcza z okresu schyłkowego PRL-u.

Wicha operuje słowem jak mało kto, więc jego teksty czyta się wręcz fenomenalnie. Pisząc nawet o kwestiach prostych i błahych potrafi tak ubrać je w słowa, że czytelnik rozpływa się podczas lektury. Myślę też jednak, że nie do końca byłam w stanie docenić tę książkę. Powód jest prozaiczny, kompletnie nie interesuję się zagadnieniami designu i grafiki, a właśnie na tym autor oparł swoje teksty. Fakt, że pomimo to i tak się wciągnęłam wyraźnie sugerują jednak, że warto sięgać po wszystko, co wychodzi spod pióra Marcina Wichy, a przynajmniej ja robić to będę na pewno.

Są takie książki, o które gdy ktoś mnie zapyta, nie umiem szybko odpowiedzieć. Jestem w stanie powiedzieć, czy mi się podobały, czy nie, ale ciężko sprecyzować mi, na czym konkretnie skupiała się ich treść. Właśnie takim „nieokreślonym autorem” jest dla mnie Marcin Wicha. Jego „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” szalenie mi się podobały i do dziś wspominam je jako jedną z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka o wzornictwie, ale prawdziwym bohaterem jest słowo. Właściwie słowa - ich odpowiednie dobranie, zdania, rozdziały, wątki. Autor książki jest dowcipny i błyskotliwy, czasem złośliwy, ale w taki sposób, że można się tylko uśmiechnąć. Świetna pozycja dla wielbicieli i form wizualnych (różnych) i dobrej literatury.

Książka o wzornictwie, ale prawdziwym bohaterem jest słowo. Właściwie słowa - ich odpowiednie dobranie, zdania, rozdziały, wątki. Autor książki jest dowcipny i błyskotliwy, czasem złośliwy, ale w taki sposób, że można się tylko uśmiechnąć. Świetna pozycja dla wielbicieli i form wizualnych (różnych) i dobrej literatury.

Pokaż mimo to

Wicha jest cudowny, jestem zakochany we wszystkim, co ten koleś pisze. Nie mam zielonego pojęcia o designie, ale to nie ma znaczenia, bo czytałbym od Wichy nawet instrukcję obsługi odkurzacza.

Wicha jest cudowny, jestem zakochany we wszystkim, co ten koleś pisze. Nie mam zielonego pojęcia o designie, ale to nie ma znaczenia, bo czytałbym od Wichy nawet instrukcję obsługi odkurzacza.

Pokaż mimo to

Książka Marcina Wichy składa się z kilkudziesięciu króciutkich rozdziałów zawierających obserwację autora związaną z szeroko pojętym designem czy przedmiotami z naszego otoczenia. Nie łączy ich żadna teza do uzasadnienia czy obalenia, lecz chęć pokazania, że często nie zauważamy różnych zjawisk związanych z pozornie obojętną dziedziną. Wyśmiewa slogany o ,,designerskich przedmiotach, na które zasługujesz” i wskazuje wątpliwe moralnie przesłanki, którymi się kierujemy kupując je.
Atutem jest precyzyjny język autora i przenikliwość wynikająca z kilkunastoletniej obecności w branży. Nie jest to w żadnym razie podręcznik dobrego designu czy szerokie opisanie tematu a jedynie książka do rozrywki intelektualnej.

Książka Marcina Wichy składa się z kilkudziesięciu króciutkich rozdziałów zawierających obserwację autora związaną z szeroko pojętym designem czy przedmiotami z naszego otoczenia. Nie łączy ich żadna teza do uzasadnienia czy obalenia, lecz chęć pokazania, że często nie zauważamy różnych zjawisk związanych z pozornie obojętną dziedziną. Wyśmiewa slogany o ,,designerskich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to