Jak przestałem kochać design
Zmarnowałem dzieciństwo i młodość. Nie słuchałem Stonesów ani Depeche Mode. Moimi rockmanami byli graficy. Do domu architekta, Piotra Wichy, nie mają wstępu kapcie, pufy ani meblościanki. Po podłodze stukają drewniaki, zdobyte cudem odrzuty z eksportu. Plakaty Świerzego, klocki Lego, deska kreślarska ojca i rubryka „Wybraliśmy dla Ciebie” w piśmie „Ty i Ja” to pilnie strzeżone przyczółki w wojnie z peerelowską brzydotą. Potem syn architekta zostaje projektantem. W kraju zmienia się system. Wróg jednak pozostaje ten sam, jest tylko bardziej krzykliwy. „Nasze logoski są za małe!” - denerwują się klienci. W mediach emocje wypierają fakty, a rozmowy o kolorach wciąż przyprawiają grafików o zawał serca... „Zakochaj się w designie” – zachęcają ekrany w warszawskich tramwajach. Starannie zaprojektowane wnętrza dyscyplinują gości skuteczniej niż ochrona przy wejściu. Ktoś kiedyś mówił, że design miał zmieniać świat na lepsze?
Te krótkie, finezyjne teksty są jak obrazki z kalejdoskopu – przegląda się w nich estetyczne oblicze Polski ostatnich czterdziestu lat. Łączą je poczucie humoru, erudycja i literacki talent autora. Marcin Wicha pokazuje, że design nie jest tak niewinny, jak by się mogło zdawać. Ale że choć w projektowaniu zdarzają się groteskowe sytuacje, nie przestaje ono być fantastycznym zajęciem.
Oceń przeczytaną książkę
Kup książkę
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Oceny
Dyskusje
Książka na półkach
- Przeczytane 1 642
- Chcę przeczytać 1 019
- Posiadam 378
- 2018 68
- Teraz czytam 65
- Ulubione 45
- 2019 40
- E-book 17
- Chcę w prezencie 16
- Sztuka 11
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
Ciekawe, że nikt już nie kupuje i nie sprzedaje mienia pożydowskiego. Owszem, w internecie można kupić judaika, pamiątki, rzeczy żydowskie. Ale przedrostek „po” zni...
Rozwiń
Zobacz więcej
Grafik, który wdaje się w dyskusje na temat barw, stoi na przegranej pozycji. Dwadzieścia lat moich rozmów z klientami wszelkich płci da się streścić w ten sposób:
...
Zobacz więcej
Ja się dziwię… – zaczął ojciec podczas jakiegoś służbowego spotkania. I mówił to swoim najbardziej sarkastycznym tonem. Tonem, przed którym drżałem. Nadal nie mogę uwi...
Rozwiń
Zobacz więcej
Artykuły
Opinie [129]
Może i Marcin Wicha przestał kochać design, ale okładka tej książki jest genialnym, designowym wyborem. Ci, co kochają minimalizm (jak ja) od razu będą chcieli przeczytać tę pozycję.
więcej"Jak przestałem kochać design" czyta się szybko, nie tylko z powodu objętości. W książce znajdziemy przede wszystkim liczne anegdoty z życia autora, jego najbliższych czy historie o l...
Nie dałem rady. Zmeczylem tylko 20%. Szkoda mi czasu na takie wynurzenia.
Pokaż mimo toNie natknąłem się na przekleństwa i sceny erotyczne, więc całe 3 gwiazdki.
NIE polecam.
Kolejna ciekawie napisana książka Marcina Wichy. Autor potrafi zainteresować czytelnika, widać, że ma dużą wiedzę merytoryczną oraz poczucie humoru.
więcejJak zwykle przyczepić mogę się tylko do audiobooka - nie wiem dlaczego lektorzy nie sprawdzają wymowy nazw własnych - niestety, ale zdarza się to nagminnie. Raziła mnie, przy okazji rozdziału o słynnej srebrnej wyciskarce...
Zachwycona "Rzeczami, których nie wyrzuciłem", chętnie sięgnęłam też po "Jak przestałem kochać design". Wicha pisze dobrze, czasami ma takie zdania, które siadają aż miło, porównania, metafory. W tej książce jednak zabrakło mi jakiegoś twardego szkieletu, który bardziej trzymałby całość w garści - tak jak było w "Rzeczach".
więcejZa absolutnie genial...
Z całym szacunkiem Pan Marcin Wicha jest dużo lepszym mówcą. Polecam wywiad przeprowadzony dla Strefa Designu Uniwersytetu SWPS "Projektowanie jako porażka - Marcin Wicha" 10/10.
Pokaż mimo toHistoria polskiej transformacji pisana designem (w odróżnieniu od tej szkolnej, pisanej polityką). Zbiór felietonów: wnikliwych, celnych obserwacji, cynicznych i dość pesymistycznych, co znalazło swoje odbicie w tytule. Jest jednak tak pełna inteligentnego humoru, że słucha się z przyjemnością, zwłaszcza że lektor jest znakomity.
więcejAutor z pewnością przeżył(by) kolejne rozcza...
Jak zacząłem kochać Wichę
Pokaż mimo toEstetyczne wyczulenie? Nie w naszym kraju.
więcejNaprawdę nie wiem, czy chciałabym mieć takiego ojca, jakiego miał pan Marcin. To właśnie tekst o ojcu, czytany jako jeden z pierwszych bardzo wpłynął na moje postrzeganie całości. Do tego stopnia, że po lekturze tej książki przez pewien czas miałam "doła". Pisze to ja – to studentka wyższej szkoły artystycznej; mille...
Wicha umie w niedopowiedzenia, pauzy i krótkie, trafne puenty. Jedna z najlepszych książek, prócz "Rzeczy...", którą miałam ostatnio w rękach.
Pokaż mimo toW mojej ocenie lepsza od "Rzeczy..." tego autora.
Pokaż mimo toDlatego, że Marcin o sztuce pisze pięknie.
Ale również dlatego, że mamy dość podobne dziecięce wspomnienia naszych ojców, ich światka i dawnego, chłopięcego, kontaktu ze sztuką/designem.