Książka pokazuje Rosję "od kuchni" - różne negatywne zjawiska w tym kraju. Niektóre znane są starszym osobom z PRL (np. łapownictwo drogówk),ale młodzym Polalom już na szczęście nie. Książka jest bardzo ciekawa. Gorąco polecam.

Książka pokazuje Rosję "od kuchni" - różne negatywne zjawiska w tym kraju. Niektóre znane są starszym osobom z PRL (np. łapownictwo drogówk),ale młodzym Polalom już na szczęście nie. Książka jest bardzo ciekawa. Gorąco polecam.

Przyszło mi to przeczytać i nie żałuję.

Książka to kompilacja reportaży na niewygodne i nieprzyjemne tematy społeczeństwa rosyjskiego i jego relacji z obywatelami wyższej kategorii na poziomie master-slave. Autorka-dziennikarka nie boi się zajrzeć w miejsca gdzie inni odpuściłby temat i głównie to jest najlepszym atutem publikacji. Nie ma dla niej zbyt głębokiego szamba.

Ogólny odbiór całości jest raczej przygnębiający a każdy rozdział skłania do zamknięcia książki, spojrzenia w okno i przemyślenia - Jak można tak żyć? Jak zachowałbym się na miejscu ludzi z tekstu? Dlaczego wszystko dzieje się w taki sposób? Czy dla tych ludzi jest jakiś ratunek? Może lektura nie była dla mnie kubłem zimnej wody ale zdecydowanie ostudziła wiarę że świat jest piękny i kolorowy.

Osobiście na wysoką ocenę wpływa reportaż o sapsanach i dzieciakach w opuszczonym budynku szpitala.

Przyszło mi to przeczytać i nie żałuję.

Książka to kompilacja reportaży na niewygodne i nieprzyjemne tematy społeczeństwa rosyjskiego i jego relacji z obywatelami wyższej kategorii na poziomie master-slave. Autorka-dziennikarka nie boi się zajrzeć w miejsca gdzie inni odpuściłby temat i głównie to jest najlepszym atutem publikacji. Nie ma dla niej zbyt głębokiego...

Nie wiem czy to dlatego, że dawno nie czytałem reportaży, ale dla mnie to jest pozycja kompletna. Nie znajduję tu słabych opowieści.

Każda z historii - czy to kilkustronicowa, czy kilkudziesięcio - jest interesująca. Każda z nich odciska jakieś piętno na czytelniku. Bo warto też tutaj przemycić ostrzeżenie dla osób, które chciałyby się zapoznać z tą pozycją - nie jest to lektura lekka i przyjemna.

Rosja to kraj absurdu, ale i brutalności. A Jelena Kostiuczenko ukazuje to bez żadnych zmiękczaczy i upiększeń. Cały czas jest brudno, ciasno, duszno, niewygodnie... ale przy tym bardzo prawdziwie.

Do tego trudno nie docenić pracy autorki, która wszędzie sama docierała. Wszystkiego doświadczyła, a nierzadko wcielała się w różne role.

"Przyszło nam tu żyć" to pozycja bardzo dobra, ale dziś - gdy za naszą wschodnią granicą trwa wojna - również bardzo ważna. Warto się z nią zapoznać i dowiedzieć, jak wygląda życie w Rosji.

Nie wiem czy to dlatego, że dawno nie czytałem reportaży, ale dla mnie to jest pozycja kompletna. Nie znajduję tu słabych opowieści.

Każda z historii - czy to kilkustronicowa, czy kilkudziesięcio - jest interesująca. Każda z nich odciska jakieś piętno na czytelniku. Bo warto też tutaj przemycić ostrzeżenie dla osób, które chciałyby się zapoznać z tą pozycją - nie jest to...

Reportaże Jeleny Kostiuczenko przeczytałem teraz , gdy trwa niepotrzebna wojna z Ukrainą, którą podobno popiera ok. 80% ludności Rosji. Wygląda no to, że przyzwyczaili się do różnych nienormalnych stanów panujących w ich kraju ( korupcja, bandytyzm mafii, masowy alkoholizm itp). Przygniatające są opisy tragedii Biesłanu, braku perspektyw dla młodych ludzi. Przeraża brak szacunku dla życia i drugiego człowieka. Dziwnie brzmią słowa rosyjskich polityków mówiących o zgniliźnie Zachodu w kontekście tego co jest w Rosji.
Książkę warto przeczytać , bo to swoiste ostrzeżenie przed rządami autorytarnymi, dla których człowiek jest nic nie znaczącym trybikiem.

Reportaże Jeleny Kostiuczenko przeczytałem teraz , gdy trwa niepotrzebna wojna z Ukrainą, którą podobno popiera ok. 80% ludności Rosji. Wygląda no to, że przyzwyczaili się do różnych nienormalnych stanów panujących w ich kraju ( korupcja, bandytyzm mafii, masowy alkoholizm itp). Przygniatające są opisy tragedii Biesłanu, braku perspektyw dla młodych ludzi. Przeraża...

Zupełnie nie mój styl. Ktorkie zdania/równoważniki zdań. Lekki chaos.
Może w Rosji tak jest, ale opisać to możnaby było bardziej może opisowo zamiast zwiezlych, slangowych dialogów. Szkoda

Zupełnie nie mój styl. Ktorkie zdania/równoważniki zdań. Lekki chaos.
Może w Rosji tak jest, ale opisać to możnaby było bardziej może opisowo zamiast zwiezlych, slangowych dialogów. Szkoda

Bardzo przygnębiający obraz Rosji wyłania się z tych reportaży. Każdy rozdział poświęcony jest innemu tematowi, innemu środowisku, jednak nie ma wśród nich ani jednego pozytywnego obrazka. Może autorka celowo skupiła się na zjawiskach patologicznych, a może tam naprawdę nie ma już żadnego światełka w tunelu? Najbardziej przeraził mnie rozdział o mafii, która terroryzuje pewne miasteczko, a jej żołnierze przez lata gwałcą nastoletnie uczennice szkoły pielęgniarskiej przy milczącej bierności rodziców , grona pedagogicznego i policji. Reporterka odwiedziła też melinę narkomanów i przyglądała się życiu prostytutek. Jest tu wstrząsający reportaż o rodzicach dzieci , które zginęły w szkole w Biesłanie , a także o matkach i żonach żołnierzy zabitych na wojnie, której przecież oficjalnie nie ma i dlatego nie mogą normalnie pochować swoich bliskich.
Czytam literaturę faktu, żeby poznać i zrozumieć odmienność drugiego człowieka. Jednak ta lektura ani trochę mi nie pomogła, bo jak zrozumieć ten rosyjski fatalizm, który każe się godzić na każde zło? Nie rozumiem jak można żyć w takiej beznadziei i nie bronić swojej godności? Co się stało z tym narodem ? Wiem że istnieje w Rosji opozycja i że są jednostki niezłomne, jak Nawalny. Tylko czy w Rosji kiedykolwiek będzie możliwa zmiana? Może większość społeczeństwa wcale nie chce tych zmian?

Bardzo przygnębiający obraz Rosji wyłania się z tych reportaży. Każdy rozdział poświęcony jest innemu tematowi, innemu środowisku, jednak nie ma wśród nich ani jednego pozytywnego obrazka. Może autorka celowo skupiła się na zjawiskach patologicznych, a może tam naprawdę nie ma już żadnego światełka w tunelu? Najbardziej przeraził mnie rozdział o mafii, która terroryzuje ...

Reportaż o Rosji, od którego oczekiwałam dużo więcej. Z około dwudziestu rozdziałów tylko kilka było wciągających. Początek bardzo mocny, ale im dalej tym bardziej monotonnie. Zdecydowanie książka nie ugasiła mojej ciekawości na temat Rosji.

Reportaż o Rosji, od którego oczekiwałam dużo więcej. Z około dwudziestu rozdziałów tylko kilka było wciągających. Początek bardzo mocny, ale im dalej tym bardziej monotonnie. Zdecydowanie książka nie ugasiła mojej ciekawości na temat Rosji.

Straszne i przerażające reportaże z życia prowincji Rosji, mocno przypominają mi reportaże Hugo-Badera, które były zbyt ciężkie, żeby je skończyć czytać. Te skończyłam, ale z takim samym niesmakiem. Bieda, niesprawiedliwość, wykorzystanie człowieka, machina komunizmu, która przekształckiła się w wyzysk przez mafię poaparatczykowską. Straszne. Ale warsztat pani Kostiuczenko - najwyższego sortu.

Straszne i przerażające reportaże z życia prowincji Rosji, mocno przypominają mi reportaże Hugo-Badera, które były zbyt ciężkie, żeby je skończyć czytać. Te skończyłam, ale z takim samym niesmakiem. Bieda, niesprawiedliwość, wykorzystanie człowieka, machina komunizmu, która przekształckiła się w wyzysk przez mafię poaparatczykowską. Straszne. Ale warsztat pani Kostiuczenko...

Często się słyszy, że Rosja to stan umysłu. Ten reportaż pokazuje, że tak właśnie jest. Jelena Kostiuczenko przedstawia nam Rosję jakiej nie znamy. Tę mroczną, tajemniczą, przeżartą korupcją. Autorka przedstawia nam kolejno historie ludzi i odmienne, ciężkie życie jakie muszą oni prowadzić. Mamy tutaj historię młodocianych stalkerów, diggerów, samobójców i strażników mieszkających w opuszczonym moskiewskim szpitalu, grupę prostytutek pracujących w baraku, w niewielkiej miejscowości, czy przeżartą korupcja milicję, gdzie każdy z pracowników zastanawia się jedynie jak tu najwięcej zarobić. Historię ludzi mieszkających w rozpadających się hotelach robotniczych, którzy od lat czekają na lokale zastępcze. A to dopiero wierzchołek góry lodowej. Z jednej strony autorka pokazuje nam jak żyją „mali” obywatele Wielkiej Rosji, z drugiej natomiast przedstawia nam działania bogatych elit, które nijak starają się pomóc zwykłemu obywatelowi. Co ciekawe autorka nie zbiera tych informacji zza biurka, tylko sama rusza w teren i rozmawia z ludźmi. Odwiedza melinę narkomanów uzależnionych od „Krokodyla”, czy pracuje z rosyjską milicją jako stażystka. Jelena Kostiuszenko obnaża przed czytelnikiem mrok, bezwzględność i brak perspektyw ludzi mieszkających w Rosji. W kraju gdzie nie chroni się słabych. W kraju bezwzględnym i okrutnym. Reportaż mocny zapadający w pamięć. Warty każdej spędzonej przy nim minuty.

Często się słyszy, że Rosja to stan umysłu. Ten reportaż pokazuje, że tak właśnie jest. Jelena Kostiuczenko przedstawia nam Rosję jakiej nie znamy. Tę mroczną, tajemniczą, przeżartą korupcją. Autorka przedstawia nam kolejno historie ludzi i odmienne, ciężkie życie jakie muszą oni prowadzić. Mamy tutaj historię młodocianych stalkerów, diggerów, samobójców i strażników...

Dość chaotyczna, takie łapanie każdego tematu i pokazywanie go w skrajnym wydaniu. Miałam poczucie, że niewiele wynoszę z lektury, bo przecież wszystko da się tak pokazać, żeby dowieźć swojej tezy.

Dość chaotyczna, takie łapanie każdego tematu i pokazywanie go w skrajnym wydaniu. Miałam poczucie, że niewiele wynoszę z lektury, bo przecież wszystko da się tak pokazać, żeby dowieźć swojej tezy.