Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napięcie budowane w kryminałach głównie opiera się na tym, że mamy ofiarę, ale nie wiemy, kto jest sprawcą. A tutaj już na początku mamy i ofiarę i sprawcę. A jednak książka jest ciekawa i nie do końca tak oczywista.
Największym plusem w tej książce jest dla mnie ciekawa fabuła. Z drugiej strony zbyt częste i jak dla mnie nic nie wnoszące opisy z życia bohaterów wstrzymywały nieco akcję i czytanie stawało się dla mnie nieco nużące. W połowie książki akcja nabiera większego tempa i czytanie staje się przyjemniejsze.
Kameleon był moim pierwszym spotkaniem z serią o inspektorze Banksie i największym minusem w tej książce był dla mnie właśnie on - główny bohater. Zazwyczaj solidaryzujemy z głównymi postaciami, darzymy je sympatią. Natomiast zachowania, słowa, myśli Banksa były dla mnie niezrozumiałe i wzbudzały ogólną niechęć do jego osoby. Dlatego myślę, że Kameleon był moim pierwszym, a zarazem ostatnim spotkaniem z inspektorem Banksem.
Niemniej jednak książka mi się podobała.

Napięcie budowane w kryminałach głównie opiera się na tym, że mamy ofiarę, ale nie wiemy, kto jest sprawcą. A tutaj już na początku mamy i ofiarę i sprawcę. A jednak książka jest ciekawa i nie do końca tak oczywista.
Największym plusem w tej książce jest dla mnie ciekawa fabuła. Z drugiej strony zbyt częste i jak dla mnie nic nie wnoszące opisy z życia bohaterów...

W sumie to nie wiem jak ocenić tę książkę, bo z jednej strony bardzo mi się podobała a z drugiej strony dostrzegam w niej kilka nieścisłości.
Książka opowiada historię małego chłopca i jego rodziny. Opowiada o dziecku, które pomimo braku upośledzenia nie odezwało się jeszcze ani słowem.

Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie. Poznajemy punkt widzenia Shababa. Od czasu do czasu również jego matki. Dzięki takiej narracji możemy zobaczyć w jaki sposób myśli i odbiera różne sytuacje główny bohater. Poznając jego punkt widzenia mamy szansę zrozumieć zachowanie Shababa, które dla jego bliskich jest kompletnie niezrozumiałe.
I chociaż oceniam taki sposób narracji jak najbardziej na plus, tak czasami opisy te wydawały mi się zbyt nierealne. Poznajemy Shababa jako czteroletniego chłopca, a czytając miałam niekiedy wrażenie, że historię opowiada starszy chłopiec ze względu na to, że nie wydaje mi się prawdopodobne aby tak małe dziecko miało takie przemyślenia albo pamiętało tak dokładnie sytuacje z tak wczesnego etapu swojego życia.

To co jest też dla mnie niezrozumiałe to m.in. pretensje babci do jej córki, czyli matki Shababa. Jasne, kobieta miała wady i nie była matką idealną ale jako jedyna broniła swojego syna, jako jedyna wierzyła, że jej syn nie jest upośledzony a na końcu została potraktowana praktycznie na równi z ojcem naszego głównego bohatera.

Jednocześnie bardzo spodobała mi się końcówka. A właściwie ostatnie zdanie. Nie ma tutaj cukierkowego zakończenia (chociaż było blisko) co czyni tę książkę bardziej autentyczną.

Jednak pomimo kilku nieścisłości książka porusza ważny temat. Może pomóc w uświadomieniu sobie, że czasami to co nieistotne, niedostrzegalne dla dorosłego człowieka, dla dziecka może być bardzo ważne. Zwykły uśmiech czy miłe słowo - niby nic ale dla dziecka to cały świat. Dziecko potrzebuje wiedzieć i czuć, że bliscy go kochają i akceptują. Czasami więc warto się zastanowić zamiast od razu karać - dlaczego dziecko sprawia problemy. Może właśnie dlatego, że czuje się niekochane. Może właśnie dlatego, że stara się nam powiedzieć: hej, popatrz - tutaj jestem.

W sumie to nie wiem jak ocenić tę książkę, bo z jednej strony bardzo mi się podobała a z drugiej strony dostrzegam w niej kilka nieścisłości.
Książka opowiada historię małego chłopca i jego rodziny. Opowiada o dziecku, które pomimo braku upośledzenia nie odezwało się jeszcze ani słowem.

Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie. Poznajemy punkt widzenia Shababa. Od...

W książce „Chłopiec na szczycie góry” jesteśmy świadkami przemiany Pierrota. Małego chłopca - prawie mdlejącego na widok zabijanej kury - w Pietera. Nastolatka, który próbuje zgwałcić dziewczynę. Przemiana drastyczna i brutalna. Można wręcz powiedzieć, że szokująca.
Co sprawiło, że do tej przemiany doszło?

Chłopiec na szczycie góry to dla mnie opowieść o wolności. A raczej jej braku.
Każdy z nas ma jakieś przekonania, wartości. Każdy z nas ma wybór jak się zachowa. Czy wybierze dobro czy zło. Ale czy wybór ma również dziecko?

Chłopiec na szczycie góry to dla mnie opowieść o potrzebie uwagi i potrzebie bycia ważnym. I o tym do czego brak zaspokojenia tych potrzeb może doprowadzić.

Chłopiec na szczycie góry to dla mnie opowieść o tym jak łatwo można ludźmi manipulować, a przede wszystkim dziećmi.

Ale Chłopiec na szczycie góry to dla mnie również opowieść o próbie wybaczenia. Nie tyle innym ale sobie. A może przede wszystkim sobie…

Historia jak to u Johna Boyna - napisana prostym, subtelnym językiem, ale przepełniona całą gamą emocji. Zdecydowanie polecam.

W książce „Chłopiec na szczycie góry” jesteśmy świadkami przemiany Pierrota. Małego chłopca - prawie mdlejącego na widok zabijanej kury - w Pietera. Nastolatka, który próbuje zgwałcić dziewczynę. Przemiana drastyczna i brutalna. Można wręcz powiedzieć, że szokująca.
Co sprawiło, że do tej przemiany doszło?

Chłopiec na szczycie góry to dla mnie opowieść o wolności. A...