Trzej towarzysze

mój ulubiony pisarz, przeczytałem prawie wszystko. Natomiast "trzej towarzysze" to powieść niezwykła, wspaniała, naj naj naj

mój ulubiony pisarz, przeczytałem prawie wszystko. Natomiast "trzej towarzysze" to powieść niezwykła, wspaniała, naj naj naj

Pokaż mimo to

Wspaniała książka!

Wspaniała książka!

Pokaż mimo to

Remarque nie jest pisarzem dla każdego, albo się go kocha , albo się go omija. Pisze o rzeczach trudnych , w dużej mierze o takich, o których ludzie nie tylko nie chcą rozmawiać, ale o których nie chcą nawet myśleć : o wojnie, śmierci, samotności , chorobie .

Wydawać by się mogło, że po lekturze Remarque`a czytelnika ogarnia czarna rozpacz i że odechciewa się po nich żyć. Ale paradoksalnie, jest dokładnie odwrotnie . Mino tak strasznych tematów, nikt chyba tak , jak Remarque, nie potrafi opisywać , jak piękne może być zwyczajne życie i to właśnie szczególnie wtedy, gdy niemal w każdej chwili można je stracić . Gdy wie się, że ma się przed sobą zaledwie kilka miesięcy, piękne i pasjonujące może być nawet wyjście do zwyczajnej speluny, przejażdżka samochodem i tego typu sytuacje.

W tej powieści po powrocie z wojny (I wojny światowej) nasi tytułowi bohaterowie razem pracują, razem bawią się i razem piją. Jeden z nich zakochuje się w nieznanej mu kobiecie Pat. Okazuje się szybko, że Pat ma problemy ze zdrowiem. Po wojnie była skrajnie niedożywiona. Główny bohater – Robert - kocha muzykę, marzył kiedyś o tym, aby zostać muzykiem , ale skończył w warsztacie. Wątek miłosny rozwija się zwyczajnie, powoli, nasz bohater chcąc zaimponować Pat i dobrze wypaść , przed pierwszą randką spił się . W tle doskonale odmalowana jest panorama ówczesnych Niemiec, inflacja szalejącą tak, że natychmiast po rozdaniu wypłaty ludzie zwalniani byli na godzinę , czy dwie, aby móc zrobić zakupy . Kilka godzin później wypłata wiele warta już nie była. Do tego dochodziło gigantyczne bezrobocie no i towarzysząca temu fala samobójstw. Sfrustrowanych ludzi zaczął uwodzić Adolf Hitler,

Pisarz w tej książce ustami bohaterów mówi „Tylko nieszczęśliwy człowiek wie, co to szczęście. Szczęśliwy jest manekinem instynktu życiowego . Popisuje się szczęściem, ale go nie ma. Światło nie świeci w świetle, jaśnieje tylko w ciemności . Za zdrowie mroku!” , oraz „ My żyjemy w rozpaczliwych czasach. W takich wypadkach jedyną uczciwą postawą jest humor”. W tamtych czasach „polityka zastępowała teatr, strzelanina była naszym codziennym koncertem wieczornym , a olbrzymia księga nędzy przemawiała mocniej, niż książki wszystkich bibliotek razem wziętych”.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2014/07/erich-maria-remarque-trzej-towarzysze.html

Remarque nie jest pisarzem dla każdego, albo się go kocha , albo się go omija. Pisze o rzeczach trudnych , w dużej mierze o takich, o których ludzie nie tylko nie chcą rozmawiać, ale o których nie chcą nawet myśleć : o wojnie, śmierci, samotności , chorobie .

Wydawać by się mogło, że po lekturze Remarque`a czytelnika ogarnia czarna rozpacz i że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna książka łyknięta dzięki audio. A i tak ledwo dotrwałem do końca. To mój czwarty "remarque", spodziewałem się więc całkiem sporej ilości nawiązań do wojny, jak to zwykle u tego autora bywa. Niestety kompletna porażka. Książka ciągnie się , jak flaki z olejem. Owszem, tytułowi trzej towarzysze od czasu do czasu wspominają, że walczyli na Wielkiej Wojnie, ale te aluzje i nawiązania są całkiem przypadkowe i sporadyczne. Lecz jakże by ich miało nie być. W końcu wojna skończyła się... no własnie. Nie za bardzo wiadomo kiedy. Z treści można podejrzewać, że akcja powieści dzieje się gdzieś na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych. Panuje marazm, życie wydaje się szare, trudne i wszyscy są ogarnięci niepewnością jutra. Tyle, że zupełnie nie widać, że kryzys, bezrobocie i strach o przyszłość są efektem wojny a raczej bliżej nieokreślonej sytuacji społeczno-politycznej. Przez większość powieści właściwie nic się nie dzieje. Narrator zakochuje się w dziewczynie, która okazuje się być chora. Prawdopodobnie na gruźlicę, choć to słowo ani razu nie pada w tekście. Co było do przewidzenia, pod koniec powieści umiera. W sumie więc Remarque napisał mdłą i mało ciekawą love story. Bywa, że się wzruszam przy tego typu historiach, ale tutaj nijak nie mogłem wykrzesać u siebie jakichkolwiek emocji poza znudzeniem.
W opisie książki sugeruje się, że to powieść, której akcja dzieje się na tle rodzącej się brunatnej zarazy w Niemczech. Można by rzec, że to taka miłość w czasach brunatnej zarazy. Tyle że tej brunatnej zarazy prawie nie widać a miłość jest egzaltowana i... własnie tak cukierkowa, że po prostu nieciekawa. Owszem, jeden z bohaterów ginie zastrzelony przez członka jakiejś młodzieżowej bojówki, możemy tylko domyślać się, że faszystowskiej. Ale akurat to nic zaskakującego, zamieszki i strzelaniny wywołują bojówki różnej proweniencji politycznej. Autor nie daje odczuć wcale, że powieść ma być jakąś przestrogą.
Tak jak Reamrque'a polecam, tak tego tasiemca odradzam.

Kolejna książka łyknięta dzięki audio. A i tak ledwo dotrwałem do końca. To mój czwarty "remarque", spodziewałem się więc całkiem sporej ilości nawiązań do wojny, jak to zwykle u tego autora bywa. Niestety kompletna porażka. Książka ciągnie się , jak flaki z olejem. Owszem, tytułowi trzej towarzysze od czasu do czasu wspominają, że walczyli na Wielkiej Wojnie, ale te aluzje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak Remarque uwielbiam, tak ta książka nieco mnie nużyła. Momentami nieco zabawna, ale taka hm, wydała mi się "urwana". Bardzo mocno mi to przeszkadzało np. w opisie choroby Pat, gdzie w zasadzie mimo licznych wizyt Robby'ego u lekarza, to tak w zasadzie nie wiadomo co jej jest, prócz tego że coś z płucami. Drażniło mni to, ponieważ przed kim była ukryta ta informacja - przed Pat czy czytelnikiem? Poza tym, akcja nie zawsze wydawała mi się jakaś porywająca, dużo marazmu, w zasadzie gdy działo się cokolwiek innego niż jazda Karlem (myślę, że ten samochód był tutaj najbarwniejszą "postacią"). Podobało mi się przedstawienie bohaterów w tle - Juppa, kobiety pracującej w warsztacie, mężczyzny od Forda i portretu żony i wielu innych. Myślę, że przedstawienie przekroju tych wszystkich drugo- i trzecioplanowych postaci, było dużo ciekawsze niż główni bohaterowie i ich historia. Obraz ich zachowań, nawyków, pragnień, przekonań, wydawał mi się prawdziwszy i bardziej wiarygodny, niż nieco dziwnie rozwijająca się miłość, dużo alkoholu pitego jak wodę, niespodziewana śmierć tak po prostu i z niczego, jednego z bohaterów. Wszystko to było właśnie "urwane", a tylko ci bohaterowie z tła, mimo że byli przedstawieni czasem, ich opisane życie miało więcej sensu i znaczenia. Uważam, że ta książka wypada średnio na tle innych, które wyszły spod ręki Remarque i były po prostu świetne. Dość szybko miałam uczucie, że chcę tylko jak najszybciej już to skończyć i zacząć czytać coś innego, a szkoda.

Jak Remarque uwielbiam, tak ta książka nieco mnie nużyła. Momentami nieco zabawna, ale taka hm, wydała mi się "urwana". Bardzo mocno mi to przeszkadzało np. w opisie choroby Pat, gdzie w zasadzie mimo licznych wizyt Robby'ego u lekarza, to tak w zasadzie nie wiadomo co jej jest, prócz tego że coś z płucami. Drażniło mni to, ponieważ przed kim była ukryta ta informacja -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mocna, świetna literatura dla każdego. Poznajemy tu niecały rok życia przyjaciół, którzy przeszli okopy wielkiej wojny i próbują zakotwiczyć się w normalnym codziennym zmaganiu się z sprawami dnia codziennego. Dla mnie jednak jest to powieść o prawdziwej miłości głównego bohatera do samego końca. Pojawiająca się miłość jest czysta, niebanalna i niestety na drodze do jej realizacji staje przeciwność losu, jaką jest choroba. Jednak nie jest to jakaś tania literatura wyciskająca łzy. Nic z tego. Bohaterowie są prawdziwymi ludźmi z krwi i kości. Mają swoje wady, mają szlachetne życiorysy, robią błędy. Oni żyją tak jak umieją i jak świat im pozwala. Wszystko na tle społeczeństwa niemieckiego lat dwudziestych. Czyta się to z dużą przyjemnością, jak większość powieści tego autora. Polecam.

Mocna, świetna literatura dla każdego. Poznajemy tu niecały rok życia przyjaciół, którzy przeszli okopy wielkiej wojny i próbują zakotwiczyć się w normalnym codziennym zmaganiu się z sprawami dnia codziennego. Dla mnie jednak jest to powieść o prawdziwej miłości głównego bohatera do samego końca. Pojawiająca się miłość jest czysta, niebanalna i niestety na drodze do jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Erich Maria Remarque napisał tę powieść w 1936 roku będąc w Szwajcarii na emigracji, jednak ze względu na przejęcie władzy w Niemczech przez Nazistów, nie mogła ona zostać wydana w jego ojczyźnie. Stało się to dopiero w 1951 r. Książka ukazała się jednak już w 1937 r. m.in w Ameryce, Anglii, Argentynie i Europie północnej zyskując wybitne recenzje. Autor zadedykował ją swojej pierwszej żonie - Ilse Jutta Remarque-Zambona. „Trzej towarzysze” razem z „Na zachodzie bez zmian” i „Drogą powrotną” tworzą trylogię, której bohaterów łączy podobny powojenny los. Każdy na swój indywidualny sposób próbuje poradzić sobie z tragicznymi doświadczeniami.

Akcja „Trzech towarzyszy” rozgrywa się w złotych latach 20-tych XX wieku w dużym, bliżej nieokreślonym, niemieckim mieście. Sporo wskazuje, że jest to Berlin, jednak autor nie pisze jednoznacznie o konkretnym miejscu. Nie ma to z resztą większego znaczenia. Istotny jest jednak czas, w którym dzieje się historia – Remarque ponownie wciela się w rolę kronikarza i przedstawia na kartach swojej książki aktualną sytuację polityczną i społeczno-ekonomiczną w Niemczech po I Wojnie Światowej. Skupia się jednak w równym stopniu na przedstawieniu także duchowego stanu pokolenia powojennego. Całkowicie nieludzka wojna i jej skutki nakreślone są jako życiowa katastrofa, łamiąca zarówno psychikę jednostki, jak i cały naród.

Tytułowymi bohaterami są młodzi około 30-letni mężczyźni, przyjaciele ze szkolnej ławy i towarzysze broni z I Wojny Światowej – Robert „Robby” Lohkampf (który jest również narratorem), Gottfried Lenz oraz Otto Köster. Ich przyjaźń przetrwała trudy wojennej zawieruchy, co więcej umocniła się w tych ciężkich warunkach. Mogą oni polegać na sobie w każdej, nawet najtrudniejszej sytuacji – są sobie oddani, wierni, serdeczni i szczerzy. To taka prawdziwa męska przyjaźń na całe życie. Po wojnie zaczęli również razem pracować w warsztacie samochodowym. Żyją z dnia na dzień, bez dalekosiężnych planów na przyszłość. Liczy się dla nich dobre towarzystwo i pełna szklanka… rumu. W myśl zasady „dziś jest dobrze, jutro jakoś to będzie – w razie czego towarzysze pomogą i razem damy radę”.

Pewnego dnia na drodze trzech towarzyszy staje piękna Patrycja, dla której Robert traci głowę, z czego jednak nie zdaje sobie od razu sprawy. Tajemnicza Pat powoli wkracza w życie Roberta i jego najbliższych, rozświetlając je niczym płomień. Jednak życie świecy bywa niestety ulotne… Przez tą wielką utopijną miłość między Pat i Robbym, którą stworzyło współczucie i zrozumienie „Trzech towarzyszy” zyskało miano największej historii miłosnej Remarque’a, a nie można zapomnieć chociażby o mocnej konkurencji, jaką w „ Łuku triumfalnym” było uczucie Ravica i Joanny dojrzewające w oparach Calvadosu.

Spotkałam się z opinią, że jest to powieść raczej dla mężczyzn, przez to, że przedstawia głównie taką typową prawdziwą męską przyjaźń. Całkowicie nie zgodzę się z tym stwierdzeniem. Mistrz Remarque maluje słowami wyjątkowe i emocjonalne historie, które łapią za serce – każdego – bardziej lub mniej wrażliwego czytelnika. Jednak przedstawiona przez niego miłość nie jest ckliwa i nastawiona na efekciarstwo, lecz bardzo wiarygodna, sensualna i po prostu piękna – może to zabrzmi jak banał, ale to taka miłość, która przenosi góry! Remarque po raz kolejny mnie za/oczarował! Nie dziwię się, że powieść krótko po publikacji zyskała (głównie w krajach socjalistycznych) miano książki kultowej. Majstersztyk!

Erich Maria Remarque napisał tę powieść w 1936 roku będąc w Szwajcarii na emigracji, jednak ze względu na przejęcie władzy w Niemczech przez Nazistów, nie mogła ona zostać wydana w jego ojczyźnie. Stało się to dopiero w 1951 r. Książka ukazała się jednak już w 1937 r. m.in w Ameryce, Anglii, Argentynie i Europie północnej zyskując wybitne recenzje. Autor zadedykował ją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dawno nie poznałem takiego pisarza, którego książki wypożyczam ,,w ciemno”, bo jestem pewien ich wartości literackich. Tematyka jego powieści zawiera kilka powtarzających się zagadnień i zawiera się w określonym miejscu i czasie (gdy żył i tworzył), ale ze względu na humanizm treści prowokują także do refleksji na uniwersalne treści.
Ze względu na podobieństwo książek autora na moją ocenę ma wpływ kolejność ich przeczytania (która mnie zaskoczyła, a która jest wtórna). ,,Trzech towarzyszy” określiłbym jako gorszą od podobnego ,,Czarnego obelisku”. Jest zbyt długa, a na dodatek tytuł nie spełnia obietnicy trzech ciekawych bohaterów, bo pierwszoosobowy narrator dominuje nad całością, a jego przyjaciele nie są nawet w połowie tak ciekawi. Jest to powieść bez efektownej fabuły, głównym tematem jest rozwijające się uczucie nie mające przyszłości, ale między spotkaniami naszej pary poruszone jest sporo tematów z życia Niemiec lat międzywojennych. Te fragmenty są dla mnie nierówne: zaciekawiły mnie praktyki sprzedaży samochodów czy gangów wśród taksówkarzy (gdzie praca była przywilejem tylko dla ,,swoich”), ale już obrazy z restauracji były wymuszone. Mógłbym złośliwie dodać, że gdy autorowi zabrakło pomysłu, to kazał bohaterowi upić się albo wypalać papierosy. Sztucznie dołączone też fascynacje pisarza motoryzacją.
Najbardziej zadziwiło mnie podobieństwo końcówki do niedawno przeczytanej przeze mnie powieści ,,Zabliźnione serca” młodego Rumuna Maxa Blechera, który innymi środkami literackimi podobnie opisał klimat uzdrowisko.

Dawno nie poznałem takiego pisarza, którego książki wypożyczam ,,w ciemno”, bo jestem pewien ich wartości literackich. Tematyka jego powieści zawiera kilka powtarzających się zagadnień i zawiera się w określonym miejscu i czasie (gdy żył i tworzył), ale ze względu na humanizm treści prowokują także do refleksji na uniwersalne treści.
Ze względu na podobieństwo książek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść o prawdziwej męskiej przyjaźni i pięknych ideałach w niełatwych czasach.Trzech przyjaciół z frontu wiedzie proste życie w małym miasteczku, nie wymagając od życia niczego ponad to co mają. Wszystko zmienia się, kiedy na drodze pojawia się piękna, ale tajemnicza Pat. Miłość nie stanie na przeszkodzie przyjaźni, ale będzie piękną i zwycięską próbą. Książkę polecam szczególnie mężczyznom. Naprawdę warto ją przeczytać.

Powieść o prawdziwej męskiej przyjaźni i pięknych ideałach w niełatwych czasach.Trzech przyjaciół z frontu wiedzie proste życie w małym miasteczku, nie wymagając od życia niczego ponad to co mają. Wszystko zmienia się, kiedy na drodze pojawia się piękna, ale tajemnicza Pat. Miłość nie stanie na przeszkodzie przyjaźni, ale będzie piękną i zwycięską próbą. Książkę polecam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wzruszająca i piękna, bo pięknie napisana powieść o przyjaźni. Takiej przyjaźni, która wyrosła na placu boju w obliczu wspólnego niebezpieczeństwa.[...]
Miłość do młodej dziewczyny nie zniszczy tej przyjaźni, wzmocni ją nawet.

Remarque potrafi wyciskać łzy i trzeba mu przyznać, że zna się na tym.
Powieść czyta się z napięciem i podziwem.
Czy kto umie dzisiaj tak pisać...?

Wzruszająca i piękna, bo pięknie napisana powieść o przyjaźni. Takiej przyjaźni, która wyrosła na placu boju w obliczu wspólnego niebezpieczeństwa.[...]
Miłość do młodej dziewczyny nie zniszczy tej przyjaźni, wzmocni ją nawet.

Remarque potrafi wyciskać łzy i trzeba mu przyznać, że zna się na tym.
Powieść czyta się z napięciem i podziwem.
Czy kto umie dzisiaj tak pisać...?

Pokaż mimo to