Zahir

Pseudo-psychologiczny i pseudo-spirytualny bełkot pełen seksistowskich i egocentrycznych wynurzeń, koszmar!

Pseudo-psychologiczny i pseudo-spirytualny bełkot pełen seksistowskich i egocentrycznych wynurzeń, koszmar!

Pokaż mimo to

Każda książka Coelha niesie ze sobą przesłanie. Zahir ukazuje historię milosci utraconej oraz tej odkrytej na nowo. Myślę że książka przemówi do szerokiego grona odbiorców.

Każda książka Coelha niesie ze sobą przesłanie. Zahir ukazuje historię milosci utraconej oraz tej odkrytej na nowo. Myślę że książka przemówi do szerokiego grona odbiorców.

Pokaż mimo to

Zasłużone hektolitry jadu wylane przez krytykę. Uczucie zażenowania towarzyszy nam od początku do końca - warsztat zerowy, a przemyślenia to ma Coelho na takim poziomie, że mnie osobiście byłoby wstyd to coś wydawać.

W ogóle autor ma coś z głową - widzę silne zależności między nim a jego bohaterem. Ten egocentryzm był nieznośny(!) - większość książki to projekcje psychoanalityczne uczuć głównego bohatera i jego ekspresje. Jakim trzeba być bucem, żeby pisać "prawie-o-sobie" całą książkę? Jeszcze niech manierą Gombrowicza podzieli fabułę na dni tygodnia i podobnie jak on zapisze: "Poniedziałek: JA, Wtorek: JA, Środa: JA" itd.

A za momenty o wojnie to bym go wysłał na front i to bez broni - i jak jakimś cudem wróci cały, to dopiero niech mówi o tym, jaka to "wojna jest dobra", bo "uszlachetnia", "zachęca do bohaterstwa" i tym podobne.

Ściek. 1/10.

Zasłużone hektolitry jadu wylane przez krytykę. Uczucie zażenowania towarzyszy nam od początku do końca - warsztat zerowy, a przemyślenia to ma Coelho na takim poziomie, że mnie osobiście byłoby wstyd to coś wydawać.

W ogóle autor ma coś z głową - widzę silne zależności między nim a jego bohaterem. Ten egocentryzm był nieznośny(!) - większość książki to projekcje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka opisuje obsesję męża na punkcie poszukiwania żony, która znika bez śladu. Mężczyzna rzuca wszystko i wyrusza na poszukiwania. Jego życie przestało istnieć, liczy się tylko to, żeby odnaleźć ukochaną.

Książka opisuje obsesję męża na punkcie poszukiwania żony, która znika bez śladu. Mężczyzna rzuca wszystko i wyrusza na poszukiwania. Jego życie przestało istnieć, liczy się tylko to, żeby odnaleźć ukochaną.

Pokaż mimo to

Bardzo lubie twórczość Coelho. Jednak ta jest słabsza niż jego pozostałe książki.Miałem wrażenie, że już to czytałem w poprzednich powieściach.

Bardzo lubie twórczość Coelho. Jednak ta jest słabsza niż jego pozostałe książki.Miałem wrażenie, że już to czytałem w poprzednich powieściach.

Pokaż mimo to

Nie sprawia mi absolutnie żadnej przyjemności wystawianie niepochlebnych opnii i ocen. Jednak ta książka to istne apogeum nonsensów i pustych frazesów. Jedyny plus to wprowadzenie Banku Przysług, czyli instytucji dobrze mi znanej.
Cała książka opowiada głównie o próbie odnalezienia żony główne bohatera. W fabule jest spora doza autobiografii, a sama uważam, że każda taka pozycja literacka to największa fikcja. Bohater, aby również zmaga się ze swoją "historią osobistą", którą usiłuje za wszelką cenę zapomnieć. I w sumie to tyle...

Poniżej przedstawiam kilka perełek od autora (czy Wy również możecie poczuć mój sarkazm?):

"Łaska zadumy nad niebem"
"Energia miłości"
"Wewnętrzna moc"
"Przeglądanie się, jak twój mężczyzna je. To chluba kobiety, która cały dzień myśli, co przygotuje na kolację."
"Słyszę głos..."
"Zapomnij swoją historię osobistą"
"Moja dusza stoi w drzwiach, gotowa do wyjścia.
(O łucznictwie) Trzeba powtarzać setki, tysiące razy ten sam gest, dopóki nie uwolnimy się od ambicji trafienia w tarczę i sami nie staniemy się strzałą, łukiem i celem. W tym momencie prowadzi nas energia "Tego" (Boga) i wypuszczamy strzałę nie wtedy, kiedy chcemy, lecz kiedy Ten uważa, je z nadeszła już pora."
"W imię konia, błogosławię cię."

Nie sprawia mi absolutnie żadnej przyjemności wystawianie niepochlebnych opnii i ocen. Jednak ta książka to istne apogeum nonsensów i pustych frazesów. Jedyny plus to wprowadzenie Banku Przysług, czyli instytucji dobrze mi znanej.
Cała książka opowiada głównie o próbie odnalezienia żony główne bohatera. W fabule jest spora doza autobiografii, a sama uważam, że każda taka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Paulo Coelho jest moim ulubionym pisarzem, więc nie potrafię być obiektywna... Kocham wszystko, co wychodzi z pod jego pióra. Każda książka jest inna, każda ma coś do przekazania, każda jest dla mnie arcydziełem. Polecam gorąco!

Paulo Coelho jest moim ulubionym pisarzem, więc nie potrafię być obiektywna... Kocham wszystko, co wychodzi z pod jego pióra. Każda książka jest inna, każda ma coś do przekazania, każda jest dla mnie arcydziełem. Polecam gorąco!

Pokaż mimo to

„Zahir” Paulo Coelho

„Zahir” to typowe moim zdaniem rozważania Paulo Coelho na temat ważnych życiowych spraw i uczuć. Tym razem to miłość, której na nowo uczy się główny bohater (sławny pisarz), po niespodziewanym zniknięciu żony Ester. Po jej utracie spotyka na swojej drodze Michaiła, młodego mężczyznę z Kazachstanu, który w dość niekonwencjonalny sposób pokazuje, że w życiu najważniejsi są ludzie, wzajemne relacje i miłość. Bogactwo i sława to tylko pozór szczęścia. Bohater decyduje się na długą podróż aby tę miłość odnaleźć.
W książce jest dużo rozważań na pograniczu filozofii, psychologii, prostej obserwacji życia. Mam wrażenie, że wcześniej już podobne teksty u Coelho czytałam. Tym razem nic odkrywczego nie znalazłam. Nie mniej warto czasem takie teksty przeczytać aby przypomnieć sobie co w życiu ważne, jaka drogą do tego zmierzamy, a jeśli już posiadamy to jak pielęgnujemy.

„Zahir” Paulo Coelho

„Zahir” to typowe moim zdaniem rozważania Paulo Coelho na temat ważnych życiowych spraw i uczuć. Tym razem to miłość, której na nowo uczy się główny bohater (sławny pisarz), po niespodziewanym zniknięciu żony Ester. Po jej utracie spotyka na swojej drodze Michaiła, młodego mężczyznę z Kazachstanu, który w dość niekonwencjonalny sposób pokazuje, że ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książki Coelho zawsze mają jakąś podróż. W tej książce mamy podróż o miłości. Książkę się fajnie czyta można się zastanowić nad sensem miłości natomiast w pewnym momencie podróży męczyłam się. Ale ogólnie to fajnie się czyta jak ktoś lubi tego autora.

Książki Coelho zawsze mają jakąś podróż. W tej książce mamy podróż o miłości. Książkę się fajnie czyta można się zastanowić nad sensem miłości natomiast w pewnym momencie podróży męczyłam się. Ale ogólnie to fajnie się czyta jak ktoś lubi tego autora.

Pokaż mimo to

No i znowu to samo. Coelho, powtarzasz się.

Dalej twierdzę, że Autor powinien znaleźć sobie inny temat do rozmyślań i spróbować spojrzeć inaczej na świat. Naprawdę. W jego książkach nie widzę w ogóle prób dojścia do czegoś, zmieniania się, osobistego rozwoju, postępu. Na wszystko patrzy cały czas tak samo, a mnie osobiście jego punkt widzenia drażni coraz bardziej i bardziej. Ale może od początku...

"Zahir" opowiada o słynnym pisarzu, sławnym, bogatym, mającym "idealne" życie, aż do czasu gdy nagle znika jego ukochana żona- Ester. Mężczyzna nie może o niej zapomnieć, ułożyć sobie życia na nowo, w każdej mijanej na ulicy twarzy widzi tylko ją. Staje się dla niego tytułowym zahirem- obsesją. Obsesja ta pcha go w najdziwniejsze miejsca, do nietypowych ludzi, osobliwych środowisk, oraz rozważań na temat wszystkiego co kobieta po sobie zostawiła, tak w jego jak i innych pamięci. Jak to u Coelho zwykle bywa pojawia się również motyw wędrówki.

Rozmyślania wszelkiego rodzaju, abym mogła je w miarę spokojnie czytać, muszą albo choć częściowo pokrywać się z moim światopoglądem, albo wykraczać poza przemyślane przeze mnie kwestię. Autor w tej powieści przejawia tak nielogiczne podejście do życia, że spokoju we mnie zdecydowanie nie potęgowało. Idealistką to ja nie jestem na pewno, a szczęście widzę przede wszystkim w nieszczęściu, które jest jego podstawą. Ta książka to nie moja bajka. Moim zdaniem również nie ta bajka. Nie ten świat, nie to życie, nie ci ludzie.

Nie polecam.

No i znowu to samo. Coelho, powtarzasz się.

Dalej twierdzę, że Autor powinien znaleźć sobie inny temat do rozmyślań i spróbować spojrzeć inaczej na świat. Naprawdę. W jego książkach nie widzę w ogóle prób dojścia do czegoś, zmieniania się, osobistego rozwoju, postępu. Na wszystko patrzy cały czas tak samo, a mnie osobiście jego punkt widzenia drażni coraz bardziej i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to